سیاست «دو مسیره» دولت اوباما در قبال ایران

تحلیلگر یک مجله آمریکایی سیاست «دو مسیره» دولت اوباما در قبال ایران را به چالش گرفته و تصریح کرد این رویکرد غلط در واقع، یک مسیر بیشتر نیست و به بن بست رسیده است.
مقامات دولت اوباما مدعی اند طبق دیپلماسی دو مسیره از یک سو به فشار علیه ایران روی می آورند و از سوی دیگر مشوق هایی را برای تشویق ایران به همکاری ارائه می دهند.
استفان والت استاد روابط بین الملل دانشگاه هاروارد به نقد تحلیل مشترک کنت پولاک و ری تکیه در این باره که از سوی مجله فارین پالیسی منتشر شده پرداخت و نوشت: سیاست دو مسیره با شکست روبرو شده و با این حال تکیه و پولاک مجددا تاکید می کنند بر این سیاست عمل شود. این توصیه در حالی است که در سیاست های آمریکا، مصداقی تا این اندازه واضح در زمینه فقدان محاسبه وجود ندارد.
تحلیلگر آمریکایی معتقد است: درباره مشوق های ارائه شده و مخالفت تهران با آنها مبالغه و گزافه گویی زیادی صورت می گیرد. در واقع اوباما و غرب، به اندازه تبلیغات انجام گرفته بر مشوق ها تاکید ندارند. آنها از مشوق ها سخن گفته اند اما در پس پرده، غالبا مجازات ها بودند که نمود بیشتری داشته اند.
وی اضافه می کند: علاوه بر این ایالات متحده و متحدانش هیچگاه پیشنهاد هماهنگی را به ایران ارائه ندادند و بررسی فهرست مشوق ها به زمانی موکول می شد که ایران با آنچه کاخ سفید می خواست، موافقت کند. به بیان دیگر آنچه که تکیه و پولاک از آن به عنوان پیشنهاد راهی محترمانه به رهبران ایران از سوی آمریکا و متحدانش یاد می کنند، به معنی تن دادن ایران به خواست واشنگتن بوده است.
نویسنده فارین پالیسی معتقد است: در سیاست رویکرد دوگانه ما به ایران می گوییم که آمریکا دشمن نیست و به دنبال روابط بهتر است و همچنین ایران نیازی به تولید انرژی هسته ای بازدارنده ندارد. اما در حالی که این تلاش برای نشان دادن حسن نیت آمریکا وجود دارد، در سویی دیگر از این استراتژی تحریم ها علیه ایران تشدید شده و همواره تاکید می شود که همه گزینه ها شامل گزینه نظامی روی میز قرار داشته و حتی آمریکا از تغییر رژیم در ایران نیز خشنود می شود. به این ترتیب به نظر می رسد که این سیاست شانس اندکی در مصالحه با ایران داشته باشد و بیشتر، این نگرش را در جمهوری اسلامی تقویت کند که آمریکا قابل اعتماد نیست. سیاست دو مسیره که ترکیبی از مشوق های دست و پا شکسته و تحریم های تقویت شده است به تهران اطمینان می دهد که بخشی از این استراتژی هم که خوب به نظر می رسد تله ای برای به دام انداختن ایران است. این سیاست با شکست مواجه شده است.
والت در پایان خاطرنشان کرد: اکنون در شرایطی که این استراتژی با شکست مواجه شده، تکیه و پولاک بر تشدید آن از طریق افزایش تحریم ها، ایجاد شکاف در ایران و حتی گسیل داشتن نیروهای ویژه به این کشور و جنگ سایبری تاکید دارند. اما تنها نتیجه این رویکرد این خواهد بود که جمهوری اسلامی بیشتر به اهمیت نوعی از بازدارندگی پی می برد. به طور خلاصه تر باید گفت که افزایش فشارها، ایران را هرچه بیشتر به سوی هسته ای شدن سوق می دهد. این نتیجه ای است که از یک دهه کاربرد یک استراتژی ناموفق به دست می آید. به جای دنبال کردن یک سیاست شکست خورده، ایالات متحده باید در اهداف خود و نحوه دستیابی به آنها تجدیدنظر کند. توقف غنی سازی در بین کارت ها قرار ندارد اما شاید بتوان ایران را متقاعد کرد که به باشگاه هسته ای ملحق نشود. این رویکرد به معنای کاهش فشار، هماهنگی بیشتر و صبر کردن به جای تاکید برای دستیابی به راهکاری آنی و سریع است.