اگر بازی ِ سیاسی در ایران را روی کاغذ ِسفید بیاوریم وچپ و راست را در این سالها مروری کنیم, از چپ واژه ی همگرایی به چشم می آید و از راست واگرایی. به سالهای ۹۲ و ۹۶ که بنگریم در جبهه ی اصلاحات (از اعتدال توسعه و کارگزاران گرفته تا اعتماد ملی و اتحاد ملت) زیر یک پرچم رفته و با تمام تفاوت ها و گاها تناقض ها به نقطه ای مشترک رسیده اند اما اصولگرایان هر روز از تفاوت ها گذر کرده و حتی به تقابل و البته این روزها به تعارض و جنگ هم رسیده اند. در واقع آنها زایش احمدی نژاد را چون پسری میبینند که وقتی پر و بال گرفت دیگر تحمل ِ زیر چتر بودن را نداشت و همواره علیه پدران به پا خاسته است.
چپگرای محذوف ِ راست ها اینک هم علیه راستگرای محافظه کارشان یعنی علی لاریجانی که این روزها شایعه ی ریاست جمهوری ۱۴۰۰ ش با نزدیکی به اصلاح طلبان و دولت قوت گرفته, بلند شده است و این جزء واگرایی در راست چه چیزی را میتواند اثبات کند؟( هر چند که بهاری های حامی ِ احمدی نژاد خود را فارغ از چپ و راست بنامند!)
بنظر چه دوست داشته باشیم و چه نه , حذف محمود احمدی نژاد از تحلیل های سیاسی ِ ما غیرممکن است چرا که زمین بازی را او تعیین میکند. گاهی ۳ سال در سکوت, خود را از بازی خارج کرده و طی سالهای ۹۲ تا ۹۵ تنها از انقلاب و ارزش ها و گفتمان ش میگوید و به دولت جدید هیچ پاسخی نمیدهد و گاهی خود را برای رد صلاحیت آماده کرده و حتی آن را میپذیرد. میتوان گفت او جزء معدود سیاستمدارانی در ایران است که هم غیرقابل پیش بینی هست و هم تنها خود نوع ِ بازی و زمین ِ بازی را مشخص میکند و البته بهمین دلیل برای بعد از باختش هم برنامه دارد; نه استعفا میدهد و قهر میکند و نه در کنج ِ عزلت مینشیند و جالبتر اینکه با اعتماد بنفس بیشتر به تاکتیک جدید رو می آورد.
حذف احمدی نژاد از سپهر سیاسی ِ کشور ممکن نیست چرا که سیاست فقط حاکمیت نیست و از عمومیت برمی آید. اینگونه است که حتی محفل سه شنبه های اصولگرایان برای عدم پوشش رسانه ای ش به کار نمی آید و او خود را به هر طریق مینمایاند. از طرفی میتوان او را بزرگترین حذف کننده ی جمهوری اسلامی در رقابت های دموکراتیک نامید; روزگاری هاشمی رفسنجانی را به گوشه ی رینگ برده و از۸۴ تا ۹۲ عزلت نشینش میکند و روزگاری دیگر میرحسین موسوی را پس از ۲۰ سال گوشه نشینی به نبرد فراخوانده و به هر ترتیب شکست ش میدهد و این همان چیزی ست که لاریجانی ها را میترساند که شاید هدف سوم احمدی نژاد باشند.
بنظر این نبرد برای لاریجانی ها باخت _ باخت است چرا که با هر نتیجه ای, صادق شان دیگر مشروعیتی برای آینده ی خود نمیبیند و علی هم با این بازی جدید ۱۴۰۰ را از دست رفته میداند. علی سودای این داشته تا در بغل اصلاح طلبان و اعتدالیون به آرزوی دیرین خود برسد اما اصلاح طلبان زین پس هیچگاه گزینه ی حاکمیتی را جایگزین اقبال رأی اجتماعی بالای شان نخواهند کرد چرا که میدانند اشتباهی دوباره مرگ سیاسی در بین عموم را در پی خواهد داشت. پس اگر احمدی نژاد در تقابل لاریجانی ها برنده هم نباشد , لاریجانی ها قطعا بازنده اند!
حمله ی احمدی نژاد به لاریجانی اما حمله به شخص نیست, بلکه او متن را نشانه رفته است. وی آخرین تیر خود را از چله ی کمان رها میکند و میخواهد تیرش شکاف عمودی چپ و راست را از بین برده و فاصله ی افقی حاکمیت و مردم را بیشتر نمایان کند. محمود به چپ و راست اعتقاد ندارد و البته جایی هم در بین آنها برای خود نمیبیند , پس باز هم زمین بازی را تغییر میدهد , “چپ و راست” را به کناری زده و تبدیل به “شمال و جنوب” میکند. لاریجانی ها را نماد طبقه ی حاکم معرفی کرده و خود را جزئی از طبقه ی محکوم میداند و در این راه البته رهبری را در جبهه ی مردم دانسته و بهمین علت در جملات آخر ِ صحبت هایش در حرم شاه عبدالعظیم برای سلامتی ش دعا کرده و به نوعی از ایشان استمداد میطلبد.
اینک محمود احمدی نژاد دوباره برخاسته است, او میخواهد یکبار برای همیشه تکلیف ش را روشن کند پس وارد بازی برد_ باخت میشود, حریف ش را نه اصلاح طلبان و سید محمد خاتمی که خانواده ی لاریجانی انتخاب میکند چون در بین مردم مقبولیتی ندارند و این را در سال ۸۴ با رأی حدود یک و نیم میلیونی خود نشان داده اند, همان سالی که احمدی نژاد ۱۷ میلیون رأی در سبد خود دیده بود.
احمدی نژاد میخواهد قهرمان ِ طبقه ی محکوم و مستضعف لقب گیرد و برای اینکار چه حاکمی بهتر از لاریجانی ها. او میخواهد فرودستی باشد که علیه فرادست برخاسته است, محکومی در برابر حاکم , مظلومی در برابر ظالم و البته حاشیه ای علیه ِ متن…!
منبع : افق نیوز
