متوقف کردن یا کاهش سرعت یک قطار که وزن بسیار بالایی دارد با ترمزهای معمولی مکانیکی بسیار دشوار است، به ویژه آنکه تعداد توقف‌ها و میزان تغییر سرعت این وسایل حمل و نقل عمومی نسبتاً زیاد است. به همین دلیل، معمولا قطارها از یک ترمز الکتریکی نیز بهره می‌گیرند که مرحله اول ترمزگیری را انجام می‌دهند. پس از کاهش سرعت تا حدی مشخص، ترمز مکانیکی وارد عمل شده و قطار را به طور کامل متوقف می‌کند.
دکتر حسین مختاری، سرپرست پروژه ساخت مقاومت‌های سقفی، درباره عملکرد این مقاومت‌ها می‌گوید:« ترمزهای الکتریکی، همان موتورهای الکتریکی قطار هستند که هنگام ترمز کردن مانند ژنراتور عمل کرده و انرژی جنبشی حرکت قطار را به برق تبدیل می‌کنند. اما برق تولید شده، چون در بعضی قطارها قابل استفاده نیست، به همین دلیل آنرا در یک سری مقاومت تلف می‌کنند. همچنین در موتورهای از نوع DC با تغییر مقاومت مسیر موتور، ولتاژ موتور و در نتیجه سرعت آن تغییر می‌کند. سامانه ترمز الکتریکی قطارها باید به گونه‌ای طراحی شوند که بتوانند یک قطار ۲۰ تنی را از سرعت حدود ۶۰ کیلومتر بر ساعت در کمتر از هشت ثانیه به سرعت ۱۰ کیلومتر بر ساعت برسانند. به همین دلیل، مقاومت‌های سقفی از نوعی خاص هستند که چنین انرژی عظیمی را در مدتی کوتاه جذب و تلف می‌کنند.»
شرکت بهره‌برداری متروی تهران با همکاری دانشگاه صنعتی شریف، موفق به حل این مشکل و ارتقای ایمنی ترمزها شده است.
دکتر مختاری در این‌باره می‌گوید:« این مقاومت‌ها به لحاظ مقدار، نوع المان مصرفی و نحوه چیدمان و طراحی بایستی کاملاً درست انتخاب شوند، اما اشکال در طراحی، موجب عدم توانایی آنها در جذب انرژی لازم برای ترمز کردن قطار بوده و در نتیجه این مقاومت‌های گرانقیمت بعضاً از بین می‌روند.»
این استاد دانشکده برق دانشگاه صنعتی شریف، می‌افزاید:« ما برای حل این مشکل، طراحی را اصلاح کردیم. پس از آن، طرح جدید را با کمک نرم‌افزارهای تخصصی، شبیه سازی و درجه حرارت قسمت‌های مختلف را بررسی کردیم. در نهایت نمونه اولیه را با همکاری کارفرما و یک شرکت دیگر ساخته شد و مورد آزمایش قرار گرفت. نتیجه کاملاً مثبت بود و مقاومت به خوبی تحت شرایط کاری سخت، دوام آورد. بدین ترتیب فناوری ساخت این‌گونه مقاومت‌ها حاصل شد، هر چند هنوز ماده اولیه آنها وارداتی است.»
