برای پرسپولیسی که از جهنم تا اینجا پیاده آمده، باختن چیز جدیدی نیست. تیمی که از ته ته جدول، داغ کاپیتان را انگیزه کرد تا دهانهایی که به آنها میخندید، به تمجید باز شوند. برای پرسپولیسیها جا ماندن حاتمی، بیمسئولیتی نورمحمدی و اشتباه سوشا اتفاق جدیدی نیست. سوت و پرچم اشتباه داور هم بهانههای جدیدی نیستند. اتفاق جدید، امید است. همان چیزی که پرسپولیس قبلا نداشت و حالا دارد. همان چیزی که باعث میشد بعد از اولین شکست زانو بزند اما حالا هیچ شکستی آنها را تسلیم نمیکند. امید، سالها نبود و حالا هست.
اگر میخواستیم از این پرسپولیس ناامید شویم، بعد از باحت به ذوب آهن ناامید میشدیم. بعد از بازی با سایپا، که اختلاف ۱۱ امتیازی با استقلال را دیدیم. یا بعد از بازی برگشت با تراکتور، که دوباره اختلاف کم شده با استقلال زیاد شد و به ۶ رسید. خسته نشدیم، ناامید نشدیم و نمیشویم.
دو برد مقابل گسترش و راه آهن پرسپولیس را قهرمان میکند. حتما میکند. استقلال، حریف تراکتور و صبا نیست. اگر بود، باز هم میشود قهرمان شد. پرسپولیس فقط تفاضل گل کم دارد و هفته آخر، با راه آهنی بازی میکند که دروازهبانش حریف را بدون موقعیت به گل میرساند. راه آهن هفته بعد اگر پیروز نشود، با تیم سقوط کرده روبروی پرسپولیس قرار میگیرد. پنجشنبه روز تلخی بود، اما برای مایی که امسال به زمین خوردن و بلند شدن عادت کردهایم آخر دنیا نیست. برای مایی که فاصله ۱۱ امتیازی را جبران کردیم و به اینجا رسیدیم، جبران تفاضل ۳ گله ناامیدی ندارد. دوباره زخم خوردهایم اما هنوز زندهایم. ما برمیگردیم، همیشه برمیگردیم.
مینا فرحبخش