منتقد کیست و محارب کدام است؟

به گزارش خبرگزاری تسنیم، متن یادداشت محمد کاظم انبارلویی با عنوان «منتقد کیست و محارب کدام است؟» به شرح ذیل است:

آقای علی مطهری نماینده محترم مردم تهران در پاسخ به سرمقاله “فرصت طلب کیست و منتقد کدام است؟” جوابیه ای ارسال کردند که در پنجشنبه گذشته پاسخ ایشان و جوابیه رسالت به چاپ رسید.
آقای مطهری در پاسخ خود آورده است؛ “هر نظام سیاسی و هر حکومتی منتقدانی دارد… مشکل سرمقاله نویس رسالت این است که فکر میکند اگر کسی انتقاد به نظام داشت باید به نحوی حذف شود… سرمقاله نویس رسالت قبل از آنکه دفاعیات متهمان مورد نظر (سران فتنه) را بشنود و نقش و تاثیر طرف دیگر فتنه را در نظر بگیرد حکم صادر میکند که آنها محارب و باغی هستند… اینکه وی چه لذتی از اعدام منتقد میبرد نیاز به یک روانکاوی دارد.” (روزنامه رسالت ۱۰/۴/۹۳)
از نظر آقای مطهری فعل و قول فتنه گران در سال ۸۸ پس از اعلام نتایج انتخابات، یک انتقاد ساده است. با آنکه او در این پاسخ اعتراف دارد فتنه ای در کار بوده اما بر عنوان “منتقد” بودن سران فتنه اصرار دارد.
حال ببینم اصلا صورت مسئله فتنه ای که کارگردانان آن از سوی آقای مطهری، منتقد نامیده می شوند چیست؟
یک انتخابات پرشور با مشارکت فوقالعاده که چشم جهانیان را خیره کرده بود، برگزار میشود. در این انتخابات ۸۵ درصد واجدین شرایط شرکت می کنند. منتخب ملت با ۵۱۶/۵۲۷/۲۴ رای با ۶۲/۶۳ درصد آراء انتخاب می شود.
نفر دوم با اختلاف ۱۰۵/۳۱۱/۱۱ رای قبل از شمارش آراء و قبل از اعلام رسمی آراء در ساعات پایانی انتخابات در همان روز که هنوز شماری از مردم در صفوف فشرده رایدهندگان در پای صندوق های رای بودند، خود را پیروز انتخابات اعلام می کند!
با آنکه او و شریک تبهکارش در فتنه در فرم ثبت نام نوشته بودند التزام عملی به اسلام و قانون اساسی و ولایت مطلقه فقیه داریم، زدند زیر امضا و قول و عهد و پیمانشان و فرمان شورش عمومی و اردوکشی خیابانی صادر کردند. آنها رای شش فقیه و شش حقوقدان شورای نگهبان را در مورد نتایج انتخابات نپذیرفتند و به نصحیت دلسوزان نظام هم وقعی ننهادند.
آنها همه راههای قانونی و مسالمت آمیز را کنار گذاشتند و اعلام جنگ با جمهوریت نظام و آرای ملت دادند.
اسم رمز شورش آنها هم “تقلب” (بخوانید تغلب) بود. رفقای خود را فرستادند به لندن، پاریس، بن و واشنگتن تا ارتش رسانه ای امپریالیسم خبری را در توطئه “تغلب” یاری کنند. همه این اقدامات به تعبیر آقای علی مطهری فقط برای بیان چند جمله انتقاد بود!
حال ببینیم انتقادات آنها که به صورت شعارهای ضداسلامی و ضدانقلابی در تظاهرات خیابانی بیان میشد چه بود. گونه شناسی شعارهای شبانه روی پشت بام ها و روزانه در خیابانها در هشت ماه فتنه سال ۸۸ عیار نقد مورد نظر آقای مطهری را رونمایی می کند.
به شعارهای زیر توجه کنید؛
– ما مردمان جنگیم، بجنگ تا بجنگیم
– مرگ بر دیکتاتور
– ابطال انتخابات، پایان اعتراضات
– … جنبش سبز ایران آماده قیام است
– استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی
– دیکتاتور این آخرین پیام است، جنبش سبز آماده قیام است و … برخی شعارهای موهن که شرم دارم آن را بیان کنم.
جناب آقای مطهری! آیا اعلام جنگ در خیابان ها، آرزوی مرگ برای رقیب و اعلام جمهوری ایرانی و حذف اسلامیت از جمهوری اسلامی، نوعی انتقاد است؟ این انتقاد با کدام ادب و آداب “نقد” می خواند؟! اینکه در روز جهانی قدس شعار بدهند؛ نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران، ناظر به کدام اختلاف و نقد به نتایج انتخابات است؟ اینکه به تمثال مبارک امام(ره) در ۱۶ آذر اهانت کنند و در روز عاشورا شعار “مرگ بر اصل ولایت فقیه” سردهند با کدامین منطق میخواند؟ شما به اینها  می گویید “نقد” و به بانیان تبهکار فرمان اردوکشی های خیابانی از صبح روز رای گیری که از رادیو بی بی سی توسط یک خانم محترمه اعلام شد، می گویید منتقدین؟! آیاهزینه این نقد باید حمله به پایگاه بسیج و به خاک و خون کشیدن بسیجیان باشد؟ آیا هزینه این نقد باید حمله به هیئت های عزاداری در روز عاشورا و به آتش کشیدن قرآن و مسجد باشد؟ این چه شیوه نقد و نقادی است و ما با چه منتقدانی روبه رو هستیم؟!
آیا هزینه این نقد باید اخلال در نظم عمومی، حمله به بانکها و موسسات عمومی و خصوصی و مغازههای مردم و غارت کردن آنها باشد؟ این غارت ناظر به کدامین اختلاف در انتخابات ۸۸ و پاسخ به چه کسی بوده است؟! آیا اینکه نخست وزیر روسیاه رژیم صهیونیستی رسما بگوید اصلاح طلبان به نمایندگی از ما در تهران می جنگند و وزیرخارجه آمریکا و انگلیس بی رودربایستی حمایت و مداخله خود را از فتنه گران و سران فتنه اعلام کنند، آیا این هم جزء پروژه نقد و منتقدین است؟
اینکه یک مشت روزنامهنگار دوم خردادی دوران اصلاحات را بفرستند اروپا و آمریکا و رسانههای اهریمنی امپریالیسم خبری علیه نظام را شارژ کنند، آیا این هم جزء نقد و ابزار منتقدین بوده است؟
با ادب ترین منتقدین کسی بود که بی پروا در یکی از رسانه های فتنه نوشت: “حالا وقت شورش است، حالا وقت تبدیل خیابان به پارلمان مردم است، حالا… ” (اعتماد ۵/۵/۸۸ محمدرضا تاجیک) ما با این همه ادب منتقدین چه می توانستیم بکنیم؟
وقتی لایه دوم فتنه (منافقین و بهائیان و عناصر مرتبط با سفارتخانه) در دادگاه های علنی محاکمه میشدند و به شرارت خود اعتراف می کردند، آقای موسوی در بیانیه شماره ۱۰ خود آنها را فرزندان انقلاب یاد می کرد و می نوشت:”دندان شکنجه گران و اعتراف گیران دیگر به استخوان مردم رسیده است.”
این سخن ناظر به چه نقدی است؟
وقتی حسین رسام کارمند سفارت انگلیس را در تظاهرات همراه تبهکاران جنبش سبز می گیرند و او در دادگاه به شرارت خود اعتراف می کند، وزیر خارجه انگلیس بدون رودربایستی اعلام میکند: “حسین رسام وظیفه خود را انجام داده است.”
این چه تکلیفی است بر دوش موسوی که کارمند سفارت انگلیس در انجام آن همراهی نشان میدهد؟ حسین رسام را در اوین شکنجه دادند (به زعم مهندس موسوی) تا این اعترافات را بکند.
وزیر خارجه انگلیس را که این اعترافات را کرده است، شکنجه ندادهاند مگر اینکه آقای مطهری مدعی شود بازجویان اوین شعبه ای هم در لندن دارند!
وزیر خارجه آمریکا خانم کلینتون دوبار اعتراف کرد ما در تهران کمکهای زیادی به معترضین (بخوانید فتنه گران) کردیم.
این چه انتقادی است که حق موسوی و کروبی است آن هم با قیمت همرأیی و همزبانی با آمریکا، رژیم صهیونیستی و انگلیس؟!
این چه نقدی است که با رمز آشوب “تقلب” شروع می شود و از هشت ماه اردوکشی خیابانی و به خطر انداختن اقتدار و امنیت ملی سر درمی آورد؟
این چه نقدی است که ۲۳ شهید گلگون کفن از بهترین فرزندان انقلاب را روی دست مردم و نظام گذاشت و دهها نفر در این نقد، طعمه جاهطلبی و لجاجت و یکدندگی سران فتنه شدند و جان خود را از دست دادند؟
این چه نقدی است که طی آن افرادی به خاطر غارت مغازه ها و بانکها و اموال مردم و شماری از منافقین و دیگر خائنان مرتبط با سرویس های موساد و سیا شناسایی و مجازات شدند؟
جناب آقای مطهری می فرمایند نویسنده سرمقاله رسالت چه لذتی می برد از اعدام “منتقد”. این نیاز به روانکاوی دارد! آیا کسی که این همه شرارت و بیرحمی و قساوت علیه نظام مشروع و مردمی را برمیتابد و نام آن را نقد می گذارد، نیاز به روانکاوی ندارد؟!
آنچه که از فعل و قول و تقریر فتنه گران در هشت ماهه فتنه سال ۸۸ صادر شده مصداق اتم “بغی” و “محاربه” است. “بغی”، “باغی”، “محاربه”، اینها یک اصطلاحات فقهی است. باید دید در لسان قرآن و قرائت فقها معانی آن چیست؟
اینطور نیست که یکی از راه برسد و آن را به “نقد”، “انتقاد” و “منتقد” ترجمه کند و از او بپذیرند.
بد نیست آقای مطهری معنای محاربه را حداقل از فقیه و مرجع مورد قبول خودشان بپذیرند و اینقدر روی “منتقد” بودن “محارب” تکیه نکنند. آیت الله موسوی اردبیلی در مورد محارب میفرمایند “اخلال در امنیت عمومی، تنها از طریق کشیدن سلاح نیست بلکه فتنه انگیزی، ایجاد تفرقه و دشمنی در میان مردم نیز مصداق آن است.
بنابراین هرچه موجب از بین رفتن نظم اجتماع و امنیت مردم شود مشمول حکم سوره شریفه (مائده آیه ۳۳) است.
پس باید آشکار گفت که اخلال در نظم و  امنیت جامعه مصداق محاربه است، چه این عمل به قصد براندازی نظام سیاسی صورت گرفته باشد و چه به قصد دیگری.” آیتالله اردبیلی تاکید می کنند “در تحقق جرم محاربه آنچه اهمیت دارد بر هم زدن آرامش جامعه است و نوع سلاح، مورد استفاده، تاثیری در تحقق محاربه ندارد و حتی شامل سنگاندازی هم می شود.” (فقهالحدود و التعزیرات چاپ اول، مکتبه امیرالمومنین(ع) قم، صفحه ۷۸۷ به نقل از سایت جهان نیوز)
آقای مطهری در عصری دست به انکار حقایق و از بین بردن اسناد و مدارک فعل محاربه، خیانت و جنایت سران فتنه میزند که همه این آتشافروزیها به صورت فیلم، صدا و عکس در فضای مجازی و حقیقی قابل رویت است.
اظهارات وی درباره فتنه گران مصداق اتم بی بصیرتی و همراهی با اهل بغی است. بنده خودم به احترام شهید مطهری سه دوره به ایشان رای دادم اما امروز از این رای پشیمانم. تا آنجا که حافظه بنده یاری می رساند و اسناد تاریخ اصولگرایان گواهی می دهد، آقای مطهری اولین بار به اصرار آقای احمدی نژاد در سازوکار حقوقی ۶+۵ در فهرست اصولگرایان گنجانده شد.
قرائت او از فتنه ریشه در لجاجت ویک دندگی وحب وبغض دارد. حب و بغض در دنیای سیاست، سیاستمدار را به خاک سیاه می کشاند، “حب” چشمان او را به روی حقیقت می بندد و بدیهیات را حتی انکار می کند. بغض هم او را به وادی ظلم و ستم و تبهکاری سیاسی می کشاند. عقلانیت سیاسی حکم می کند اگر کسی در این وادی گرفتار آمد با سیاست خداحافظی کند و الا کارنامه سیاسی خود را به تباهی می کشاند.
آقای مطهری باید معنای “نقد” و “انتقاد” و نیز مفهوم “بغی” و “محاربه” را درک کند والا جای دوست و دشمن راعوضی می بیند و نمیتواند درک درستی از همراهی با نظام و التزام عملی به قانون اساسی داشته باشد. همین عدم درک، مشروعیت او را در منصب نمایندگی مردم زایل می کند.