تصویری که پیش رو دارید، اوایل تیر ماه سال ۱۳۶۱ هجری شمسی به ثبت رسیده است. پاسداران گریانی که در این نما حضور دارند، از اعضای «قوای محمدرسول الله(صلوات الله علیه و آله)» هستند که ساعاتی قبل، تحت فرماندهی «حاج احمد متوسلیان» وارد «دمشق» شده اند و اینک درست در برابر ضریح مطهر بانوی مقاومت «حضرت زینب کبری(سلام الله علیها)» ایستاده و همراه با ذکر مصیبتی که «برادر منصور نورایی»(نفر اول از چپ) اقامه می کند، خالصانه اشک می ریزند و مویه می کنند.
تامل در این تصویر که سی و دو سال قبل در «زینبیه» برداشته شده است، می تواند هر آزاده‌ی باورمند به تاثیر اشک و خون را به یاد شرایط امروز بیاندازد. چه گونه می توان انکار کرد که همین اشک چشم های بی ریا و خالصانه بود که پس از سه دهه، به بار نشسته و اقتدار و سربلندی های امروز فرزندان روح الله را در سوریه، لبنان، عراق، یمن و … به ارمغان آورده است؟ حتی یک نفر از خیل رزمنده گان و مجاهدانِ سال های دفاع مقدس، تصور هم نمی کردند که پس از پذیرش «قطعنامه ۵۹۸»، بار دیگر بیرق پاسداران و بسیجیانِ «نهضت روح الله» این چنین، مانند امروز، بر قلل رفیع عزت و کرامت به اهتزار در آید.
زنهار که پاسدار ثمره‌ی آن اشک ها و خون ها و خون دل ها باشیم.
مشرق
