اعتماد نوشت: ١٧٠ پیشنهاد نمایندگان برای طرح برجام در شرایطی مطرح شد که برای تمام طرح‌ها و لوایح یک سال اخیر مجموعا ١٨٧ پیشنهاد ارایه شده بود.
١٨٧ پیشنهاد برای تمام طول یک سال و ١٧٠ پیشنهاد برای تنها یک طرح؛ طرح برجام. طرحی که مخالفان توافق هسته‌ای از تصویب آن هنوز هم اظهار نارضایتی می‌کنند و برخی چون روح‌الله حسینیان حتی بعد از رای اکثریت مجلس ابایی ندارند که بگویند: «من در هیچ شرایطی این قانون را قبول ندارم.» مخالفان می‌گفتند طبق قانون باید تمام پیشنهادات مطرح شده برای طرح برجام بررسی و به رای نمایندگان گذاشته شود؛ چیزی که اتفاق نیفتاد و هنوز هم محل بحث جدی است. موافقان برجام ارایه همزمان ١٧٠ پیشنهاد را یک تاکتیک برای طولانی شدن روند رسیدگی به این طرح دانسته بودند؛ اتفاقی که اگر می‌افتاد چیزی حدود ١۴ جلسه کامل چهار ساعته مجلس را به خود اختصاص می‌داد. این معادل بیش از یک ماه جلسات مجلس است.
از جمع مخالفان توافق هسته‌ای که طرح برجام را در آخرین ساعات مانده به مطرح شدن در صحن علنی به رگبار پیشنهادات خود بسته بودند، ١۵ نماینده هیچ پیشنهادی برای هیچ‌کدام از طرح‌ها و لوایح اعلام وصول شده یک سال اخیر نداشته‌اند. ١۵ نماینده‌ای که مجموعا ١٣٠ پیشنهاد را برای طرح برجام امضا کرده بودند. وضعیت البته برای باقی مخالفان توافق هم چنین است؛ نمایندگانی گاه حتی بالای ١٠ پیشنهاد برای طرح برجام ارایه کرده بودند و همزمان برای دو یا حداکثر سه مورد از طرح‌ها و لوایح یک سال اخیر پیشنهاد داشته‌اند. در این میان تنها حسینعلی حاجی‌دلیگانی است که با ٢٢ پیشنهاد برای طرح برجام در صدر فهرست مخالفان توافق قرار گرفته و در طول یک سال اخیر نیز برای هفت طرح و لایحه پیشنهاد ارایه کرده است. بررسی وضعیت کلی فعالیت‌های مجلس نهم از ابتدا تاکنون نیز چنین وضعیتی را نشان می‌دهد. انفعال سابق مخالفان برجام و فعالیت شدید آنها در قبال نتیجه مذاکرات هسته‌ای، دوگانه‌ای است که می‌تواند پاسخ خیلی از سوالات را بدهد. از جمله اینکه حساسیت این طیف در جایگاه نمایندگانی بر چه مواردی متمرکز شده است؛ طیفی که ترجیح داده در دولت یازدهم بیشتر از ابزارهای قانونگذاری از ابزار نظارتی خود برای ایفای نقش نمایندگی استفاده کند.
