برخی از این افشاگری ها با شدت و غلظت کم توسط رسانه های رسمی نظیر خبرگزاری های دولتی و برخی دیگر با افتراهای حیرت انگیز و الفاظ تند در فضای غیررسمی تر نظیر شبکه های اجتماعی، وایبر و واتس اپ، در حال انتشار است.
الف/این رفتار دولت، بیش از هر چیز، رفتار محمود احمدی نژاد را در خاطرها زنده می کند. جایی که هر وقت عملکرد سوال برانگیز اطرافیانش مورد اعتراض نمایندگان مجلس یا رقبای سیاسی اش قرار می گرفت، متقابلا معترضان را به فساد، متهم می کرد یا درباره فسادهای محیرالعقول، افشاگری های موهوم می کرد.
احمدی نژاد باهوش، با این روش، همزمان به ۳هدف می رسید:
۱- همه منقدان و معترضان به خود را بطور غیرمستقیم در معرض اتهام فساد قرار می داد.
۲- با درست کردن گردوغبار، رفتار سوال برانگیز اطرافیانش را در اذهان کم اهمیت می کرد یا از موضوعیت می انداخت.
۳- برای همه منتقدان و مخالفان خود خط و نشان می کشید که انتقاد و اعتراض، چه هزینه های سنگینی می تواند داشته باشد.
این روش ناهنجار و «احمدی نژادی»، که فعالیت پاکدستان علیه فساد و کژی را ناکام می گذارد و اصل کلیدی مردمسالاری یعنی استفاده از اهرم های نظارتی مجلس علیه مسئولان اجرایی را پرهزینه می سازد، متاسفانه در استیضاح آقای فرجی دانا با شدت در حال استفاده است.
خطرناک ترین اثر این روش، ناامید شدن مردم از مبارزه با فساد و ترویج این حس شوم است که «گر حکم شود که مست گیرند… »
لازم است دولتمردان محترم پاسخ دهند اگر از تخلف و پارتی بازی و ویژه خواری مسئولان دولت سابق یا نمایندگان مجلس، اسنادی در اختیار داشتند، چرا تاکنون رو نکرده اند؟
چرا بجای تحویل اسناد خود به دادگاه و شکایت از متخلفان، به افشاگری های رسانه ای روی آورده اند؟
بالاخره اینکه، این روشها در مبارزه با فساد، آیا فقط برای احمدی نژاد بد است؟
