چه عیبی دارد که یک جو شخصیت هم داشته باشیم!

آلودگی بی حد و مرز برخی طیف های اپوزیسیون به منابع مالی سازمان سیا و وزارت خارجه آمریکا، موجب اعتراض یک گروهک مقیم آلمان شد.
پایگاه اینترنتی «اخبار روز» وابسته به گروه موسوم به اتحاد جمهوری خواهان، درباره توجیهات طیف هایی که دریافت حمایت های سیاسی و مالی از آمریکا را مشروع جلوه می دهند نوشت: سهل انگاری در این زمینه و نادیده گرفتن احتمال نقض استقلال و آزادی ما مسلماً فاجعه آفرین خواهد بود. سوال این است که تا کجا و بر چه بنایی می شود به خود و قرارهای آمریکا اعتماد کرد؟ هواداران نظریه کمک گرفتن قبل از هر اقدام عملی باید مشخص کنند که انگیزه آمریکا چیست؟ آیا واقعا طرفدار آزادی و استقلال ماست یا منافع خاصی را در ایران دنبال می کند که در تضاد با منافع ملی ماست؟
نویسنده این تحلیل با اشاره به کلاهبرداری های سیاسی و اقتصادی متعدد آمریکا در حوزه نفت و سیاست خاورمیانه نوشت: اگر آمریکا این کارنامه را دارد پس چرا باید به فکر همکاری و استفاده از کمک های این دولت باشیم؟ اگر راهبرد اصلی آمریکا، دفاع از دموکراسی و مخالفت با دیکتاتوری بود، سیاست آمریکا هرگز نمی توانست تجاوز ارتش سعودی و امارات و سرکوب خونین مبارزات مردم در بحرین را تحمل کند. روشن است که سیاست یک بام و دو هوا عمل می کند. آمریکائی ها هم در توضیح این تفاوتها مشکل دارند. این مشکل تنها در مورد بحرین نیست. سیاست آمریکا در مورد تظاهرات در خود عربستان سعودی حتی از همین سایه کم رنگ طرفداری از دموکراسی هم برخوردار نیست. همچنین مدارک جدید که ویکی لیکس از وزارت خارجه آمریکا منتشر کرده نشان می دهند که حتی بعد از شروع دوره مبارزه در لیبی در ماههای گذشته، سازمان امنیت لیبی و سازمان سیا روابط نزدیک و بسیار دوستانه ای داشتند. چطور بود که از یک طرف در سطح علنی به اعمال خلاف آقای قذافی اعتراض می شد ولی در پشت درهای بسته برای هم هدیه می فرستادند و اطلاعات رد و بدل می کردند؟ شاید نگران کننده ترین شواهد، مربوط به مذاکرات پشت پرده و وقایعی باشند که درست بعد از آزادی طرابلس اتفاق افتادند. کشورهای «دوست لیبی» در پاریس تشکیل جلسه دادند و بصورت ظاهر موضوع بحث راههای کمک به دولت موقت انقلابی بود ولی داغترین اخباری که از این کنفرانس بیرون می آمدند، در مورد سرنوشت شرکتهای نفتی و سهمی بود که از منابع لیبی برده اند.
اخبار روز همچنین نوشت: شاید رابطه القاعده با دولت آمریکا از نمونه های بارز در چند دهه اخیر باشد. زمانی که نیروهای شوروی، افغانستان را گرفته بودند آمریکا القاعده را سازمان داد. به آنها فرصت داد که از اعراب ثروتمند کمک مالی دریافت کنند و شبکه مالی وسیعی بسازند. آنها را مسلح کرد و تمام اسرار سازماندهی و اجرای عملیات تروریستی را به آنها یاد داد. اما روزی که نیروهای شوروی از افغانستان عقب کشیدند تمام این روابط قطع شدند. نکته ای که شاید کمتر در اخبار توضیح داده شده اینست که همین نوع برخورد را با دولت ( ارتش و سازمان امنیت) پاکستان هم داشتند. هنوز هم پاکستانی ها و سران ارتش پاکستان رسما می گویند به آمریکا اعتماد ندارند و نمی دانند که پس از اتمام برنامه آمریکا در افغانستان سیاست آمریکا با آنها چه خواهد بود.
اما شاید بدترین نمونه این برخورد آمریکائی ها به شورش شیعیان عراق در دوره بلافاصله بعد از جنگ کویت مربوط شود. در آن زمان، شیعیان به تشویق وسیع آمریکا سر به شورش برداشتند و آمریکا هم تا زمانی که قرار و مدار ترک مخاصمه با صدام را امضا کرد آنها را به شورش تشویق می کرد ولی بلافاصله بعد از امضای قرارداد با صدام، آنها فراموش شدند و ارتش صدام با راحتی تمام کشتار وسیع و بی رحمانه ای را به راه انداخت. هنوز هم توضیح معقولی از این تغییر سیاست داده نشده است. به نظر می رسد که بعد از شکست صدام در کویت، نگرانی آمریکا این بود که ادامه جنگ با صدام به نفع ایران تمام می شود و بنابراین تمام قرار و مدارهای ضمنی به فراموشی سپرده شدند. سوالی که بلافاصله برای ما مطرح است اینست که آیا امکان اینچنین تغییر مواضعی در آینده هم وجود دارد؟
نویسنده با اشاره به سوابق وابستگی جریان هایی نظیر حزب توده و سازمان منافقین تصریح می کند: نباید کاری کنیم و در شرایطی قرار بگیریم که حزب توده برای سالهای سال گرفتارشان بود. باید مواظب باشیم خودمان (و طرفداران مان) را در شرایطی قرار ندهیم که رهبری سازمان مجاهدین خلق هزاران انسان را در آن گرفتار کرده است. تجربیات حزب توده و مجاهدین در تاریخ اخیر ایران نقش برجسته و غیرقابل انکاری دارند. فکر می کنم همه ما جنبه های یاس آور و دردناک این دو تجربه را می شناسیم.