مرسوم است به میمنت ازدواج، جلوی پای عروس و داماد قربانی می کنند.
این رسم را کومله نیز اجرا می کرد، با این تفاوت که قربانی ها در آنجا جوانان اسیر ایرانی بودند.
یک بار چند نفر از ما را برای دیدن عروسی دختر یکی از سرکردگان کومله بردند.
پس از مراسم، آن عفریته گفت: «باید برام قربانی کنین تا به خونه شوهر برم.»
دستور داده شد قربانی ها را بیاورند.
۶ نفر از مقاوم ترین بچه های بسیج اصفهان که شاید حداکثر سن آنها ۱۴ سال نمی شد را آوردند و تک تک از پشت، سر بریدند.
شهدای نوجوان مانند مرغ سر بریده پرپر می زدند و آن ها شادی و هلهله می کردند. اما این پایان ماجرا نبود.
آن دختر دوباره تقاضای قربانی کرد و این بار ۶ نفر سپاهی، ۴ نفر ارتشی و ۲ نفر روحانی را آوردند و این ۱۲ نفر را نیز سر بریدند.
من و عده دیگری از برادران را که برای تماشا برده بودند، به حالت بی هوشی و اغما افتاده بودیم و در این وضعیت، مجددا ما را روانه زندان کردند.
