به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، دانشگاه اصفهان به‌عنوان یکی از دانشگاه‌های مادر کشور در رشته‌های علوم انسانی است که در دو سال اخیر، حاشیه‌های زیادی گریبان این دانشگاه را گرفته است، از بی‌برنامگی وزارت علوم برای انتصاب حکم رئیس دانشگاه و سرپرستی ۱۹ ماهه هوشنگ طالبی بر مسند مدیریت دانشگاه تا درگیری‌های این دانشگاه با برخی از نهادها و به‌ویژه اختلافاتی که این دانشگاه با پژوهشگاه شاخص پژوه بر سر فعالیت‌های این پژوهشگاه در داخل دانشگاه اصفهان داشته است، همه نشانگر این است که گویا قرار نیست علی‌رغم درخواست‌های مسئولان استان و شهر و اساتید و دانشجویان و دلسوزان عرصه علم و دانش، تصمیمی جدی برای مشکلات پیش روی این دانشگاه برداشته شود، چه آنکه وزارت متبوع این دانشگاه، خود درگیر حواشی زیادی است که از ابتدای دولت یازدهم با معرفی چهار وزیر به مجلس به وجود آمده و این مشکلات همچنان به قوت خود باقی است و در این میان، عدم انتصاب ریاست دانشگاه اصفهان خود حاوی حرفهای ناگفته‌ای است که پرداخت به این موارد رویکرد فعلی این گفتگو نیست.
در هفته گذشته شورای گسترش آموزش عالی کشور در اطلاعیه‌ای پذیرش دانشجو در پژوهشگاه شاخص پژوه را متوقف کرده و خواستار انحلال این پژوهشگاه شد، در بخشی از صحبت‌های صورت گرفته، سرپرست فعلی دانشگاه اصفهان که قریب به ۲۰ ماه است به‌عنوان سرپرست دانشگاه مشغول به فعالیت بوده و به استناد دیوان عدالت اداری، فعالیت او در شرایط فعلی غیرقانونی است، در گفتگویی از غیرقانونی بودن فعالیت‌های این پژوهشگاه سخن به میان رانده بود، از همین رو با توجه به اینکه به نظر یکی از دلایل اصلی این مناقشه، عدم همکاری سرپرستی دانشگاه با مصوبات قبلی مدیران در دوره‌های قبل بوده، ضرورت دیده شد که گفتگویی با محمدحسین رامشت، رئیس سابق دانشگاه اصفهان در این خصوص داشته باشیم، دکتر محمدحسین رامشت در دولت نهم و دهم ریاست دانشگاه اصفهان را بر عهده داشت، آنچه در زیر می‌خوانید حاصل گفت‌وگو با وی است که از نظر می‌گذرانید؛
فارس: جناب آقای دکتر، ضمن تشکر از وقتی که به این خبرگزاری اختصاص دادید، در زمان مسئولیت جنابعالی در کسوت ریاست دانشگاه اصفهان، انتقاداتی از سوی برخی افراد در خصوص نحوه واگذاری زمین‌های دانشگاه اصفهان به غیر، صورت گرفته، آیا واگذاری زمین‌های دانشگاه اصفهان به بخش خصوصی و پژوهشگاه شاخص پژوه را تأیید می‌کنید؟ آیا این رویه، رویه‌ای قانونی بوده و مجوزهای لازم برای این واگذاری‌ها گرفته شده بوده است؟
رامشت: در ابتدا لازم است به این نکته تأکید کنم که حضور پژوهشگاه‌ها در دانشگاه‌ها یک ضرورت و سیاست کلی وزارت علوم بوده است و حتی برخی مباحث مطرح بود که پژوهشگاه‌ها در دانشگاه‌ها ادغام شوند، در برخی از دانشگاه‌ها نیز این اتفاق افتاد، به‌عنوان‌مثال در دانشگاه مشهد پژوهشگاه انرژی‌های نو و در دانشگاه صنعتی اصفهان پژوهشگاه‌های دیگری مشغول به فعالیت شدند و البته این پژوهشگاه‌ها نیز به‌صورت بخش خصوصی در دل دانشگاه نفوذ پیدا کردند.
علاوه بر این در همین دانشگاه اصفهان بیش از ۱۰۰ نقطه و مکان هست که دانشگاه آنها را به غیر اجاره داده است، از تعاونی‌های متعدد گرفته تا سبزی فروشی و تایپ و تکثیر و خدمات دیگری که دانشگاه به آنها زمین و ساختمان را به‌صورت آماده تحویل داده و از آنها اجاره می‌گیرد، پژوهشگاه شاخص پژوه هم مثل همین صد و چند حرفهای که مکانی را اجاره کرده‌اند مکانی را در دانشگاه اجاره کرد، با این تفاوت که فعالیت آنها علمی و پژوهشی و کاملاً متناسب با اهداف علمی بود و مضاف بر این، این پژوهشگاه خودش مکانی را ساخته و مکانی دیگر را نیز با همان وسعت در اختیار دانشگاه اصفهان قرار داده است و اجاره‌اش را نیز در ابتدای کار پرداخت کرده است.
فارس: پس حسب فرمایش شما، واگذاری مکان‌هایی در دانشگاه به بخش خصوصی امری طبیعی بوده و در دوره‌های قبلی نیز این مسئله رایج بوده است، تصحیح می‌فرمایید؟
رامشت: بله، صحیح است، بودجه دانشگاه‌ها کفاف امور اجرایی آنها را نمی‌داد و در زمانی وزارت علوم از روسای دانشگاه‌ها درخواست کرد که به سمت درآمدزایی حرکت کنند و در این میان با توجه به مکان بسیار خوب دانشگاه، عده‌ای بر این مسئله اصرار داشتند که بخشی از زمین‌های دانشگاه را به کباب فروشی و اغذیه‌فروشی و ایجاد فروشگاه‌های بزرگ تجاری و پمپ‌بنزین و ایستگاه اتوبوس اختصاص دهیم و یادم هست مجموعه‌ای حاضر بود ۴۰ میلیارد تومان نیز به‌صورت یکجا در اختیار دانشگاه قرار دهد و زمینی را تملک کند، ولی نظر ما این بود که باید فعالیت‌هایی در دانشگاه شکل بگیرد که کاملاً با فضای علم و آموزش و پژوهش مأنوس باشد، پژوهشگاه شاخص پژوه هم فی‌الواقع، هم‌صنف مباحث علمی بود و هم شرایط مطلوبی را برای توسعه علمی دانشگاه فراهم می‌کرد، به‌گونه‌ای که بخش زیادی از اعضای هیئت علمی و اساتید دانشگاه که در گذشته برای خدمت در عرصه علمی باید به صدها کیلومتر دورتر رفته و یا در منزل خانه‌نشین می‌شدند را به کار می‌گرفت و در این زمینه نیز خدمتی به دانشگاه و فضای علمی می‌کرد.
فارس: مفاد این قرارداد به چه صورت بوده است، دانشگاه و پژوهشگاه چه تعهداتی را در قبال هم برعهده گرفته بودند؟
رامشت: سنخیت فعالیت‌های پژوهشگاه با فعالیت‌های دانشگاه هم‌راستا بود و این مسئله برای همه محرز شده بود، از همین رو به استناد تمام ضوابط قانونی قراردادی ۳۰ ساله با این پژوهشگاه منعقد شد و به دنبال آن ۱۵ هزار مترمربع را به ازای هر مترمربع ۱۵ هزار تومان به پژوهشگاه اجاره داده شد و علاوه بر این مقرر شد که یک ساختمان را نیز احداث و در اختیار دانشگاه اصفهان قرار دهد که این ساختمان هم‌اکنون پردیس دانشگاه اصفهان است و بر همین اساس، این پژوهشگاه ۸ هزار مترمربع بنا برای مجموعه پژوهشگاه احداث کرد و مقرر شد ۸ هزار متر را در اختیار دانشگاه اصفهان قرار دهند که ۱۸ ماه پیش سرپرستی دانشگاه به دلایلی مابقی ساختمان و بخش دوم آن را متوقف کرد و باعث شد این ساختمان در اختیار دانشگاه قرار نگیرد.
فارس: نحوه انعقاد قرارداد با این پژوهشگاه به چه صورت بود، برخی از مسئولان فعلی تأکید می‌کنند که این رویه، رویه‌ای قانونی نبوده است، نظر شما در خصوص این اظهارات چیست؟
رامشت: برای انجام این کار و انعقاد قرارداد در ابتدا ضروری بود که ما اجازه انعقاد این قرارداد را از هیئت امنای دانشگاه بگیریم و برای اخذ این مجوز، فرایندی طولانی صورت گرفت و نهایتاً این مجوز از هیئت امنای دانشگاه اصفهان گرفته شد، کمیسیون دائمی هیئت امنای دانشگاه اصفهان این کار را به صورت کارشناسی بررسی کرد و مورد موافقت قرار گرفت و در نهایت این موضوع برای طرح موضوع و تصویب به هیئت امنا رفت، هیئت امنای دانشگاه یک سال و نیم بود که تشکیل نشده بود و دستور این کار به بعد از تغییر وزیر علوم موکول شد که در نهایت آقای فرجی‌دانا وزیر علوم شد و جلسه‌ای تشکیل شد و هیئت امنا انجام این کار و حضور پژوهشگاه شاخص پژوه در دانشگاه اصفهان به‌صورت اجاره ۳۰ ساله را مصوب کرد و به تصویب رساند، ذکر این نکته ضروری است که همه مسئولان و کارشناسان اداری می‌دانند که رویه ابلاغ مصوبات مدتی طول می‌کشد و این روند نیز سه ماه به طول انجامید که در طول این سه ماه، روزی که قرار بود امضاهای نهایی گرفته شود، مسئولان دانشگاه اصفهان گفتند که این مصوبه امضا نشده و پس از آن صورتجلسه‌ای برای بنده آورده شد که در آن صورتجلسه، چهار دستور آن تغییر یافته بود، یکی از این دستورات موافقت با دانشگاه اهل‌بیت بود که در آن تغییراتی صورت گرفته بود، علاوه بر این دو مورد دیگر مربوط به ادامه تحصیل کارکنان دانشگاه بود که دخل و تصرف‌هایی در مصوبات گذشته شده بود و مورد آخر نیز به مصوبات پژوهشگاه شاخص پژوه مربوط بود که در نهایت من این صورتجلسه را که ماه‌ها بعد و با تغییرات برای بنده آورده شده بود را امضا نکردم و به وزیر علوم نیز این مسئله را گزارش کردم و برخی آقایان با برنامه‌ها و فشارهایی که داشتند مصوبه‌ای را که با مصوبه اصلی مغایرت داشت را امضا کردند.
فارس: یعنی شما معتقد هستید که مصوبه اصلی در خصوص این پژوهشگاه رعایت نشده، اگر چنین مسئله‌ای صحت داشته چرا به این مسئله انتقادی نکردید؟
رامشت: بنده پس از تحویل دادن ریاست دانشگاه دیگر مسئولیتی در این زمینه نداشتم، ولی برای شفاف‌سازی این مسئله جلسه‌ای را با دکتر سمنانیان که رئیس هیئت‌های امنای دانشگاه‌ها بود برگزار کردم و موضوع را با ایشان در میان گذاشتم که ایشان هم در پاسخ به بنده گفتند که دو راه بیشتر پیش رو نداریم، یکی اینکه ما بر اساس مصوبه قبلی و اصلی پیش می‌رویم و آن را بپذیریم که در این حالت سرپرست دانشگاه اذیت می‌کند که این درست نیست و راه دوم این است که جلسه‌ای با سرپرست دانشگاه اصفهان برگزار کرده و این مسئله را به‌صورت مسالمت‌آمیز حل کنیم که در نهایت قرار بر این بود که با محوریت سرپرست دانشگاه، جلسه‌ای برگزار شود که این جلسه دیگر تشکیل نشد.
فارس: پس به نظر شما سرپرستی دانشگاه اصفهان در این خصوص تخلف کرده است، چرا نهادهای نظارتی در این خصوص وارد عمل نشدند؟
رامشت: تخلفی که در این زمینه صورت گرفت این بود که سرپرست فعلی قائل به اجرایی کردن آن مصوبه نبود و تغییراتی را در آن ایجاد کرد و در نهایت راه دیگری را پیش گرفت و آن این بود که هیئت امنای دانشگاه را تغییر دادند و به یک‌باره افراد هیئت امنا عوض شدند.
بر همین اساس و به استناد مصوبات حقیقی حضور پژوهشگاه شاخص پژوه از نظر قانونی ایرادی به آن وارد نیست و اگر خلافی نیز صورت گرفته، تخلف را آن کسانی انجام دادند که مصوبات هیئت امنا را عوض کردند و آنچه ۱۲ نفر اعضای هیئت امنا امضا کردند در آینده برخلاف آن عمل شد و به نظر من این کار، کار درستی نبوده است.
فارس: در برخی محافل این بحث مطرح می‌شود که این‌گونه رفتارها با یک پژوهشگاه بوی سیاسی می‌دهد و از آنجایی که دولت قبلی و فعلی اختلافاتی با هم دارند، این اختلافات در این مسئله نمود پیدا کرده است، آیا به نظر شما این پرونده سیاسی است؟
رامشت: من در مورد سیاسی و غیرسیاسی بودن آن نمی‌توانم اظهارنظر کنم و این مسئله را به دیگران واگذار می‌کنم، اما به نظرم آنچه دراین‌باره ضرورت داشت را عرض کردم و رویه فرآیندی که طی شده خود گویای خیلی از نکات است.
فارس: یکی از مباحثی که در مورد این مسئله مطرح‌شده بحث حضور پژوهشگاه‌ها و بخش خصوصی در دل دانشگاه است، شما به‌عنوان کسی که سال‌ها مسئولیت یکی از دانشگاه‌های معتبر کشور را بر عهده داشته‌اید به این سؤال پاسخ دهید که آیا حضور پژوهشگاه‌ها در دانشگاه‌ها تهدید است یا فرصت؟
رامشت: این مسئله که پژوهشگاه‌ها در دل دانشگاه‌ها حضور پیدا کنند نظر و تأکید مقام معظم رهبری بود و این جمع‌بندی از زمانی آغاز شد که پس از ۱۵ سالی که پژوهشگاه‌های متعددی در خارج از دانشگاه‌ها به خدمت مشغول بودند در ارزیابی‌هایی که صورت گرفت مشخص گردید که این پژوهشگاه‌ها هم در حوزه آموزش و هم در حوزه اجرا باید ارتباط بیشتری را با دانشگاه‌ها برقرار کنند، به‌گونه‌ای که اعضای هیئت علمی پژوهشگاه‌ها از همان دانشگاه‌ها ظهور یافته بودند و علاوه بر این اگر این ارتباط دوسویه برقرار نبود، پژوهشگاه‌ها نمی‌توانستند به اهداف خودشان دسترسی پیدا کنند، این نکته هم قابل ذکر است که در مقاطع تحصیلات تکمیلی و به ویژه دکتری، دانشجویان همچون سربازان اساتید هستند که باید ایده‌های آنان را دنبال کرده و تحقیقات را به نتیجه برسانند و بهتر بود که پژوهشگاه‌ها به جای آنکه تنها دانشجو تربیت کنند، همکاری‌های متعددی نیز با دانشگاه‌ها برقرار کنند، این کار در دانشگاه‌های صنعتی اصفهان و شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان و در مشهد نیز به اجرا درآمد و نتایج خوبی نیز به همراه داشت، همچنین پژوهشگاه نفت نیز در دانشگاه صنعتی شریف مستقر شد و خدمات خوبی را به حوزه توسعه علمی و پژوهشی ارائه کرد.
فارس: پس شما به‌عنوان یک استاد دانشگاه و یک مسئول دانشگاه با فعالیت پژوهشگاه‌ها موافق هستید، در این خصوص آیا به نظر شما نوع فعالیت و زمینه تخصصی فعالیت پژوهشگاه با آن دانشگاه باید هم‌راستا باشد یا هرگونه فعالیت علمی را تأیید می‌کنید؟
رامشت: ذکر یک نکته در این میان ضروری است؛ در حوزه‌های علوم فنی و مهندسی معمولاً استقبال زیادی برای ایجاد پژوهشگاه‌ها صورت می‌گیرد که این به علت این است که پروژه‌های متعدد تحقیقاتی دولتی و خصوصی در این حوزه به وفور یافت می‌شود، ولی در حوزه علوم انسانی وضعیت کاملاً متفاوت است، به‌گونه‌ای که در حوزه اقتصاد و مدیریت و بحران‌های طبیعی سرمایه‌گذاری اندکی صورت می‌گیرد و رغبتی برای حضور در این عرصه چندان موجود نیست، ولی با این حال تلاش ما در آن دوره این بود که پژوهشگاهی در دل دانشگاه وارد شود که مرتبط با رشته‌های دانشگاه باشد.
در نهایت خوشبختانه در آن زمان ما این ریسک را کردیم که حوزه‌ای که به مطالعات انسانی و جغرافیا و محیط زیست و برنامه‌ریزی شهری و آینده‌پژوهی می‌پردازد را در دانشگاه اصفهان وارد کنیم و رشته‌های جدیدی را نیز در حوزه بهداشت و درمان بسترش را برای حضور در دانشگاه فراهم کنیم و خوشبختانه اهدافی که برای این پژوهشگاه متصور شده بود، یک‌سر و گردن از سایر دانشگاه‌های ما بالاتر بود و در حالتی که دانشگاه‌های ما به سمت تجمیع رشته‌های دانشگاهی پیش می‌روند، این پژوهشگاه رشته‌های تخصصی خود را ایجاد کرد که دستیابی به این رشته‌ها و تربیت دانشجو در رشته‌های جدید آن، نویدبخش توسعه علمی در کشور بود.
فارس: آیا به نظر شما خدماتی که این پژوهشگاه، در طول دوران فعالیت خود انجام داده مفید بوده است، آیا ارزیابی و اطلاعاتی در این زمینه‌دارید؟
رامشت: به نظر من پژوهشگاه شاخص پژوه در طول دوران حدود سه سال فعالیت خود خدمات بسیار خوبی داشته داشت، به‌گونه‌ای که تعداد انتشارات کتاب‌هایش بیش از تعداد کتاب‌هایی است که دانشگاه اصفهان در طول ۷۰ سال فعالیت خود منتشر کرده و در حوزه‌های پژوهشی نیز کارهای بسیار خوبی انجام داده و در حوزه علوم انسانی نیز رشته‌های خوبی ایجاد کرده است، علاوه بر این بخش زیادی از اساتید خبره این رشته‌ها در خود دانشگاه اصفهان حضور داشتند که استفاده از آنان در پژوهشگاه شاخص پژوه، ارتقای دانشگاه اصفهان را در پی داشت.
فارس: همه اختلافاتی که بر سر فعالیت این پژوهشگاه در دانشگاه اصفهان وجود داشته و همچنان این اختلافات وجود دارد، به نظر شما علت این مسئله چیست؟
رامشت: به نظر لازم است در ابتدا به این مسئله اشاره کنم که دانشگاه‌ها به پنج نسل تقسیم‌بندی می‌شوند؛ دانشگاه‌های آموزشی، پژوهشی، کارآفرین، مهارت‌آفرین و ارزش‌آفرین و آینده‌پژوه که در این میان، شاخص پژوه تحولی در رشته‌های دانشگاهی ایجاد کرد و رشته‌هایی را آورد که خیلی از اساتید دانشگاه نیز تعریف درستی از این رشته‌ها نداشتند و ایده‌های خوبی نیز در این میان مطرح شد و این مسئله که این پژوهشگاه به دنبال احیای نسل پنجم دانشگاه‌ها با مدیریت خصوصی بود حرف گزافی نیست، اما متأسفانه مدیریت دانشگاه اصفهان با این نگاه به پژوهشگاه نمی‌نگریست و بیشتر به نگاه یک مستأجر به این پژوهشگاه نگاه می‌کرد که ۸ میلیارد تومان در دانشگاه هزینه کرده و باید راهی برای خروج آن پیدا کرد.
فارس: پس این اختلافات بر سر چیست، آیا فعالیت این پژوهشگاه قانونی نبوده است و یا مورد تأیید وزارت علوم نیست؟
رامشت: این چه سؤالی است که شما می‌کنید، اگر قانونی در این میان نبود، مگر امکان داشت که این پژوهشگاه بتواند در دانشگاه اصفهان وارد شود، در ابتدا مجوزهای قطعی لازم از سوی وزارت علوم اخذ شده بود و علاوه بر کسب قانونی تمام مجوزهای لازم، خود وزارت علوم ۱۷۰ دانشجو را در سال گذشته به پژوهشگاه شاخص پژوه معرفی کرده که اگر فعالیت آن غیرقانونی بود مطمئن باشید خود وزارت علوم همکاری در این راستا نمی‌کرد.
همه ما دانشگاهیان هم می‌دانیم که برای ایجاد یک‌رشته در دانشگاه باید هزاران مسیر را طی کرد تا بتوان مجوزهای لازم را گرفت و این در حالی بود که این پژوهشگاه در بیش از ۱۰ رشته دانشگاهی می‌توانسته به‌صورت قانونی دانشجو بگیرد.
در خصوص اتفاقات اخیر هم حرفهای بسیاری در میان است که مهم‌ترین آنها نحوه ارزیابی شورای گسترش آموزش عالی است، همه می‌دانند که این پژوهشگاه در طول دوران خود صدها کتاب منتشر کرده و همایش‌ها و کارگاه‌های متعددی برگزار کرده که برگزاری بخش عمده‌ای از آنها در کشور برای اولین بار بوده است و اینها نشان می‌دهد که ما نمی‌توانیم تصمیمات لحظه‌ای بگیریم و باید هر تصمیمی بر اساس معیارهایی باشد، به‌گونه‌ای که باید نظام طبقه‌بندی و ارزیابی را برای تصمیمات خود مورد نظر قرار دهیم، یعنی ببینیم این پژوهشگاه چند دکتری تمام‌وقت دارد، فضای آموزشی آن چقدر است، چه تعداد اختراع و اکتشاف داشته و دارای چند مقاله در نشریات بین‌المللی است و سپس با کنار هم گذاشتن تمام ملاک‌ها و ارزیابی‌ها، نحوه عملکردها را بررسی و به اطلاع افکار عمومی برسانیم و در این صورت مطمئن باشید که پژوهشگاه شاخص پژوه در ارزیابی‌های با معیار و حساب و کتاب مشخص و منطقی نمره قابل‌قبول وبرتری را کسب می‌کند.
فارس: با این اوصافی که مطرح کردید، آیا اراده‌ای در کشور هست که بخش خصوصی در عرصه‌های علمی وارد نشود و در این میان تحلیل شما از نحوه رفتار با این پژوهشگاه با توجه به رویدادهایی که اتفاق افتاده چیست؟
رامشت: این حرف بی‌ربطی نیست که افراد مختلفی در دانشگاه‌ها هستند که با بخش خصوصی مشکل دارند و این مربوط به پژوهشگاه‌ها هم نیست، به عنوان مثال دانشگاه آزاد اسلامی نیز از آن جمله نهادهایی است که موضع‌گیری‌های زیادی در مسئولان عالی‌رتبه و حتی دانشگاهیان با فعالیت آن می‌شود، اما اکنون به‌جایی رسیده که صدها واحد دانشگاهی راه‌اندازی کرده و هزاران خدمت به جامعه ارائه می‌کند و سالانه ده‌ها هزار دانشجو در آن مشغول به تحصیل هستند و این دانشگاه نیز همواره بدون استفاده از بودجه دولتی و پول نفت به جامعه خدمت می‌کرده و می‌کند و بعد از نزدیک ۳۰ سال همواره مورد نقد عده‌ای است و این یک بینش فکری است که اشکال دارد و این تغییر نگاه هم، هم نیاز به گذر زمان دارد و هم برخی افراد باید به وجدانشان مراجعه کنند و راه درمانی برای برخی غرض‌ورزی‌ها بیابند، البته در مورد مسئله پژوهشگاه شاخص پژوه، به نظر می‌رسد علاوه بر این موارد برخی نگاه‌های محلی و منطقه‌ای و شخصی نیز مانعی برای پیشبرد برنامه‌های این پژوهشگاه بوده است.
فارس: با توجه به اینکه شما در زمانی رئیس دانشگاه بوده‌اید و هم‌اکنون نیز در کسوت استادی دانشگاه مشغول به خدمت هستید، به نظر شما وضعیت آموزش عالی در سایر کشورها به چه صورت است و ما بر اساس چه مدلی در دانشگاه‌ها برنامه‌ریزی و حرکت می‌کنیم؟
رامشت: متأسفانه از جمله مشکلاتی که در راه توسعه آموزش عالی در کشور وجود دارد عدم استفاده از تجارب چند صد ساله دیگران در توسعه آموزش است، به‌گونه‌ای که کسانی که در مناصب آموزشی و پژوهشی هستند نه به‌صورت دولتی، بلکه باید به‌صورت ایالتی حرکت کنند و یکی از مشکلات عمده در این زمینه این است که پژوهش‌ها به سمت دولتی پیش می‌رود، در این وضعیت رئیس دانشگاه باید منتظر بماند و در دفترش بنشیند تا یک کارخانه و بخش تولیدی بیاید و یک کار تحقیقاتی را در اختیار او قرار دهد، در صورتی که در سایر نقاط جهان رئیس یک دانشگاه صبح تا شب در این کارخانه و آن کارخانه می‌رود و مباحث تحقیقاتی را طرح موضوع می‌کند تا زمانی که بتواند اعتبار کسب کند و مجموعه خود را به خودکفایی برساند، در نهایت هم باید تلاش کنیم که مراکز آموزش عالی ما به این سمت پیش بروند و نباید اتکای آنها به دولت باشد و بخش خصوصی در این زمینه می‌تواند بخش عمده‌ای از مشکلات کشور را برطرف کند، البته در این میان دولت باید حمایت‌های ویژه‌ای از بخش خصوصی داشته باشد، همین‌طور که بهای لازم به دانشگاه‌های آزاد و مراکز غیرانتفاعی داده شد تا رشد کنند، باید به پژوهشگاه‌ها که یقیناً خدمات بیشتری می‌توانند به جامعه ایفا کنند فضا و بهای بیشتری داده شود.
فارس: با توجه به صحبت‌های ذکر شده، به نظر شما ادامه این روند چه سرانجامی را به دنبال خواهد داشت؟
رامشت: قریب به دو سال و اندی از حضور این پژوهشگاه در دانشگاه اصفهان می‌گذرد، در طول این مدت وقت بسیاری از مسئولان اصلی دانشگاه و معاونان آن و مسئولان و اساتید این پژوهشگاه به خاطر این اختلافات به هدر رفته که به‌جای آن بهتر بود راهکارهایی ارائه شود تا هر دو دستگاه در حوزه فعالیت‌های خود ارتقا یابند و بالطبع مخالفت با کارهای یک پژوهشگاه در نهایت به ضرر خود دانشگاه تمام می‌شود.
فارس: پس به نظر شما دانشگاه‌ها در این خصوص رویه درستی را طی نمی‌کنند؟
رامشت: بله، موضوع دیگری که جا دارد من از فرصت استفاده کنم و آن را مطرح کنم و دانشگاه‌های ما را تهدید می‌کند بحث تجمیع برخی رشته‌های دانشگاهی است که اگر این رشته‌ها با هم تجمیع شود مشکلات بسیاری ایجاد می‌شود، به‌گونه‌ای که برای توسعه کشور نیازمند آموزش تخصصی افراد هستیم، به عنوان مثال بر اساس برنامه‌های توسعه، در سال‌های آینده نیازمند جذب ۲۰ میلیون گردشگر در کشور هستیم که بالطبع تربیت آنها کار دشواری است و زیرساخت‌های آموزشی در این حوزه نیازمند تحول است.
علاوه بر این مسئله، از جمله دلایل عدم کامیابی ما در کشور این است که ما کارهای متعددی در کشور داریم، ولی انسان‌های تربیت‌شده در این زمینه نداریم، به‌گونه‌ای که اجرای برنامه‌های توسعه‌ای کشور نیازمند یک میلیون و ۲۰۰ نفر تحصیلکرده در مقطع کارشناسی ارشد و همچنین ۲ میلیون نفر نیروی کارشناسی است تا بتواند کارهای اجرایی را به منصه ظهور برساند و کشور به‌شدت به این توان نیروی انسانی نیازمند است.
بر اساس سند توسعه علمی کشور نیز، ایران اسلامی نیازمند حضور حدود ۱۰ میلیون دانشجو در بخش آموزش عالی است که اکنون تنها قریب به نیمی از این آمار محقق شده و در این زمینه نیز بخش خصوصی به‌خوبی می‌تواند ایفای نقش کند.
طرح تجمیع رشته‌ها بر اساس دیدگاه وزارت علوم اقدامی برای تخصصی کردن دانشگاه‌هاست که اشتباه است.
فارس: به نظر شما عملکرد دانشگاه اصفهان در طول مدت سرپرستی که همچنان نیز بدون رئیس مانده، چگونه بوده است؟
رامشت: آنچه در مورد مدیریت دانشگاه اصفهان مطرح است این است که نباید وقت و شأن یک سرپرست دانشگاه برای دعوا و مقابله با یک بخش خصوصی در کشور به هدر رود، الآن بخش عمده‌ای از پروژه‌های عمرانی دانشگاه خوابیده است و البته مسئولان دانشگاه می‌گویند که در این‌یکی دو سال پولی در کار نبوده است، اما قابل‌توجه است که در دوره گذشته بالاترین حد اعتبار دانشگاه اصفهان ۶۰ میلیارد تومان بوده که اکنون این میزان به حداقل ۱۲۰ میلیارد تومان افزایش‌یافته و اگر قرار باشد که همه ساختمان‌های فعلی دانشگاه مجوز احداث بگیرد و از استانداری کارها و اعتباراتش مشخص شود، هر ساختمانی قریب به ۱۲ سال کار احداث آن به طول می‌انجامد و نمی‌شود ۱۵۰ هزار متر ساختمان را به خاطر بی‌پولی تعطیل کرد.
در نهایت هم به نظرم ذکر این نکته ضروری است که جلوگیری از فعالیت یک پژوهشگاهی که مجوزهای قانونی برای فعالیت خود دارد افتخار نیست و نباید به آن افتخار کرد و باید تلاش کنیم که برای ارتقای مجموعه‌های آموزشی تلاش کنیم و به نظر من اگر دوستان فعلی ما در دانشگاه اصفهان به جای پرداختن به این اختلافات، به بهره‌برداری از این پژوهشگاه‌ها می‌پرداختند و همدلی و هم‌زبانی را سرلوحه کارهای خود می‌دانستند به‌یقین این برای آنان باقیات‌الصالحات می‌شد، وگر نه بستن و مقابله با یک بخش خصوصی برای هیچ‌کسی افتخار نیست.
فارس: از وقتی که برای گفتگو با خبرگزاری فارس و مخاطبان این رسانه اختصاص دادید سپاسگذاریم.
