۲- یکی از نیازهای مهم در عرصه دیپلماسی، داشتن قدرت و توانمندی بازدارنده است. اگر کشوری دارای اقتدار نباشد در عرصه دیپلماسی هم نمی‌تواند جایگاهی داشته باشد. آمریکا و غرب از توان نظامی و دفاعی جمهوری اسلامی ایران خبر داشته و نمی‌توانند علیه ملت ایران اقدام نظامی کنند. نه اینکه نمی‌خواهند؛ نمی‌توانند علیه ایران وارد تهاجم نظامی شوند، چون کاملاً به توان بالای نیروهای مسلح جمهوری اسلامی وقوف دارند.
آقای ظریف هم به عنوان رئیس دستگاه دیپلماسی کشورمان باید در این عرصه اطلاعات خود را افزایش دهد. اینکه در یک جلسه دانشگاهی عنوان کند «مذاکرات سبب شد امنیت برای کشور ایجاد شود»، نه‌تنها درست نیست بلکه از دیپلماتی همچون آقای ظریف بعید است که از چنین ادبیاتی استفاده کند.
۳- امنیتی که امروز در کشور ما برقرار است، مدیون برنامه‌ریزی‌ها و توصیه‌های رهبر بزرگوار انقلاب، اطاعت نیروهای نظامی از فرمایشات ایشان مبتنی بر پیشرفت بومی و فداکاری، ایثارگری و از خودگذشتگی ملت است. بزرگ‌ترین ابزار امنیتی در کشور ما مردم هستند و علاوه بر آن توانایی جمهوری اسلامی ایران در بعد موشکی و سلاح‌های دفاعی است که هدف از آن دفاع از مرز و بوم کشور است.
ما به دنبال این هستیم که حقانیت جمهوری اسلامی ایران را در بحث هسته‌ای به اثبات برسانیم و به دنبال سلاح هسته‌ای نیستیم. آقای ظریف همین ۳-۲ ماه پیش از نمایشگاه دستاوردهای وزارت دفاع بازدید کردند، بنابراین نباید چنین اظهارنظرهایی را مطرح کنند.
۴- آمریکا اگر توان اقدام نظامی علیه ما را داشت، قبل از این ۱۲ سال که مشغول مذاکرات بودیم اقدام نظامی علیه ما را عملیاتی می‌کرد. اینکه امروز جرأت حمله نظامی علیه ایران را ندارد، نه به خاطر مذاکرات بلکه به دلیل آن است که ایران را شناخته و پی به توان بالای دفاعی و نظامی جمهوری اسلامی ایران و نیز قدرت اثرگذاری آن در منطقه برده است.
از این رو طرح مسائلی از این قبیل که مذاکرات موجب ایجاد امنیت در کشور شد، یک اشتباه سیاسی و دیپلماسی است و اگر جناب آقای ظریف اینگونه مذاکره می‌کند راه را اشتباه می‌رود. آمریکا چاره‌ای جز مذاکره با ما ندارد، چون می‌داند هیچ گزینه دیگری در برابر ایران برای آنها وجود ندارد. اصلاً همین قدرت دفاعی بالای ایران است که آمریکایی‌ها را پای میز مذاکرات آورده است.
۵- امروز ایران تبدیل به یک کشور هسته‌ای شده و تهدید نظامی علیه آن نمی‌تواند راه به جایی ببرد، چرا که اگر اقدام نظامی مشکل آمریکا را حل می‌کرد در افغانستان و عراق این اتفاق می‌افتاد و اگر تهدید نظامی اثرگذار بود، دولت سوریه با گذشت ۴ سال از جنگ سقوط کرده بود. توان دفاعی و اقتدار نظامی ما که با سوریه، افغانستان و عراق، اصلاً قابل مقایسه نیست.
۶- آقای ظریف به جای پرداختن به این مسائل آن هم در دانشگاه که جای مسائل علمی است پاسخگوی این باشد که طرف مقابل در جریان مذاکرات متعهد شده که چه گام‌های عملی را بردارد. متاسفانه شاهد هستیم که طرف مقابل هیچ گام عملی را برنداشته و با وجود آنکه جمهوری اسلامی ایران به خاطر توافقات صورت گرفته بخشی از اورانیوم غنی شده خود را اکسیده و بخشی از فعالیت هسته‌ای خود را در اراک متوقف کرده است اما آنها به تعهدات‌شان عمل نمی‌کنند. البته ما به خاطر اعتمادسازی و نرمش قهرمانانه این اقدامات را انجام دادیم.
۷- مذاکرات هیچ ارتباطی به مسائل امنیتی کشور ندارد. امروز اگر امنیت در کشور برقرار است، همان طور که گفتم، به خاطر رهنمودهای رهبری، توانایی نیروهای مسلح و پشتوانه مردمی است و مذاکرات در این میان جایی ندارد.
۸- آقای ظریف برای دفاع از مذاکرات، به جای ربط دادن امنیت کشور به آن، تعجیل مذاکره‌کنندگان در مذاکرات سال قبل را که همزمان شد با گزارش ۱۰۰روزه رئیس‌جمهور محترم، آن هم برای اینکه بتوانند در جریان این گزارش از سوی دولت خروجی‌ای هم از بحث مذاکرات داشته و به آن بپردازند جبران کند. جناب ظریف اگر می‌خواهد از مذاکرات هسته‌ای دفاع کند، امنیت کشور را بهانه نکند. اینگونه دفاع کردن چراغ سبز نشان دادن به طرف مقابل است. بهتر است ایشان وارد وادی امنیتی و سیستم دفاعی کشور نشود، چون شناختی در این زمینه ندارد.
