هادی نوروزی طوری با آرامش به خواب ابدی رفته که انگار سال‌های سال در خواب بوده است.
او البته آدم ساکت و آرامی بود و انصافاً کسی را به یاد نمی‌آوریم که از دست هادی شاکی و ناراحت باشد. بگذریم از اینکه در اوج همان آرامش، به خواب رفت و خوابش به ابدیت پیوند خورد. باورش سخت است اما ۲۴ روز از رفتن شماره ۲۴ گذشت.
چه کسی باور کرده رفتن ابدی بازیکنی را که بی‌سر و صدا به پرسپولیس آمد، بدون هیچ جنجالی به ترکیب اصلی رسید، در دربی گل زد، به تیم ملی رفت، کاپیتان شد و درِ قلب هواداران فوتبال ایران را به روی خود گشود. نوروزی، مظلومتر از آن بود که مقابل منتقدانش از خود دفاع کند و ساکت‌تر از آن بود که بخواهد جنجال‌ساز و یاغی و جریان‌ساز این فوتبال باشد.
او فقط «هادی نوروزی» بود که هیچ وقت تغییر نکرد. بازیکنی نشد که به حاشیه برود و از جایگاهش سوءاستفاده کند. حالا ۲۴ روز از رفتن ابدی شماره ۲۴ پرسپولیس گذشت؛ بازیکنی که آرزو داشت با بازوبند کاپیتانی پرسپولیس، حداقل یک جام قهرمانی را بالای سرش ببرد. بازیکنی که می‌خواست یک فصل فوق‌‌العاده را پشت سر بگذارد.
کسی که دوست داشت در پرسپولیس، فوتبالش را به اتمام برساند، حالا با آرامش خوابیده است. او را نمی‌توان از یاد برد، یادگاری‌هایش هانی و هانا هم هر روز بزرگ‌تر می‌شوند و در آینده به نام پدرشان افتخار خواهند کرد؛ بازیکنی که کاپیتان پرسپولیس شد بدون آنکه علیه دیگران مصاحبه کند یا لابی پشت پرده داشته باشد. او جاودانه شد و امروز دوستانش و آنهایی که او را از نزدیک می‌شناختند، غمگین‌تر از همیشه هستند.
