سایت خبری تحلیلی افق

جام جهانی بزرگترین رویداد ورزشی جهان یک پیام مهم و روشن برای همه دنیا دارد اینکه فوتبال در قرن ۲۱ تبدیل به زبان مشترک ملت ها شده است. ورزشگاه ، میدان جنگ نیست! ورزشگاه اتفاقا محلی برای نمایش فرهنگ یک کشور است. برای اینکه مردم کشورها به سایر مردم جهان بگویند چقدر برای حریفان و مردم سایر کشورها احترام قائل هستند. برد و باخت ها اگرچه ارزشمند است و توانایی های فنی این ۳۲ تیم برگزیده جهان را نشان می دهد اما همه زندگی نیست.

زندگی در فوتبال بعد از باخت در جام جهانی هم ادامه دارد حتی اگر آرژانتینی باشی و ۳ گل بخوری بعد از چند دقیقه  اشک و اندوه بیرون از ورزشگاه با تماشاگران حریف رخ به رخ می شوی و برد را به حریف تبریک می گویی!

مردم ایران در دو بازی با مراکش و اسپانیا نیز همین رفتار را داشتند. بعد از برد شادمان بودند اما نمک بر زخم تماشاگر غمگین مراکشی نپاشیدند و توهین و بی احترامی نکردند و در بازی با اسپانیا نیز بازنده ای سربلند بودند.تفاوت های نژادی، فرهنگی و مذهبی باعث شده که جام  جهانی بزرگترین رویداد جهان شود.  سفید، سیاه، زرد، مسلمان و مسیحی و … همه در کنار یکدیگر محترمانه رقابت می کنند.

این درس مهمی است که هواداران فوتبال ایران باید آن را سرلوحه  رفتار خود قرار بدهند و هیچ وقت نه به بازیکن و مربی حریف بلکه به داور و بازیکن خودی هم بی احترامی نکنند. دخه آ دروازه بان اول اسپانیا در بازی با پرتغال بدترین روزش را پشت سرگذاشت اما همه از او حمایت کردند تا او دوباره درون دروازه قرار بگیرد اما ما با سردار آزمون چه می کنیم؟! با جرارد پیکه که مقهور توانایی فنی وحید امیری شد چه رفتاری کردیم؟! تمسخر باید از رفتار فرهنگی فوتبال ایران حذف شود.

اینیستا کاپیتان اسپانیا قبل از بازی با ایران محترمانه در مورد ایران صحبت کرد و گفت به همه حریفان احترام می گذاریم هرچند از نظر فنی شاید ۱۰ سروگردن از بازیکنان  ایرانی برتر باشد اما هیچ وقت بی احترامی نکرد. پس برای اصلاح فرهنگ فوتبال ایران باید درس اول  جام جهانی را برای فوتبالدوستان ایرانی چند بار تکرار کرد. احترام ، احترام  و احترام!