تهرانی که زمانی طهران بود، آنی نیست که هر روز، تو و من در شلوغی و سر و صدای روزگار پایتخت می‌بینیم، تهرانی که زمانی، به آن چنارستان می‌گفتند، جلوه‌ای از معماری و زیبایی‌های شهری را با خود یدک داشت تا هر رهگذری در کوچه و پس کوچ‌هایش با آن رفاقتی دیرینه پیدا می‌کردند.
چه زیبا بود وقتی شروع روز و پایان کار، در کوچه ای که خانه ای داری، هر روز و شب از ابتدای کوچه تا انتهای آن و در عبور از مقابل هر خانه و درب منزلی چشم‌هایت به گچ بری‌های آشنا شود که هر بخش از آن مفهومی از تاریخ و فرهنگ ایران را یدک می‌کشید.
معماری‌های طهران نه‌چندان قدیم و همین یک قرن پیش؛ آنچنان در عالم گردشگری می‌تواند پتانسیل جذابی برای توریسم‌ها خودنمایی کند که در روزگاری نه چندان دور، همین گچ‌بری‌ها که امروزه جانی دیگر از آن‌ها باقی نمانده است، خود به خوبی در انتقال باورها و آموزش نسل‌ها، معلمی می‌کردند.
حال چنین کوچه‌هایی را می‌توانید در اطراف یکی از بافت‌های قدیم تهران از جمله نزدیکی‌های میدان قیام یا همان میدان اعدام مشاهده کنید.
