جریان آشنایی ما از این قرار بود که ۲۸اردیبهشت ماه سال ۵۹، با عملیاتی به فرماندهی سردار شهیدمان «ناصر کاظمی» باینگان فتح شد. حدود یک هفته بعدازاین ماجرا بود که شهید بروجردی به باینگان آمدند، دست بر قضاء ورود ایشان به مقر باینگان مصادف شد با حمله بعثیون و عناصر مسلح ضد انقلاب به این مقر. محاصره شدند. و ما پس از چند ساعت درگیری سنگین، بالاخره موفق شدیم حلقه محاصره را که دشمن اطراف بروجردی و بچه هایشان بسته بود، بشکنیم. وارد مقر شدیم.
جو داخل مخصوصا از لحاظ روحیه نیروها، فوق العاده آشفته و عصبی به نظر می رسید. رفتیم به سمت اتاق ایشان. شهید بروجردی مشغول توجیه تعدادی از بروبچه های سپاه بودند. هیچ وقت این اولین دیدارمان را فراموش نمی کنم. وقتی در اتاق باز شد و به او سلام کردیم ، با وجود اینکه بیش از ۸ ساعت محاصره و درگیری سنگین را از سر گذرانده بود، به رویمان می خندید.
آن روز در چهره این مرد روحانی و این مرد بزرگ کردستان چنان تبسم عجیبی دیدم که برای اولین بار در زندگی ام احساس کردم با مردی آشنا می شوم که در همه زمینه های روحی و اخلاقی با دیگران تفاوت دارد.
از آن به بعد یعنی تا آغاز عملیات فتح المبین[بهار ۱۳۶۱] در کنار این شهید بزرگوار بودیم و افتخار شاگردی این آقا و این معلم کبیر را داشتیم.
منبع: غرب غریب به روایت خورشید خیبر، حسین بهزاد، مؤ سسه فرهنگی عاشورا ولشگر ۲۷ محمد رسول الله (ص)، چا پ اول : زمستان ۱۳۸۱،ص۴۸
