پارکور زنان ایران هم بسیار ساده نشان از آن دارد که زنان ایرانی می توانند با مانتو و روسری از دیواری به دیوار دیگر بپرند و پس از چرخ کوتاهی در هوا روی پا فرود آیند و تعادل خود را حفظ کنند.
بر خلاف بسیاری ورزش‌های دیگر برای تمرین پارکور نیاز به زمین یا ورزشگاه خاص و ویژه ای نیست. سالن‌های ورزشی، پارک ها، زمین‌های بازی و سازه‌های نیمه ساخت رها شده برای تمرین این ورزش کافی است.
مریم راد سرپرست بانوان هیتال پارکور ایران است. او که ۲۸ سال دارد، فوق لیسانس تربیت بدنی گرایش فیزیولوژی وتغذیه ورزشی خود را از دانشگاه آزاد دریافت کرد. راد با کمربند مشکی دان ۴ تکواندو سرپرستی ۵۰ تراسور (پارکور کار) را به عهده دارد. تراسورهای او دختران نوجوان و زنان جوانی هستند که این ورزش که ذات نظامی دارد را در باشگاه یا سطح شهر تهران تمرین می کنند.
پارکور در اواخر دهه ۸۰ در فرانسه از سوی داوید بل به شکل مدون امروزی درآمد. او ایده اصلی این ورزش را از پدرش ریموند بل گرفت. ریموند بل که سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود ترکیب دو و پرش را روشی کارا برای حفظ جان خود و همرزمانش می دید.این ورزش هیجان را به بسیار فیلم های هالیوودی مثل منطقه بی ۱۳ و یاماکاسی آورد. این هیجان راه خود را به خیابان های ایران باز کرد و میان دختران و پسران ایرانی محبوبیت ویژه پیدا کرد.
مریم راد در این باره به آژانس خبری فرانسه گفت: «ما مشکلات زیادی داریم اما همه تلاشمان را می کنیم که این موانع را از سر راه برداریم. چون ما عاشق پارکور هستیم.»
راد می گوید: «بعضی وقت ها مردم به ما خرده می گیرند که این ورزش برای دخترها نیست. می گویند ما باید در خانه بشینیم و بافتنی ببافیم. نمی توانند تصور کنند دخترها مانند پسرها ورزش کنند.»وی با یادآوری مشکلاتی که دارند می گوید معمولا یکی از اعضای مرد باشگاه را با خود همراه می کنند تا کسی مزاحمشان نشود.اما همیشه هم پرمشکل نیستند.
راد از ابراز علاقه مردمی می گوید که می خواهند با آن ها تمرین کنند. او حتی به یاد می آورد: «پیش آمده که پلیس جلوی ما را گرفت اما برایشان توضیح دادیم که پارکور فقط یک ورزش است، ابراز علاقه کردند و جویا شدند که چطور می توانند به باشگاهی بپیوندند و پارکور تمرین کنند.
