کامران نجف زاده سفیر وی‍‍ژه کودکان گفت:سال گذشته بهزیستی نسبت به جمع‌آوری ۵ هزار کودک خیابانی اقدام کرد اما جمع آوری صرف که کفایت نمی کند و ما برای آینده آنها باید کاری کنیم و منظورم از “ما “همه آنهایی است که باید دست به دست هم بدهیم،باید تشکل های غیر دولتی و خیران فعالتر شوند،بحث کودکان کار موضوع همکاری مشترک شهرداری، وزارت تعاون، بهزیستی، نیروی انتظامی، وزارت بهداشت و قوه قضائیه باشدو البته فراموش نمی کنیم دولت متولی امور کودکان است ولی در همه دنیا بخشی از این بار سنگین را سازمان های مردم نهاد برعهده می گیرند.
به گزارش تابناک، نجف زاده در حاشیه بازدید از یک مرکز شیرخوارگاهی افزود: کودکانی که پشت چراغ های قرمز می‌بینید که بادکنک می فروشند یا عروسک عنکبوتی یا میان زباله‌ها می‌گردند و پشت چراغ قرمز ها اسفند دود می‌کنند، هفتاد درصدشان ملیت غیر ایرانی دارند. این کودکان چون اکثرا بدسرپرستند و از طرفی تابعیت بیگانه دارند، نمی‌توانند تحت پوشش بهزیستی قرار بگیرند و روش‌هایی چون بازگرداندنشان به افغانستان یا پاکستان و سایر کشورها هم با توجه به اینکه نهالی شکننده‌اند و گرچه ایرانی نیستند اما کودکند، اخلاقی نیست.
وی با یادآوری این نکته که هر چقدر سرمایه اجتماعی بیشتر شود، کودکان خیابانی کمتر می‌شوند گفت: البته باید از زاویه اقتصادی هم به این درد مشترک نگریست.طبق آمارهای ما نود درصد این کودکان خانواده دارند و برای معیشت خانواده کار می کنند و از آنها در بسیاری مواقع به عنوان ابزاری برای شیادی استفاده می شود.
نجف زاده گفت کار کودکان در ایران پیشینه ای طولانی دارد.در غرب هم این مشکل هنوز هست ولی تلاش برای مدیریتش بسیار دقیق است.از همان سده ی نوزدهم که پل لافارگ آسیب های انقلاب صنعتی را مشاهده کردو به فکر ساختن ماشین هایی کوچکتر افتاد که پیش از این تنها برای کار بزرگسالان ساخته شده بود، اما به جای این اقدام، صاحبان صنایع بافندگی ،کار کودکان را چنین توجیه می کردند که فقط کودکان می توانند با جثه های کوچک شان به زیر ماشین آلات بخزند و نخ و رشته‌های گسیخته را گره بزنند. چنان که انگار تصورِ ساختن ماشین آلاتِ خاص بزرگسالان امکان نداشته است.
نجف زاده گفت :در نهایت این نسل های پیاپی کودکان بودند که به اجبار در برابر ابعاد ماشین آلات کمر خم کردند و نه این که ماشین آلات ویژگی انسانی را رعایت کرده باشد. در دهلیزهای معادن، کودکان واگن‌های بزرگ را پر از زغال سنگ کردند و از راهروهای تنگ گذشتند…ما در ایران باید طرحی نو در اندازیم.کودکان بدسرپرست چالش های جدی تری از کودکان بی سرپرست دارند. باخبر شده ام در سینما برخی از هنرمندان دلسوز در این زمینه کاری را شروع کرده اند که بی شک برای پر کردن “شکاف “ها موثر خواهد بود.
