سایت خبری تحلیلی افق

به گزارش افق نیوز، رضا قوچان نژاد معروف به گوچی که فصل موفقی را در لیگ اردیویسه به همراه هیرنفین گذرانده بود، ولی به رغم حضور در فهرست نهایی کارلوس کی‌روش برای جام جهانی ۲۰۱۸ حتی یک دققیه هم فرصت بازی پیدا نکرد ، ازتیم ملی رفت.

او که دو فصل قبل در کورس آقای گلی لیگ هلند بود ، حتی یک دقیقه در سه بازی برابر مراکش، اسپانیا و پرتغال بازی نکرد تا به این نتیجه برسد که به پایان دوران حرفه ای در تیم ملی رسیده است. با وجود اینکه تیم ملی ایران با مشکل گلزنی مواجه بود، اما رضا قوچان‌نژاد در جام جهانی به میدان نرفت و بامداد روز گذشته هم در مراسم استقبال از ملی پوشان در فرودگاه امام خمینی گفت که هیچ‌وقت تا این اندازه آماده نبوده ولی فرصت بازی را در روسیه پیدا نکرده است.

قوچان‌نژاد که از این موضوع ناراحت بود، با انتشار پیامی در اینستاگرام که در زیر آمده از بازی‌های ملی خداحافظی کرد: «میگن فوتبال قشنگ‌ترین ورزش دنیاست. کسى که پاهاش به توپ خورده می‌تونه این حرف رو تایید کنه. ورزش فوتبال نه به دین و مذهب فرد نگاه می‌کنه، نه به اصلیت فرد و نه به وضعیت مالىِ فرد. اى کاش همه جا اینطورى به فوتبال نگاه میکردن..!اى کاش آدمایى که نور دستشونه، جاهاى تاریک رو نور مى انداختن تا همه بتونیم ببینیم، نه اینکه فقط خودشون ببینن.

بزرگترین هدف فوتبال اینه که دل مردم رو شاد کنى. درسته که در اروپا بزرگ شدم، اما از بچگى آرزوم این بود که یک روزى، حتى اگر شده یک بار توى استادیوم آزادى پیرهن تیم ملى رو بر تن کنم و بازى کنم. تنها آرزوم این بود که با فوتبالم، خانواده و هوادارانم رو شاد کنم. این شش سالى که در تیم ملى حضور داشتم، واسم بزرگترین افتخارى بود که در فوتبال و زندگى ام تونستم بدست بیارم.

پوشیدن پیرهن تیم ملى واسه من بزرگ ترین آرزو در دنیاى فوتبال بود و هنوز هم بعضى موقع ها باورم نمیشه که این پیرهن رو خدا برام گذاشت تا من تنم کنم. در این سالها که در تیم ملى بودم نمى تونم بهتون بگم چقدر خدارو شکر کردم بابت این همه لطف و محبتى که شما عزیزان به من داشتید. هیچ وقت تشویق هاتون رو یادم نمیره ایرانى هاى عزیز و با غیرت.
در این جام جهانى و در روزهاى اخیر، خیلى هاتون ازم یه سؤالى پرسیدین که متاسفانه من هم جوابش رو هنوز نمیدونم…. شاید بهتره که بعضى از سؤال ها بى جواب و بعضى از درها توى زندگى همیشه بسته بمونن.. به این نتیجه رسیدم که در قلبم، عشقِ به تیم ملى، هر روز بیشتر و بیشتر میشه، اما عقلم، شخصیتم و غرورم این اجازه رو به من نمیدن که بهترین پیرهن دنیا رو دیگه بر تن کنم.. دلیلش نخواستن نیست، دلیلش اینه که بعضى مواقع باید یک تصمیم سختى رو بگیرى تا بتونى زندگى ات رو دوباره راحت ادامه بدى.

میخوام از این طریق از همه آقایان در کادرفنى، تدارکات و بازیکنان عزیز تیم ملى تشکر کنم بابت این شش سالى که به من افتخار دادین. منو نه تنها کمک کردید که بازیکن بهترى بشم، بلکه از من انسان بهترى هم ساختید..تشکر بابت این همه لطف و انرژى مثبت. مرسى از شما ایرانى هاى با غیرت، تک تک شما رو از ته دل دوست دارم. به امید پیروزى و پیشرفتِ تیم ملى ایران.
یا على.»