نشریه فارن پالیسی در گزارشی نوشت: «نه! تحریم‌ها ایران را به توافق وادار نکرد».
فارن پالیسی این مقاله را با نگاهی به گذشته آغاز می‌کند: «از جان اف.کندی در قضیه‌ای که افسانه اصلی جنگ سرد قلمداد می‌شود نقل است که در زمان بحران موشکی کوبا صاف به چشم‌های نیکیتا خروشچف خیره شد و از دادن ذره‌ای امتیاز امتناع کرد تا نخست وزیر کوبا در نهایت مجبور شود زبان به تحسین اراده پولادین “کندی” و توانمندی برتر نظامی آمریکا بگشاید».
این باورهای افسانه‌ای، طبق نوشته این مجله آمریکایی، تا آنجا پیش رفتند که باور عمومی بر آن شده که «کندی» در آن توافق بی‌آن‌که چیزی بدهد، همه‌چیز به دست آورد.
این گزارش می‌افزاید: «این قاعده غلط، از آن زمان برای آمریکایی‌ها جا افتاده که هرگز مصالحه نکن، بلکه خیره در چشمان دشمنت نگاه کن و آنها را به پذیرش وادار کن».
فارن پالیسی در توضیح بیشتر درباره ماجرای «کندی» می‌نویسد که در واقع او هم امتیاز داده بود چرا که به‌طور مخفیانه موشک‌های «ژوپیتر» را از ترکیه به عقب رانده بود تا از تقابل هسته‌ای با شوروی جلوگیری کند. اما این امتیاز آمریکایی‌ها ۱۶ سال بعد فاش شد.
این مجله آمریکایی برخی اظهارات که موفقیت مذاکرات هسته‌ای را به نظام تحریم‌های دولت اوباما نسبت می‌دهند، افسانه‌ای از همین نوع خوانده و تأکید کرده تحریم‌ها عامل آمدن ایرانی‌ها پای مذاکره نبوده‌اند.
فارن پالیسی نوشت: «تحریم‌ها نه دلیل پیشرفت (در مذاکرات) و نه انگیزه دولت حسن روحانی برای مذاکره هستند. تحریم‌ها عامل انتخاب روحانی به ریاست جمهوری هم نبودند».
طبق این گزارش، در یک نظرسنجی مشترک از دانشگاه تهران و دانشگاه مریلند، تنها ۲ درصد از طرفداران روحانی رفع تحریم‌ها را در رئیس جمهور شدن او دخیل دانسته‌اند.
فارن پالیسی این ادعا را که تحریم‌ها عامل آوردن ایران پای میز مذاکره بوده‌اند هم رد کرده و نوشته: «اگر تحریم‌ها به آمریکا اهرم نفوذ بیشتری در مذاکرات دادند، این هم صحیح است که ۱۹۰۰۰ سانتریفیوژ ایران هم به این کشور اهرم نفوذ بیشتری داد. در واقع، عده‌ای هم در تهران چنین استدلال می‌کنند که سانتریفیوژهای ایرانی آمریکایی‌ها را وادار به نشستن پای میز مذاکره کرد. به هر حال، این آمریکا بود که برای سالها انجام مذاکراتی در قالب گروه ۱+۵ را قبول نداشت، نه ایران!».
