پاسخ نوبخت به انتقادات بسیج دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی

متن این نامه به این شرح است:

نامه شما عزیزان مزّین به آیه شریفه‌ای از کلام وحیانی، عزّ وصول بخشید. آنچه از متن آرام آن نوشته به‌رخ می‌زد، غیرت دینی و همّیت اسلامی بود، از این رو پیش از آنکه برخی از واژگان نامناسب موجب معال و تکدر گردد، احساس افتخار و اطمینانی فراهم شد که اهداف امام و رهبری در تربیت فرزندان رشید و غیور تحقق یافته است و انقلاب بزرگ اسلامی هم‌چنان مولد و پویا به پیش می‌رود.

بدون تردید در ضرورت دفاع از نظام و استیفای حقوق تضییع شده ملّت بزرگ و فهیم ایران توسط کشورهای استکباری، اشتراک نظر داریم. قطعاً شما هم، نه در اصل مذاکره با شش کشور مورد نظر و نه در اراده خیرخواهانه گروه مذاکره کننده با وجود مواضع صریح رهبر معظم انقلاب، تردید و تشکیک نخواهید داشت و شاید آنچه از منطوق نامه بر می‌آمد، اعتراض و انتقاد شما به ملاقات وزیر امور خارجه کشورمان با وزیر امور خارجه فرانسه و قدم زدن با وزیر امور خارجه کشور آمریکا باشد.

در خصوص ملاقات با وزیر امور خارجه فرانسه من‌هم همانند شما و مثل همه مسلمانان عاشق و معتقد به قداست پیامبر رحمت، از اقدام آن نشریه هتاک خشمگین و عصبانی هستم و طبیعی است که انتظار داشته باشیم که مسئول مذاکره کننده موضوع هسته‌ای نه تنها غیرتمندانه از حقوق ملت هم‌چون گذشته در هر فرصت با طرف‌های خارجی دفاع می‌کرد، بلکه غیرتمندانه نسبت به نادیده انگاشتن احساسات مقدس مسلمانان توسط آن نشریه فرانسوی اعتراض و انتقاد می‌کرد که این واکنش مسئولانه به درستی انجام شد و وزیر محترم امور خارجه کشورمان به دفعات آن را اطلاع رسانی نمود.

اما در مورد این که چون بخشی از مذاکره وزیر امور خارجه ایران و امریکا به جای نشستن، در حال قدم زدن انجام شد پس “موجبات سرافکندگی و شرمساری اقشار آگاه جامعه فراهم شد”، به این داوری معتقد نیستم. به نظر می‌رسد حداقل با استادان محترم دانشگاه محل تحصیل خود صحبت نمایید. چنانچه اکثریت آنها اظهار داشتند که مذاکره در حال نشستن بلامانع است ولی در حال قدم‌زدن آن طور که شما در نامه نوشته‌اید “اقدام ننگین”، قطعاً اینجانب باید در دفاع از فرزندان غیور ملّت بزرگ و حق شناس ایران یعنی هیأت مذاکره کننده ایرانی که رهبر معظم انقلاب در دیدار مجمع عالی بسیج مستضعفین در تاریخ ۶ /۹/ ۱۳۹۳ مجدداً آنها را تحسین می‌نمایند، تأمل نمایم.

درخاتمه بازهم مباهات خود را نسبت به غیرت دینی و وفاداری شما نسبت به انقلاب و نظام مقدس اسلامی ابراز می‌دارم.

چون ممکن است به دلیل مشغله تحصیلی این فرصت و توفیق حاصل نشده باشد که مداقّه کافی بر بیانات مقام معظم رهبری در خصوص ادامه مذاکره و اصرار بر حمایت از تیم مذاکره کننده داشته باشید، آن رهنمودهای مستند را در پیوست به شما عزیزان هدیه می‌نمایم.

دوستدار شما

محمد باقر نوبخت

به هیئت دیپلماسی ملت خوش‌بینم (۱۳ /۷/ ۹۲)

ما از تحرّک دیپلماسی دولت حمایت می‌کنیم، پشتیبانی می‌کنیم. در کنار آمادگی‌های همه‌جانبه‌ی ملّت ایران – چه از لحاظ اقتصادی، چه از لحاظ امنیّت داخلی، چه از لحاظ استحکام ساخت درونی نظام اسلامی، چه از لحاظ وحدت ملّی و چه از لحاظ نظامی – به تلاش و تحرّک دیپلماسی هم چه در این قضایای سفر اخیر و چه غیر از آن، اهمّیّت می‌دهیم و از آنچه دولت ما انجام می‌دهد و تلاش‌های دیپلماتیک و تحرّکی که در این زمینه می‌کنند، حمایت می‌کنیم. ما به هیات دیپلماسی ملّت عزیزمان و دولت خدمتگزارمان خوشبین هستیم؛ البتّه به آمریکایی‌ها بدبینیم؛ به آنها هیچ اعتمادی نداریم.

بنده معتقد به نرمش قهرمانانه هستم (۲۶/۶/۹۲)

ما مخالف با حرکت‌های صحیح و منطقی دیپلماسی هم نیستیم؛ چه در عالم دیپلماسی ، چه در عالم سیاست‌های داخلی. بنده معتقد به همان چیزی هستم که سال‌ها پیش اسم‌گذاری شد «نرمش قهرمانانه»؛ نرمش در یک جاهایی بسیار لازم است، بسیار خوب است؛ عیبی ندارد، اما این کشتیگیری که دارد با حریف خودش کشتی می‌گیرد و یک جاهایی به دلیل فنّی نرمشی نشان می‌دهد، فراموش نکند که طرفش کیست؛ فراموش نکند که مشغول چه کاری است؛ این شرط اصلی است؛ بفهمند که دارند چه‌کار می‌کنند، بدانند که با چه کسی مواجهند، با چه کسی طرفند، آماج حمله‌ی طرف آنها کجای مسئله است؛ این را توجّه داشته باشند.

هیچ کس نباید تیم مذاکره کننده را سازش‌کار بداند/ ماموران دولت، فرزندان انقلاب (۱۲ /۸/ ۹۲)

هیچ‌کس نباید این مجموعه‌ی مذاکره‌کنندگان ما را سازش‌کار بداند؛ این غلط است؛ اینها مأموران دولت جمهوری اسلامی ایران هستند، اینها بچّه‌های خودمان هستند، بچّه‌های انقلابند؛ یک مأموریّتی را دارند انجام می‌دهند. کار سختی هم هست که‌ بر عهده‌ی اینها است؛ دارند با تلاش فراوان آن کاری را که بر عهده‌ی آنها است انجام می‌دهند. بنابراین نباید مأموری را که مشغول یک کاری است و مسئول یک فرایندی است مورد تضعیف یا توهین یا بعضی از تعبیراتی که گاهی شنیده می‌شود – که اینها سازش‌کارند، و مانند اینها – قرار داد؛ نه، این حرف‌ها نیست.

بنده در حمایت از تیم مذاکره کننده اصرار دارم (۲۹ /۸/ ۹۲)

درباره‌ی مسائل اخیر و این بگومگوهایی که در صحنه‌ی سیاست خارجی و مسائل هسته‌ای و گفت‌وگو و مذاکره و از این حرف‌ها هست، اوّلاً بنده اصرار دارم بر حمایت از مسئولانی که اجرای کار برعهده‌شان است، از همه‌ی دولت‌ها بنده حمایت میکنم، از مسئولان – مسئولان داخلی، مسئولان خارجی – حمایت می‌کنم و وظیفه‌ی ما است. من خودم مسئول اجرایی بوده‌ام، وسط میدان بوده‌ام، سنگینی کار و سختی کار را با همه‌ی وجود احساس کرده‌ام؛ می‌دانم که کار اداره‌ی کشور کار سختی است. لذا اینها به کمک احتیاج دارند، من هم کمکشان می‌کنم، حمایتشان می‌کنم؛ این یک طرف قضیّه است که قطعی است. از آن طرف اصرار دارم بر تثبیت حقوق ملّت ایران، از جمله مسئله‌ی حقوق هسته‌ای؛ اصرار داریم بر اینکه از حقوق ملّت ایران یک قدم عقب‌نشینی نباید بشود.ما البتّه در جزئیّات این مذاکرات مداخله نمی‌کنیم؛ یک خطوط قرمزی وجود دارد، یک حدودی وجود دارد، این حدود باید رعایت بشود؛ این را گفتیم به مسئولین و موظّفند که این حدود را رعایت کنند؛ از هارت‌وهورت دشمنان و مخالفان هم واهمه‌ای نداشته باشند و ترسی به خودشان راه ندهند.

مطمئنم تیم مذاکره کننده، از حقوق ملت ایران دفاع می‌کند (۱۶ /۴/ ۹۳)

البتّه ما به تیم مذاکره‌کننده‌مان اعتماد داریم. مطمئنّیم یقیناً آنها به دست‌اندازی به حقوق کشور و حقوق ملّت و کرامت ملّت راضی نخواهند شد و اجازه نخواهند داد که چنین کاری انجام بگیرد. مسئله‌ی ظرفیّت غنی‌سازی یک مسئله است که خیلی مهم است؛ مسئله‌ی تحقیق و توسعه که قطعاً باید رعایت بشود؛ حفظ تشکیلاتی که دشمن قادر به تخریب آن نیست. روی «فردو» تکیه میکنند، چون غیر قابل دسترسی است برای آنها؛ می‌گویند جایی که ما نمی‌توانیم به آن ضربه بزنیم، نباید داشته باشید! این خنده‌آور نیست؟

حقا و انصافا ایستادگی می‌کنند (۶ /۹/ ۹۳)

هیات مذاکره کننده‌ی ما حقّاً و انصافاً پرتلاش و جدّی هستند؛ ایستادگی می کنند، با منطق حرف می‌زنند، زیر بار حرف زور نمی‌روند، دارند کار می کنند؛ این را هم همه توجّه داشته باشند. حالا جزئیّات و آنچه را در این گفت‌وگوها می‌گذرد، غالباً مردم مطّلع نیستند؛ نه، با جدّیت، با منطق، با دلسوزی دارند کار می‌کنند و منطقی هم عمل می‌کنند.