بحران غزه و انفعال نهادهای بین المللی

متن یادداشت خانم عشرت شایق * که در اختیار تسنیم قرار گرفته به شرح ذیل است:
چند روزی است که جنایتکاران صهیونیست بار دیگر غزه و مناطق پیرامون آن را زیر تهاجمات وحشیانه خود قرار داده و با اطمینان از حمایت نظام استکبار به سرکردگی آمریکا و بی تفاوتی سازمان های بین المللی از جمله شورای امنیت و مواضع منفعلانه اکثر سران کشورهای عربی، به قتل عام بی شرمانه  زنان و کودکان فلسطینی ادامه می دهد.
رژیم صهیونیستى که از زمان تاسیس تاکنون با به راه انداختن چندین جنگ فاجعه‌ آمیز، اقدام به کشتار مسلمانان و غصب سرزمین هاى آنان نموده، یقینا در آینده نیز به اقدامات ضد بشری خود ادامه خواهد داد چرا که موجودیت این رژیم جعلی از همان ابتدا براساس قتل و کشتار و تجاوز به سرزمین دیگران بنا نهاده شده است.
سران رژیم صهیونیستی که هربار برای جنایات و اقدامات تجاوزکارانه خود  بهانه ای می تراشند، این بار نیز مفقود شدن سه صهیونیست شهرک نشین در الخلیل و سپس پیدا شدن جنازه آنان  را بهانه ای برای تهاجم خود به مناطق فلسطینی نشین اعلام نموده و به این بهانه، غزه را با انواع سلاحها مورد هجوم قرارداده اند در حالی که تاکنون هیچ دلیل و مدرکی دال بر دست داشتن فلسطینیان در ماجرای مفقود شدن سه صهیونیست ارائه نشده است.
در این میان آنچه که بیش از اقدامات صهیونیست ها مایه تاثر و سرافکندگی جامعه بشری شده، سکوت و انفعالی است که بر سازمان های بین المللی و مدعیان دروغین حقوق بشر سایه افکنده و در حال دور ساختن این مجامع از فلسفه وجودی خود است. بعضی از این سازمان ها و نهادهای بین المللی نه تنها اقدامی برای خاتمه دادن به جنایات صهیونیست ها در سرزمین های اشغالی و مناطق خودگردان فلسطین صورت نمی دهند بلکه با توجیه اقدامات وقاحت بار صهیونیست ها و در برخی از مواقع با حمایت آشکار از عملکرد آنان، زمینه را برای افزایش جنایات و گسترش اقدامات ضد بشری آنان مهیا می سازد.
گویی این سازمان ها فراموش کرده اند که هدف از تاسیس آن ها در درجه نخست، پیگیری خواسته عمومی جامعه ی بشری برای بهره مندی همه ملت ها از صلح و امنیت پایدار و جلوگیری از ظلم و تعدی به حقوق انسان ها بوده است. این هدف مهم و نیاز اساسی  در مقدمه منشور ملل متحد که اهداف‌، تشکیلات و نحوه کار سازمان ملل متحد و نهادهای وابسته به آن را تعیین می‌کند، به صراحت بیان گردیده است.
متن منشور ملل متحد که در حکم اساسنامه سازمان ملل است در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵میلادی در پایان کنفرانس ملل متحد در سانفرانسیسکوبه امضای ۵۱ کشور رسید و در ۲۴ اکتبر همان سال لازم‌الاجرا گردید و به تدریج کشورهای دیگر نیز آن را امضا نموده و خود را به رعایت مفاد آن متعهد نمودند. منشور ملل متحد بر هر قرارداد بین‌المللی دیگری مقدم بوده و رعایت مفاد آن برای همه اعضای سازمان ملل متحد الزامی است.
در مقدمه این منشور آمده است: «ما مردم ملل متحد با تصمیم به محفوظ داشتن نسلهای آینده از بلای جنگ که دوبار در مدت یک عمر انسانی افراد بشر را دچار مصائب غیر قابل بیان نموده و با اعلام مجدد ایمان خود به حقوق اساسی بشر و به حیثیت و ارزش شخصیت انسانی و به تساوی حقوق مرد و زن و همچنین بین ملت‌ها اعم از کوچک و بزرگ و ایجاد شرایط لازم برای حفظ عداتل و احترام الزامات ناشی از عهد‌نامه‌ها و سایر منابع حقوق بین‌المللی و کمک به ترقی اجتماعی و شرایط زندگی بهتر با آزادی بیشتر، برای نیل به این هدفها به رفق و مدارا کردن و زیستن در حال صلح با یکدیگر با یک روحیه حسن همجواری و به متحد ساختن قوای خود برای نگاهداری صلح و امنیت بین‌المللی و به قبول اصول و ایجاد روشهایی که عدم استفاده از نیروهای مسلح را جز در راه منافع مشترک تضمین نماید و به توسل به وسائل و مجاری بین‌المللی برای پیشبرد ترقی اقتصادی و اجتماعی تمام ملل مصمم شده‌ایم که برای تحقق این مقاصد تشریک مساعی نماییم و در نتیجه دولت‌های متبوع ما توسط نمایندگان خود که در شهر سانفرانسیسکو گرد آمده‌اند و اختیارات تامه آنان ابراز و صحت و اعتبار آن محرز شناخته شده است نسبت به این منشور ملل متحد موافقت حاصل نموده‌اند و بدینوسیله یک سازمان بین‌المللی که موسوم به ملل متحد خواهد بود تاسیس می‌نمایند».
اهداف و اختیارات ارکان سازمان ملل از جمله « شورای امنیت ملل متحد» نیز براساس«منشور ملل متحد» تعریف شده و فعالیت های آنها در این چارچوب صورت می گیرد. شورای امنیت ملل متحد وظیفهٔ خطیر پاسداری از امنیت و صلح بین‌المللی را به عهده دارد و برای دستیابی به اهداف خود، از اختیارات وسیعی همچون؛ اعزام نیروهای پاسدار صلح، تصویب تحریم‌های بین‌المللی و اعطای اجازه استفاده از نیروی نظامی علیه کشورهای متخاصم برخوردار است.
سازمان ملل متحد و شورای امنیت با وجود داشتن اختیارات و امکانات لازم، هیچگاه به وظیفه خود در قبال مردم آواره و مظلوم فلسطین عمل ننموده و همین امر باعث گردیده که جایگاه این نهادهای بین المللی نزد افکار عمومی، بخصوص ملت های مسلمان بشدت خدشه دار شود.
اینکه سازمان ملل متحد و« شورای امنیت» با آن تشکیلات عریض و طویل و اختیارات وسیع تاکنون نتوانسته اقدامی در جهت پایان دادن به رنج و آلام ملت فلسطین و جلوگیری از اقدامات وحشیانه رژیم صهیونیستی صورت دهد، بیانگر این واقعیت تلخ است که قدرت های دارای «حق وتو» در شورای امنیت بخصوص دولت های آمریکا و انگلیس نگاه ابزاری به این شورا داشته و از اختیارات خود نه در جهت تحقق اهداف تعریف شده در«منشور ملل متحد» بلکه در جهت دستیابی به اهداف نامشروع خود و حمایت از دولت های دست نشانده و جعلی همچون رژیم نژادپرست سوء استفاده می نمایند.
سران جنایتکار رژیم صهیونیستی نیز با آگاهی از مواضع حامیان خود در شورای امنیت و بدون نگرانی از اقدامات جامعه جهانی، با فراغ خاطر به اقدامات نژادپرستانه خود ادامه داده و در این راه از ارتکاب هیچ جنایتی علیه ملت های مسلمان منطقه ابایی ندارند. آنان مطمئن هستند که «شورای امنیت» بخاطر جانبداری آمریکا و دیگر قدرت های نظام سلطه از رژیم اشغالگر قدس، حتی از صدور یک بیانیه خشک و خالی علیه این رژیم عاجز است چه رسد به اینکه بخواهد علیه اقدامات صهیونیست ها از ابزار و اختیارات قانونی خود استفاده نماید.
در چنین شرایطی، آیا سازمان ملل و شورای امنیت بخصوص کشورهای دارنده«حق وتو» شریک جرم صهیونیست ها محسوب نمی شوند؟ رهبران سازمان ملل متحد و شورای امنیت در قبال سکوت و بی تفاوتی نسبت به اقدامات نظامیان صهیونیست در غزه، لبنان، سوریه و … چه پاسخی  دارند؟ چرا متوجه این موضوع نیستند که افکار عمومی ملت ها، آنان را شریک جرم جنایتکاران صهیونیست می داند؟
یقین داریم که آینده از آن ملت های مقاوم همچون ملت فلسطین، لبنان، سوریه خواهد بود و ننگ و نفرین از آن کسانی است که از عمل به وظیفه انسانی و سازمانی خود امتناع نمایند.
* کارشناس روابط بین الملل