۴ دختر تیم ملی دوومیدانی ایران با حضور در ایسنا درباره نامهربانی‌ها، مشکلات و البته انگیزه خود برای کسب موفقیت صحبت کردند و از مسئولان خواستند تا آنها را نیز مانند مردان ورزشکار مورد توجه قرار بدهند.
بانوان ورزشکار ایران با وجود اینکه اکثر اوقات در حاشیه هستند و توجه کافی به آنها صورت نمی‌گیرد اما همیشه و در تمامی میادین بین‌المللی ثابت کرده‌اند که توانایی بالایی دارند و می‌توانند با وجود برخی نامهربانی‌های مسئولان باز هم مدال آور باشند.
دختران تیم ملی دوومیدانی نیز مانند تمامی بانوان ورزشکار ایران در هر مسابقه‌ای با تلاش مثال‌زدنی و غیرت حاضر شدند و تمام تلاش خود را برای کسب بهترین نتیجه انجام داده‌اند.
مریم طوسی دونده ۴۰۰ متر، سپیده توکلی ملی پوش هفتگانه، الناز کمپانی دونده ۱۰۰ متر بامانع و فرزانه فصیحی دونده سرعت تیم ملی دوومیدانی ایران با حضور در خبرگزاری دانشجویان ایران درباره مشکلات و البته انگیزه بالای خود برای کسب بهترین جایگاه صحبت کردند؛ دخترانی که خود را سربازان سرزمین ایران می‌دانند و در برابر مردم و خاک ایران احساس مسئولیت می‌کنند و بدون درنظر گرفتن تفاوت‌های خود با مردان ورزشکار برای بالابردن پرچم ایران تلاش می‌کنند.
گفت‌وگوی ایسنا با ۴ عضو تیم ملی دوومیدانی بانوان را در زیر می‌خوانید:
لیگ دوومیدانی سال ۹۴ به پایان رسید. اردوی تیم ملی هم برگزار نمی‌شود، در حال حاضر ۴ ملی‌پوش تیم ملی بانوان چه کار می‌کنند؟
طوسی: لیگ دوومیدانی به تازگی به پایان رسیده است و بعد از چند روز استراحت همه ما تمرین های زمستانی خودمان را آغاز می‌کنیم و برای مسابقه‌های پیش رو آماده می‌شویم. هریک از ما اهدافی داریم که براساس آن برنامه تمرینی مشخصی را دنبال می‌کنیم.
توکلی: من هم چند روزی استراحت می‌کنم تا با توجه به برنامه های خودم و فدراسیون تمرین‌هایم را آغاز کنم.
فصیحی: لیگ خوبی را پشت سرگذاشتیم و من منتظر آغاز تمرینات هستم.
کمپانی: لیگ سال ۹۴ برای من بسیار خوب بود و توانستم رکوردهای خوبی را برجای بگذارم و مرحله به مرحله پیشرفت کنم.
لیگ امسال چطور بود؟
توکلی: انتقال مکان برگزاری لیگ دوومیدانی از تهران به شیراز تصمیم خوبی بود و تنوع مناسبی برای دوومیدانی کاران صورت گرفت. باتوجه به تعداد رکوردهای ملی و باشگاهی که در لیگ امسال جابه جا شد می‌توانیم بگوییم که لیگ سطح کیفی خوبی داشته است. البته شیراز یک سری کاستی‌هایی داشت که با کمکی که از تهران گرفت این موضوع رفع شد. بعد از سه سال تیم دانشگاه آزاد به لیگ اضافه شد و از نظر مالی هم فکر می‌کنم نسبت به باشگاه‌های دیگر عملکرد بهتری داشت و باعث شد اکثر ملی‌پوشان نیز در این تیم حضور داشته باشند.
فصیحی: لیگ امسال برای شخص من خیلی خوب بود و در هر مرحله توانستم رکوردهایم را بهبود ببخشم و حتی موفق شدم به رکورد باشگاهی ایران هم نزدیک شوم. در کل لیگ امسال خیلی راضی کننده بود. در طول برگزاری لیگ یک سری مشکلات همچون آسیب‌دیدگی از ناحیه همسترینگ داشتم اما خوشبختانه خیلی زود برطرف شد. امیدوارم رکوردهایی که امسال زدم نتیجه بدهد چرا که مریم می‌داند با این رکوردها می توان در آسیا به فینال صعود کرد.
با وجود اینکه لیگ دوومیدانی بانوان ایران در سال ۹۴ به نظر عده زیادی مطلوب‌تر از سال‌های پیش بود اما باز هم شاهد انتقادها و برخی کاستی‌ها در لیگ بودیم.
طوسی: از نظر من یکی از مشکلات لیگ مربوط به دستمزدهاست. در طول سال منبع درآمد اصلی همه ما از لیگ است و اگر بخواهیم کلی حساب کنیم دستمزدها بسیار پایین است و هزینه سالیانه ما را برآورد نمی‌کند. من خیلی امیدوارم که این مشکلات حل شود و باشگاه‌های بیشتری به سمت دوومیدانی بیایند تا با افزایش رقابت میان باشگاه‌ها پرداختها هم بیشتر شود.
فصیحی: یک معضل بزرگ برای لیگ دوومیدانی ایران این است که لیگ در سکوت محض خبری برگزار می شود و هیچ کسی با خبر نمی‌شود که مثلا در این تاریخ، لیگ دوومیدانی آغاز شده که این بسیار بد است.
کمپانی: شرایط در لیگ دوومیدانی به خصوص بانوان به شکلی شده است که اگر خودمان برای خودمان تبلیغ نکنیم کسی نیست که کوچکترین تبلیغی را برای ما انجام بدهد. اصلا کسی متوجه نمی‌شود که ما هستیم مگر اینکه یک مسابقه خارج از کشور شرکت کنیم و یک عنوان خوب را به دست آوریم. در رقابت‌های داخلی که اصلا هیچ کس ما را نمی‌بیند. در بازی‌های آسیایی هم مانور رسانه‌ای روی دوومیدانی کم بود.
طوسی: درست است، حتی بازی‌های بین المللی هم بر افزایش توجه به بانوان تاثیرگذار نبوده است. مشکل مربوط به تبلیغ و پوشش رسانه‌ای در کل دوومیدانی و همچنین در کل ورزش بانوان وجود دارد.
طوسی: مشکل مربوط به تبلیغ در حالی در ایران وجود دارد که در همه جای دنیا دوومیدانی پربیننده‌ترین رشته ورزشی است اما متاسفانه در ایران این گونه نیست. در میادین بین‌المللی با وجود اینکه پوشش من با بقیه متفاوت است اما چون همه ما سرخط همراه هم هستیم امکان پخش تلویزیونی مهیا نیست. خوشبختانه سپیده توکلی چون تنها مسابقه می‌دهد و طوری است که می‌شود مسابقه او را پخش کرد می‌توان از این موضوع استفاده کرد و همین یک تبلیغ خیلی خوب است. در مسابقه‌های دهه فجر دو سال پیش برای اولین بار خبرنگار و عکاس به پیست بانوان آمد. همه کسانی که در فینال حاضر بودند پوشش کامل داشتند و مسابقه قابل پخش بود ولی همین مسابقه را هم فقط در حد چند ثانیه در صداوسیما نشان دادند و تمام شد. وقتی پوشش ما مناسب است چرا مسابقه ها را پخش نمی کنند؟ در مسابقه‌های برون مرزی به دلیل تفاوتی که ما با دیگر دوومیدانی کاران داریم اکثر رسانه‌ها مانور زیادی روی تصاویر ما می دهند و همین موضوع می‌تواند برای اسپانسرها یک موقعیت خوب باشد که از ما حمایت کنند اما این کار را نمی‌کنند. عدم توجه رسانه‌ها به ما باعث شده اسپانسر راغب نباشد که به سمت دوومیدانی بیاید. برای همین مبالغ را در لیگ پایین می‌آورند و ما هم مجبور می‌شویم قبول کنیم چون اگر قبول نکنیم هیچ دریافتی دیگری نداریم.
توکلی: دقیقا یکی از اصلی‌ترین عللی که دانشگاه آزاد در فصل ۹۴ دوومیدانی بانوان تیم‌داری کرد پخش مسابقه پرش ارتفاع من در بازی‌های آسیایی اینچئون بود، بنابراین تبلیغ رسانه‌ای بسیار موثر است.
یکی دیگر از مشکلاتی که وجود دارد مسائل مالی است که کاملا با موضوع اسپانسر و تبلیغات ارتباط مستقیم دارد.
توکلی: سال ۸۶ ما حدود ۵۰۰ هزارتومان دریافتی داشتم که با کسر مالیات ۴۵۰ هزارتومان دریافتی نهایی بود. در آن زمان با این پول می‌توانستم حداقل‌ها را مهیا کنم اما الان با پولی که در لیگ می‌گیریم حتی یک کفش کتانی خوب هم نمی‌توانیم تهیه کنیم. تیم دانشگاه آزاد امسال ته مانده بودجه خودش را به دوومیدانی آورد و موفق شد به مقام قهرمانی هم برسد. این تیم به ما قول داده‌که شرایط در فصل بعد بهتر باشد.
کمپانی: در سه مرحله لیگ نسبت به سال‌های قبل از نظر قراردادی شرایط بهتر بود و پولی که به ما دادند نسبت به سال‌های قبل بیشتر بود. تا سال گذشته هر امتیاز حدود ۱۲۰ تا ۱۳۰ هزار تومان بود اما امسال این رقم افزایش یافت و بین ۱۷۰ تا ۲۵۰ هزار تومان شده است که به نظرم این موضوع برای دختران پیشرفت خوبی است اما نمی‌خواهم دختر و پسر را جدا کنم. با توجه به اینکه هزینه و خرج هر دوی ما زیاد است نباید تفاوتی میان دستمزد باشد چرا که این رشته شغل ما محسوب می‌شود و درآمد دیگری نداریم و باید پولی را دریافت کنیم تا هزینه زندگی خودمان را تامین کنیم.
فصیحی: قبول دارم که نسبت به گذشته شرایط مالی کمی بهتر شده است اما باز هم به نظرم دریافتی ما خیلی کم است و نمی‌توان با این پول هزینه یک زندگی ورزشی حرفه ای را داد.
طوسی: در لیگ پسران نیز مبالغ پرداختی بسیار کم است، در صورتی که آنها هم به مانند ما کار دیگری ندارند. در واقع ما اصلا نمی توانیم به جز ورزش کردن کار دیگری داشته باشیم. صبح و عصر دائم در تمرین هستیم و شغل و درآمد ما از این راه است. فدراسیون هم می‌تواند درحد بضاعت خودش به ما کمک کند و با توجه به بودجه ناچیزی که در اختیار فدراسیون قرار می‌گیرد که حدود قرارداد یک فوتبالیست است ما نمی‌توانیم توقع داشته باشیم که حقوق زیادی به ما بدهد. اما باید این نکته را در نظر بگیریم که رشته‌هایی به مانند فوتبال و والیبال زمانی که تبلیغ بیشتری برای آنها شد و پول به این ورزش ها آمد پیشرفت کردند. در واقع تبلیغات باعث جذب اسپانسر می‌شود و به دنبال آن هم پول و پیشرفت در ورزش به دست می‌آید.
با همه این حرفها شرایط اسپانسرینگ در بین دختران نسبت به سال قبل بهتر شده بود.
کمپانی: من بعد از ۴۰ سال موفق شدم رکورد ایران را جابه‌جا کنم اما آن نگاهی که توقع داشتم بعد از این اتفاق به من صورت بگیرد، انجام نشد. من و فرزانه فصیحی خودمان توانستیم پیشرفت کنیم و من هم در هر مسابقه رکوردهایم را بهتر می‌کنم تا همیشه حرفی برای گفتن داشته باشم. با این تلاش‌ها چند اسپانسر هم با من تماس گرفته‌اند که حمایت لازم را از من انجام بدهند و به نظرم در این موضوع یک سری پیشرفت‌ها در حال انجام است ولی نمی‌دانم تمامی وعده ها عملی می‌شود یا نه؟
طوسی: متاسفانه در دوومیدانی چه در بین پسران و چه در بین دختران به جای اینکه به موضوع اسپانسر جمعی نگاه شود اکثریت فردی نگاه می‌کنند. مثلا وقتی برای یک ورزشکار اسپانسر می‌آید بقیه بچه‌ها را به آن اسپانسر معرفی نمی‌کنند چرا که می‌خواهند منافع خودشان حفظ شود و به خطر نیفتد. امسال که چند اسپانسر برای پوشاک با من تماس گرفتند من بقیه بچه ها و تیم را هم به آنها معرفی کردم و سعی کردم که همه از این موقعیت استفاده کنند. هرچقدر که از این اتفاق‌ها بیشتر رخ بدهد دوومیدانی سریع‌تر پیشرفت می‌کند و این نگاه جمعی کمک می‌کند که دختران دوومیدانی ارتقا یابند.
فکر نمی‌کنید اگر دوومیدانی کاران مطرح و ملی‌پوش در واکنش به این شرایط نابسامان لیگ حاضر به بستن قرار داد با تیم ها نشوند شاید شرایط کمی بهتر شود.
طوسی: در فصل گذشته لیگ من روز آخر قرار داد بستم و همان روزی که در لیگ مسابقه دادم قراردادم را هم امضا کردم چرا که مجبور بودم و هیچ کس برایش مهم نبود که مریم طوسی با تیمی قرارداد بسته یا نه. اگر ما قبول نکنیم که با این میزان پول و قرارداد در تیم ها حاضر باشیم همین مبلغ کم هم نصیبمان نمی‌شود. در ضمن سال گذشته ابتدا با یک مبلغ با من صحبت شده بود ولی بعد از انصراف یکی از تیم ها ، باشگاه مبلغ را پایین آورد و اعلام کرد که اگر می‌خواهی با این مبلغ قرارداد ببند و اگر نمی‌خواهی هم برو. وقتی تعداد تیم های مطرح در لیگ بالا برود رقابت هم بهتر می‌شود ولی اگر این موضوع حاکم نباشد ما باید به هر قیمتی در لیگ حاضر باشیم.
فصیحی: اینکه ملی پوشان و دوومیدانی کاران مطرح در لیگ حاضر نباشند هیچ تفاوتی برای تیم ها نمی‌کند و برای کسی اهمیت ندارد.
مشکلات دیگر شما چیست؟
طوسی: مشکل اصلی من در حال حاضر این است که حدود ۶ ماه است مربی ندارم و تکلیفم مشخص نیست. فدراسیون با چند مربی مذاکراتی را انجام داده اما هنوز هیچ چیز مشخص نیست. تا المپیک زمان زیادی باقی نمانده است و من به دنبال گرفتن سهمیه هستم. هرچقدر که به المپیک نزدیک تر می‌شویم استرس من بالاتر می‌رود. اگر اینگونه باشد نمی‌توانم تمرین های زمستانی را به خوبی انجام بدهم و به آمادگی مناسب برسم. موضوع هایی نظیر این موارد نیازمند برنامه ریزی است و نباید اینطور باشد که وقتی نزدیک المپیک می‌شویم همه یادشان بیفتد که برای فلان ورزشکار باید چه کاری انجام شود. مریم طوسی می‌تواند ورودی المپیک را بگیرد به شرط اینکه روی او خوب کار شود. من این مشکل را قبل از المپیک لندن هم داشتم و اگر دو ماه زودتر برای من مربی می‌آوردند چند صدم ثانیه برای رسیدن به المپیک کم نمی‌آوردم و آرزو به دلم نمی‌ماند.
کمپانی: اولین و مهم‌ترین مشکلی که من و فرزانه داریم این است که از فدراسیون هیچ حقوقی نمی‌گیریم. سال‌هاست که من رکورد می‌زنم اما هیچ پولی نگرفتم. اولین پولی که گرفتم اردیبهشت امسال بود که پاداش رکوردم را گرفتم اما فدراسیون‌های قبلی هیچ چیز به من پرداخت نکردند و حتی هزینه اردوهایم را ندادند.
یک موضوعی که وجود دارد این است که حتی بسیاری اوقات فدراسیون به من و فرزانه که از شهرستان می‌آییم مکانی را نمی دهد که بعد از اردو یک شب اضافه آنجا بمانیم. مجبور بودیم به خانه دیگر ملی پوشان برویم. سال گذشته من و فرزانه در خانه مریم و سپیده اردو زده بودیم چرا که جای دیگری نداشتیم و فقط به دلیل اینکه خانواده هایمان آنها را می‌شناختند اجازه دادند آنجا بمانیم. در یک اردو من از فدراسیون گذشته خواستم که برای من جایی بگیرند تا هنگام برگزاری اردوها آن جا باشم اما به من گفتند که نمی‌شود درحالی که همان زمان یکی از دختران در کیش و قم سه ماه اردو داشت اما به من اجازه ندادند که یک شب همراه او باشم. نمی دانم این موضوع چه اشکالی داشت؟
یکی دیگر از مشکلاتی که بانوان نه فقط در دوومیدانی بلکه در همه رشته ها دارند مربی خارجی است. در دوومیدانی تعداد نفرات زیاد است و اگر قرار باشد برای هر کدام مربی خارجی آورده شود هزینه زیادی را می‌خواهد.
کمپانی: مریم طوسی دونده سرعتی است. اگر یک مربی خوب برای او بیاورند دیگر بچه‌های سرعت هم می‌توانند کنار او کار کنند و این خیلی خوب است. بنابراین احتیاجی نیست که حتما چند مربی آورده شود بلکه یک مربی خوب کافی است. یک بار یک مربی پرش ارتفاع آوردند و زانوی مریم را خراب کرد چرا که مربی خارجی خوبی نبود. در واقع باید مربی به ایران بیاید که کارنامه خوبی داشته باشد. هر چقدر ما به المپیک نزدیک می شویم حساسیت بالاتر می‌رود. کمیته ملی المپیک و وزارت اعلام کرده اند که به کسانی که در آستانه کسب سهمیه هستند کمک می‌کند. هر موقع هم که ما با خانم شهریان صحبت کرده‌ایم با آغوش باز پذیرای حرف‌های ما بوده و گفته شما را حمایت می‌کنم. فدراسیون نه فقط موضوع مربی بلکه باید تمامی موضوع ها را پیگیری کند تا بالاخره این مشکل یک بار برای همیشه حل شود.
فصیحی: رکورد من ۱۱٫۴۵ و رکورد ورودی المپیک ۱۱٫۳۲ است. این ۱۳ صدم ثانیه را افراد عادی متوجه نمی‌شوند که چقدر زیاد و چقدر مهم است. من در قهرمانی آسیا به خاطر هزارم ثانیه چهارم شدم. به خاطر این که زمان شروع مسابقه جا ماندم چرا که تکنیک شروع و پایانم خوب نیست و همین موضوع مدال را از من گرفت. بنابراین ما توانایی کسب سهمیه و مدال را داریم و برای کسانی که شانس کسب سهمیه دارند باید رسیدگی و برنامه ریزی جداگانه ای صورت بگیرد و آنها در اولویت باشند. مسئولان می‌توانند برای این تعداد افراد چه در بخش مردان و چه در بخش زنان یک مربی خارجی بیاورند و مربیان خوب ایرانی هم کنار آنها آموزش ببینند.
توکلی: ما می‌دانیم شرایط بودجه فدراسیون و ورزش ایران چگونه است و توقع نداریم که برای هریک از ما یک مربی خوب خارجی بیاورند اما اینکه گفته شود چون تعداد زیاد است برای هیچ یک مربی نیاوریم اصلا درست نیست.
چندماه پیش فدراسیون اعلام کرد که قرار است چند بانوی تیم ملی که شانس کسب سهمیه را دارند به اردوی خارج از کشور اعزام کند. این اردو چقدر می‌تواند در روند آماده‌سازی شما تاثیرگذار باشد.
طوسی: اگر من به قزاقستان بروم بعد از آن چه کاری انجام بدهم؟ خود قزاق‌ها در این فصل و سرمای شدید در قزاقستان نمی‌مانند آن‌وقت من به این کشور بروم؟ الان مدت هاست که با این کشور مذاکره می‌شود. البته چندین بار هم گفته اند که با مربی قهرمان آسیا که قزاق است مذاکره کرده‌ایم که تو را پیش او بفرستیم و زیر نظر او تمرین کنی.
توکلی: آیا مربی که شاگردش در آسیا رقیب مریم طوسی است درحد یک مربی تمام وقت و حرفه ای با مریم کار می‌کند؟ به من هم اعلام شد که می‌خواهی به اردوی ترکمنستان بروی؟ خود ترکمنستانی ها در آسفالت تمرین می‌کنند و بهترین آنها در جایگاه نهم آسیا قرار می‌گیرند. حضور در این کشور اصلا اردوی خوبی نخواهد بود. مریم هم اگر به اردوی قزاقستان برود باید با کاپشن تمرین کند.
فصیحی: در این موارد هم اصلا اسمی از من و الناز نیست. با وجود اینکه رکورد من به ورودی المپیک نزدیک است و اگر برای من هم امکانات فراهم شود می‌توانم به سهمیه برسم اما هیچ وقت نامی از من نیست.
ورودی هایی که فدراسیون قبل از اعزام‌های برون‌مرزی می‌گذارد بر چه اساس است.
توکلی: کمیته فنی هرطور که دوست دارد ورودی تعیین می‌کند در حالی که باید مربیان ملی پوشان هم در کمیته تصمیم گیری حضور داشته باشند و درست و براساس معیار مشخص ورودی تعیین شود.
طوسی: به نظر من فدراسیون آن‌قدر باید مدیریت داشته باشد که با نظر خودش افراد را انتخاب کند و دیگران دخالتی در این موضوع نداشته باشند. ما نمی‌خواهیم به اندازه آقایان اعزام شویم اما این شایستگی را داریم که حداقل نصف آنها به اردو و مسابقه های برون مرزی برویم. مگر ما چند نفر هستیم؟ اگر بخواهند مدیریت کنند این موضوع به راحتی حل می‌شود.
بانوان دوومیدانی ایران همیشه در زمان اعزام ها دچار مشکل هستند. قبل از اعزام به مسابقه‌های جایزه بزرگ تایلند یک سری مشکلات برای شما به وجود آمد.
طوسی: چندین بار این نکته را همه ما تکرار کردیم که چرا هر اعزامی که صورت می‌گیرد و قرار می‌شود شخصی از لیست خط بخورد از میان خانم ها است. در هر اردو و مسابقه ۱۰ پسر و حداکثر ۴ دختر اعزام می‌شوند اما اگر بخواهند تعداد نفرات را کم کنند همیشه دخترها هستند که باید از تیم کنار گذاشته شوند.
توکلی: من به همراه مریم، فرزانه و لیلا رجبی برای مسابقه‌های جایزه بزرگ آسیا دعوت شده بودیم. رجبی تصمیم داشت که به این رقابت‌ها نرود و مریم هم مصدوم بود. چهارشنبه زمان اعزام بود و صبح شنبه همان هفته با من تماس گرفتند که مدارک لازم را به فدراسیون ببرم. ظهر همان روز به من زنگ زدند و گفتند “سپیده تو از لیست اعزام خط خورده ای.” من واقعا نفهمیدم که علت این اتفاق چه بود. دلیلشان برای خط خوردن من و مریم هم این بود که چرا شما باید در تمامی سفرها باشید؟ با اعتراضی که انجام دادم نتوانستند من را به مسابقه‌ها نفرستند و من به تایلند رفتم و موفق شدم مدال هم بگیرم. هرچند که بعد از این رقابت‌ها عده ای مصاحبه کردند و گفتند بدترین نتیجه را سپیده توکلی گرفته است. نمی دانم شخصی که مدال گرفته چرا بدترین نتیجه را به او نسبت دادند. این درحالی بود که چند تن از دوومیدانی کاران مرد در همین رقابت‌ها از دور رقابت‌ها کنار رفتند و حتی رکوردهای خود را هم تکرار نکردند.
کمپانی: نکته جالب برای من درباره این رقابت‌ها این بود که اصلا اسم من را برای تایلند رد نکرده بودند و اعلام کردند که جایزه بزرگ تایلند دوی ۱۰۰ متر بامانع ندارد و این دلیل اعزام نشدن من به تایلند بود.
طوسی: دوره گذشته که من و فرزانه به این رقابت‌ها رفته بودیم، قهرمان ۱۰۰ متر با مانع جهان در این رقابت‌ها حاضر بود و اینکه من گفتم مگر می‌شود یک رقابتی دوی ۱۰۰ متر بامانع نداشته باشد؟
فصیحی: خوشبختانه من توانستم به جایزه بزرگ امسال اعزام شوم و بعد از این رقابت‌ها نیز رکوردهایم خیلی بهتر شد و قطعا از این پس هم هر چقدر مسابقه بدهم بهتر هم می‌شود.
طوسی:خدا را شکر دوومیدانی به شکلی است که برای حضور در هر مسابقه‌ای رکورد ورودی می‌خواهد و دوومیدانی کار تا رکورد را نیاورد اعزام نمی‌شود. متاسفانه رکورد ورودی که هر دفعه برای خانم‌ها می‌گذارند طوری است که حتما باید جزو چند نفر اول آسیا باشند. یعنی رکوردها خیلی بالا تعیین می‌شود. این درحالی است که دختران دوومیدانی خودشان را ثابت کرده‌اند. در قهرمانی آسیا ۴ نفر اعزام شدیم و سه مدال گرفتیم. در یک دوره هم من و سپیده رفتیم و هردوی ما با مدال برگشتیم. در همان مسابقه‌ها ۱۰ پسر اعزام شدند و سه مدال گرفتند. چرا نباید همان میزان اعزام برای خانم‌ها هم وجود داشته باشد. این درصورتی است که با رکوردهای فعلی، خانم ها شانس بهتری برای کسب مدال دارند.
قبل از اعزام به رقابت‌های بین المللی چندین بار رکورد ورودی گذاشته می‌شود و همین موضوع باعث درگیری و ایجاد حواشی در بین دوومیدانی‌کاران شده است.
توکلی: یک بار برای من رقابت انتخابی گذاشتنند در حالی که پیش از این برای من اصلا رکورد ورودی هم نگذاشته بودند و علت اینکه من باید در مسابقه شرکت می کردم این بود که برای بقیه مسابقه گذاشتند و من هم باید یک مسابقه بدهم تا آنها اعتراض نکنند.
طوسی: به خاطر همین رکوردگیری‌ها بود که من امسال آسیب دیدم در حالی که هیچ دلیلی برای شرکت در رکورد گیری وجود نداشت. دلیلی هم که به من گفتند این بود که “دوستانتان اعتراض کرده اند.” یکبار ما با هم هماهنگ کردیم و متوجه شدیم که کسی از بین ما اعتراضی نداشته است. اصلا ما اینطور نیستیم که پشت سر هم صحبت کنیم. این موضوع را هم باید مدنظر قرار بدهیم که ماده های ما اصلا به هم ربطی ندارد. به نظرم خانم‌ها در فدراسیون یک مدافع خوب ندارند و این آقایان هستند که هرطور دوست دارند تصمیم می‌گیرند و همیشه نامی که خط می‌خورد از دختران است. متاسفانه بچه های دیگر نمی‌گویند ما را هم اعزام کنید و می گویند چرا فلانی را اعزام می‌کنید؟ مریم طوسی جایگاهی دارد و با چندین رکورد و مدال به این‌جا رسیده است. مسئولان باید در این باره توضیح بدهند که طوسی به چه دلیل و با چه پیشینه ای اعزام می‌شود.
کمپانی: من رکورد ایران را در مسابقه‌های قهرمانی کشور زده بودم و برای اعزام ورودی نگذاشته بودند اما دو روز قبل از مسابقه انتخابی گفتند باید ورودی را بیاوری تا اعزام شوی. در اوج بدنسازی و تمرین‌ها برای ما مسابقه گذاشته بودند. برای مثال برای بازی‌های آسیایی هم رکورد ۱۴٫۱۶ را به عنوان رکورد ورودی تعیین کرده بودند و اعلام کردند که اگر تو به این رقابت‌ها بروی در روحیه‌ات تاثیر می‌گذارد و سرخورده می‌شوی چرا که تا به حال به رقابتی نرفته‌ای، پس بهتر است اعزام نشوی.
فصیحی: در دوی ۱۰۰ متر ، پرش ارتفاع و دوی ۴۰۰ متر مردان همیشه دو نفر اعزام می‌شوند. چرا هیچ کس نمی‌گوید چرا این افراد همیشه با هم اعزام می‌شوند؟ و آن موقع اصلا حرفی از اعتراض نیست. برای جام کازانف به من اعلام شد که چون به جایزه بزرگ تایلند رفتی فعلا نوبت تو نیست که اعزام شوی. برای بازی‌های آسیایی اینچئون تلاش زیادی کردیم که تیم ۴ در ۱۰۰ متر دختران را اعزام کنند. باور کنید که اگر ما کمی بهتر تمرین کنیم می توانیم جزو کشورهای مدال آور باشیم. این همه روی دوی ۴ در ۱۰۰ متر مردان کار می‌شود و به هیچ چیز نمی‌رسند و به راحتی حذف می‌شوند. ما چهار نفر قبل از آغاز مسابقه نهایی دوی ۴ در ۱۰۰ متر لیگ با یک بطری آب تمرین می‌کنیم و خیلی هماهنگ کار می‌کنیم. چرا به ما اهمیت نمی‌دهند؟
توکلی: همه این افرادی که فرزانه به آن ها اشاره می‌کند در قهرمانی آسیا و جایزه بزرگ تایلند حاضر بودند و به جام کازانف قزاقستان و همچنین ارتش‌های جهان اعزام شدند و به نتیجه خاصی هم نرسیدند. چرا فقط در بخش دختران باید تقسیم بندی اعزام صورت بگیرد و به ما می‌گویند اولین رقابت را شرکت کردی دومی را نمی توانی بروی آن هم به این دلیل که دیگران فکر می کنند که ما عشق سفر هستیم! برای جایزه بزرگ من خط خوردم و گفتند نوبت فصیحی است. ما در کل چهار نفر هستیم با این حال همیشه از میان ما حتما باید یکی خط بخورد و یا اینکه ورودی برای ما تعیین می‌کنند که جزو ۶ یا ۳ تای آسیاست. نمی دانم این‌کارها با چه منطقی صورت می گیرد. تمام تلاششان این است که از میان ما نفر کم کنند و به پسران اضافه شود ، در حالی که نفر اول پسرها مقام نمی‌آورد نفر دوم را هم اعزام می‌کنند. یکی از مهم ترین عواملی که دیگران به اعزام ما اعتراض می‌کنند تعداد کم سهمیه های بانوان است. با ۳ سهمیه در هر اعزام چطور می‌توان همه را راضی نگه داشت و همچنین چطور می‌شود همه به حق خودشان برسند.
طوسی: من امسال خیلی بدشانسی آوردم و تقریبا تمام مسابقه‌ها را از دست دادم. به همین دلیل قبل از جایزه بزرگ تایلند به فدراسیون گفتم که به دلیل آماده نبودن به این رقابت‌ها نمی‌روم. قبل از قهرمانی آسیا هم اعلام کردند که ما فقط فینالیست می‌خواهیم و اصرار کردند که تو باید شرکت کنی. برای کازانف هم من دیگر گفتم نمی‌خواهم آسیب دیدگی ام بیشتر شود و به این خاطر شرکت نمی‌کنم. قبل از کازانف در ۲۰۰ متر رکورد ۲۳٫۴۰ را گذاشته بودند یعنی رکودی نزدیک به سهمیه المپیک. فدراسیون که می‌دانست من نمی توانم شرکت کنم چرا این کار را کرد؟ در حالی که می‌توانستند به جای من، فرزانه را به مسابقه ها ببرند و اینگونه او می توانست یک رقابت خوب را تجربه کند.
تاثیر اعزام‌های برون مرزی را در افزایش تجربه و البته کاهش استرس خود چگونه ارزیابی می‌کنید؟ برخی مسئولان علت اعزام نشدن بانوان را پایین بودن میزان تجربه آنها می‌دانند.
طوسی: زمانی که من و سپیده قرار بود به مسابقه‌های قهرمانی آسیا اعزام شویم به هیچ مسابقه دیگری نرفته بودیم و با این وضعیت به یکباره سرخط مسابقه قرار گرفتیم و دچار استرس شدیم. شرایط اینگونه بود که چند ماه بدون مسابقه طی شد و بعد قرار شد با افرادی که آمادگی خوبی داشتند و با آمادگی به رقابت‌ها آمده بودند مسابقه بدهیم. با وجود اینکه سالیان سال است ما به رقابت‌ها اعزام می‌شویم اما باز هم استرس داریم. در واقع وقتی برای مدت زمان طولانی مسابقه ندهیم و بعد وارد میدانی بزرگ شویم استرس دوباره به ما برمی‌گردد چرا که ما نمی‌دانیم می‌توانیم در حد و اندازه های خودمان ظاهر شویم یا خیر؟ مثلا ما در ایران اصلا تماشاچی نداریم و در میدان‌های بزرگ با حضور تماشاگر دچار استرس می‌شویم.
طوسی: در واقع شرایط به شکلی است که ما اصلا نمی توانیم آن را در ایران تجربه کنیم. من در یکی از مسابقه هایم اصلا نمی‌توانستم تمرکز کنم به این دلیل که فضا و جو خوب باعث تعجبم شد و شگفت زده بودم. همه دوندگانی که پیش از این در تلویزیون دیده بودم و دیدن آنها برایم آرزو بود کنار من حاضر بودند و ۵ دونده قهرمان جهان در گروه من قرار گرفتند. نمی‌دانم این موضوع برای من بدشانسی بود یا خوش‌شانسی. واقعا نمی‌توانید تصور کنید که چه استرسی بر من وارد شد. به دلیل اینکه حجاب من متفاوت بود همه دوربین‌ها روی صورت من بودند و اصلا نمی‌دانم که چطور مسابقه دادم. حین مسابقه فقط دونده‌ها را نگاه می‌کردم و فکر می کردم که یک‌سری افراد جلوی من می‌دوند و من به دنبال آن ها هستم.
توکلی: در بازی‌های آسیایی یکی از عوامل مهمی که باعث شد من رکورد پرش ارتفاع خودم را بزنم این بود که جو ورزشگاه من را گرفت. به دلیل اینکه مسابقه های چندگانه صبح برگزار می شود تمامی تماشاگران نزدیک محل برگزاری این ماده‌ها حاضر می‌شوند و در آن رقابت‌ها آن قدر من را تشویق می کردند که من موفق شدم رکورد بزنم. فکر می‌کنم اگر چندین ساعت دیگر هم با حضور تماشاگران مسابقه می‌دادم می توانستم به رکورد جهان برسم. استرس حضور در مسابقه از یک طرف و استرسی که در ایران برای کسب ورودی یک رقابت به ما وارد می‌شود از طرف دیگر کار را برای ما سخت می‌کند. قبل از رقابت‌ها انتخاب می‌شوی و یک هفته مانده به اعزام می‌گویند باید در یک رقابت انتخابی دیگر شرکت کنی و فلان ورودی تعیین شده را کسب کنی. در یکی از مسابقه‌هایی که به همراه الناز کمپانی اعزام شده بودم او به قدری استرس داشت که انگار در خلاء بود. الناز تا آن زمان اصلا رقیب خارجی ندیده بود.
کمپانی: در همه مسابقه‌ها که می‌خواهند من را اعزام کنند می‌گویند اگر جزو نفرات اول تا سوم قرار می‌گیری تو را می‌بریم در غیراینصورت اعزام نمی‌شوی. تا الان من در عمرم مسابقه مهم نرفته‌ام. این درحالی است که من می‌دانم برخی از کشورها دوومیدانی کاران ۱۴ یا ۱۵ ساله به رقابت ها می‌آورند تا تجربه کسب کنند و استرسشان کم شود ولی من به مسابقه ای نرفتم و حتی از من توقع کسب مدال هم دارند.
شرایط حجاب شما نیز روی عملکردتان تاثیر زیادی دارد و شما نسبت به حریفان شرایط متفاوت‌تری را تجربه می‌کنید.
طوسی: دوومیدانی با رشته‌های دیگر متفاوت است. شرایط آب و هوا و پوشش آن تاثیر زیادی روی عملکرد دارد. مثلا رشته‌های ورزشی دیگری که بانوان ما در آن شرکت می‌کنند داخل سالن است و لباس‌هایشان خیلی متفاوت از حریف نیست و تاثیر خیلی زیادی روی عملکرد آنها نمی‌گذارد اما دوومیدانی کاملا متفاوت است و به همین دلیل ما باید چند برابر حریفان خود تلاش کنیم.
در فینال دوی ۲۰۰ متر قهرمانی آسیا باران به شدت می‌بارید و شرایط به شکلی بود که من سه بار لباس عوض کردم و بعد سر خط رفتم. در بازی‌های آسیایی هم شرایط اینگونه بود. دوندگان کشورهای دیگر آب از روی بدن آنها رد می‌شود اما برای ما لباس آب را به خودش می‌گیرد و سنگین‌تر می‌شود. بنابراین ما باید بیشتر از آنها تلاش کنیم و به همین خاطر باید اهمیت بیشتری به ما داده شود. رشته ها از نظر میزان اهمیت باید طبقه بندی شوند، در همه جای دنیا هم همین کار را می‌کنند. یک دونده و دوومیدانی‌کار از همه بیشتر درآمد دارد، از همه بیشتر اردو می‌رود ، آنها چرا این کار را می‌کنند؟ برای اینکه اگر رشته هایی به مانند دوومیدانی، شنا، ژیمناستیک پیشرفت کند بقیه ورزش یک کشور هم پیشرفت می‌کند.
توکلی: بعد از جایزه بزرگ تایلند مصاحبه کردند که دو نفر از سه خانم اعزامی نتیجه بدی گرفتند در حالی که شرایط جوی آنجا به شکلی بود که تمام تیم دچار مشکل شد. هوا آنجا گرم و شرجی بود و پوششی هم که ما داشتیم باعث شد شرایط برای ما دشوارتر شود. ما تمرین می کردیم و لباس عوض می‌کردیم و دوباره این شرایط تکرار می‌شد. در حالی که دیگر شرکت کنندگان از این نظر کار راحت تری داشتند. بنابراین باید این را هم در ارزیابی نتایج ما در نظر گرفت که شرایطمان سخت است.
برنامه شما برای المپیک چیست؟ چقدر امید دارید که سهمیه المپیک را به دست بیاورید؟
طوسی: اگر تکلیف مربی من زود مشخص شود و تمریناتم را آغاز کنم به سهمیه می‌رسم. در دوومیدانی مربی خیلی مهم است و اگر مربی بالای سر یک ورزشکار نباشد انگار او اصلا تمرین نکرده است. در بدنسازی و غیره خطراتی وجود دارد که ایجاب می‌کند مربی کنارمان باشد. همین مصدومیت من از ناحیه چشم به خاطر نبود مربی بود و اگر کسی کنارم بود اعلام می‌کرد که حواست به میله باشد، من تا آستانه نابینا شدن نمی‌رفتم. با تمام این شرایط من مطمئن هستم اگر مربی زود بیاید و برنامه هایم عملی شود سهمیه المپیک دور از دسترس نیست.
کمپانی: من به مسابقه های پیش و پا افتاده هم اعزام نمی‌شوم تا حداقل انگیزه ام بیشتر شود. هیچ چیز بعید و دور از انتظار نیست و من کسب سهمیه المپیک را خیلی بزرگ نمی‌دانم. روزی نفر اول ایران شدن برای من هدف بزرگی بود اما الان به این هدف رسیده‌ام و دیگر المپیکی شدن را خیلی بزرگ نمی‌دانم.
توکلی: با توجه به این که ورودی المپیک سخت تر شده کار من هم در هفتگانه به همان میزان دشوار شده است. حتی دیگر آسیایی‌ها نیز خیلی سخت می‌توانند در این ماده سهمیه بگیرند ، با این حال نمی‌توان گفت سهمیه دور از دسترس است و من همه تلاشم را می‌کنم تا ورودی را بگیرم. اما هیچ چیز به تنهایی امکان پذیر نیست. این درباره همه ورزشکاران صدق می‌کند که تلاش انفرادی آنها به تنهایی نمی‌تواند کافی باشد. اگر ما با این شرایط به المپیک برویم به دیگران ظلم شده است. کشورهایی که برای المپیکی شدن امکانات کامل را مهیا می‌کنند به المپیک نروند و ما که هیچ کاری نمی کنیم به المپیک برویم؟!
فصیحی: المپیکی شدن شرایط و امکانات المپیکی هم می‌خواهد. ما هیچی نداریم. فقط به ما می‌گویند مربی داری یا نداری. این ورودی مسابقه ها است اگر می‌توانی به آن برسی اعزام می‌شوی درغیر اینصورت نمی‌توانیم تو را ببریم.
طوسی: در حال حاضر انتظار کسب سهمیه المپیک از من خیلی زیاد است، اما من با چه چیزی سهمیه بگیرم؟ من کم‌ترین توقعی که برای کسب سهمیه المپیک می خواهم مربی است. اردوی قزاقستان برای من مسئله نیست. مهم هم نیست مربی خارجی بیاید یا ایرانی، من مربی می‌خواهم که کارنامه کاری مناسبی داشته باشد و شاگردان خوبی تربیت کرده باشد و بتواند من را به خوبی هدایت کند. المپیکی شدن الکی نیست. من به توانایی های خودم شک ندارم اما باید مربی هم کنارم باشد. زمانی که “تاتیانا” را از روسیه برای من آوردند بعد از سه ماه برای اولین بار طلای آسیایی را کسب کردم در حالی که سه ماه در دوومیدانی اصلا فصل محسوب نمی‌شود. در واقع کمتر از شش ماه تمرین در دوومیدانی فصل محسوب نمی‌شود و هر مربی هم که بیاید قطعا می‌گوید در کمتر از شش ماه نمی‌توانم کاری کنم و اینگونه زمان برای من از دست رفته است.
مهم ترین مسابقه پیش روی شما رقابت‌های داخل سالن آسیاست.
توکلی: در صحبت‌هایی که با مربی‌ام داشتم برنامه‌ریزی را به صورتی انجام دادیم که در داخل سالن آسیا به مدال طلا برسم. واقعا از برنز گرفتن خسته شده‌ام و فقط به طلا فکر می‌کنم. حتی نقره هم دیگر من را راضی نمی‌کند. نمی‌خواهم بلایی که در مسابقه های گذشته سرم آمده دوباره تکرار شود. تمام تلاشم این است که طلای آسیا را بگیرم چرا که می‌دانم در توانم هست به این موفقیت برسم اما احتیاج به پشتیبانی دارم. نظم تمریناتم بسیارخوب است. باتوجه به تجربه ای که دارم قطعا فدراسیون برای این رقابت‌ها هم رکورد ورودی می‌گذارد.
فصیحی: رکوردهای من و طوسی در دوی ۶۰ متر به ترتیب ۷٫۴۶ و ۷٫۴۳ است و هر دو می‌توانیم مدال بگیریم. ما باید از الان که حدود ۳ ماه تا آغاز مسابقه‌های داخل سالن مانده، مطمئن باشیم که جزو نفرات انتخابی هستیم و دغدغه رقابت انتخابی و کسب ورودی را نداشته باشیم و بدون دغدغه فکری و با ذهن آرام فقط برای حضور در این رقابت‌ها تمرین کنیم.
کمپانی: فدراسیون باید از همین الان بگوید که مثلا این ۴ نفر برای قهرمانی آسیا انتخاب شده‌اند و فقط کسانی که اعتراض دارند در مسابقه انتخابی شرکت کنند و رکورد خودشان را بزنند تا در صورت بهتر بودن نفرات جدیدتر به تیم ملی اضافه شوند. در واقع باید برای کسی که اعتراض می‌کند رکورد ورودی گذاشت نه کسانی که ورودی را گرفته‌اند و یا در ماده خودشان بهترین هستند. من برای کسب بهترین نتیجه در مسابقه های قهرمانی آسیا آماده هستم و اگر بروم تمام تلاشم را انجام می‌دهم که نتیجه خوبی بگیرم.
بعد از مسابقه های قهرمانی آسیا رقابت‌های داخل سالن جهان که در آمریکا برگزار می‌شود آخرین رقابت مهم دوومیدانی ایران در سال ۹۴ است. قطعا گرفتن ورودی این رقابت‌ها کار سختی است.
توکلی: برای رقابت‌های پنج گانه داخل سالن ورودی تعیین نمی‌شود و نفرات برتر جهان به این رقابت‌ها می‌روند. بنابراین من شانسی برای حضور در این رقابت‌ها ندارم.
فصیحی: ورودی ۶۰ متر رقابت‌های جهانی ۷٫۳۲ است و رکورد من ۱۰ صدم ثانیه با ورودی تفاوت دارد. دور از ذهن و دسترس نیست اما اگر من بدانم توجه کافی به من صورت می‌گیرد، می‌توانم با مشخص شدن جایگاه اصلی‌ام در تیم ملی فقط به تمرین بپردازم و این ورودی را بگیرم ولی من الان نمی‌دانم که جایگاهم ثابت است یا نه.
بسیاری عقیده دارند که نفرات تیم ملی از جایگاه خودشان مطمئن هستند و هیچ رقیبی ندارند تا این جایگاه را به خطر بیندازد. این موضوع می تواند ناشی از استعدادیابی نادرست باشد که هیچ کسی نمی تواند جای شما را در تیم ملی بگیرد. شرایط استعدادیابی در بخش بانوان دوومیدانی چگونه است؟
توکلی: یک مشکلی که به نظرم در استعدادیابی در بخش خانم‌ها وجود دارد این است که اصلا هدف از استعدادیابی‌ها مشخص نیست. چطور یک نفر را که اصلا هیچ استعدادی ندارد توانا می‌دانند اما افرادی هم چون فرزانه و الناز را نمی‌بینند. اگر یک نفر بتواند رکورد خوبی را بزند چرا نمی‌تواند جای ما را بگیرد. اگر رکوردها خوب باشد همه متوجه می‌شوند و او می‌تواند به راحتی در تیم ملی بیاید.
طوسی: در رده نونهالان و نوجوانان ما استعدادهای خوبی داریم و خوب است که این‌ها را مورد توجه قرار بدهیم. شرایط طوری شده است که اگر نفرات فعلی حاضر در تیم ملی دوومیدانی نباشند باید تیم را منحل کرد و دیگر تیم ملی بانوان نداریم. همه ما هم خودمان از طریق آموزش و پرورش آمده‌ایم و هیچ استعدادیابی صورت نگرفته است. البته این را هم بگویم که اگر ما کنار برویم هیچ کس ناراحت نمی‌شود و شاید برخی خوشحال هم بشوند. حتی بعضی به من می‌گویند “چرا ورزش را کنار نمی‌گذاری که بقیه بیایند؟ ” باید به این افراد گفت که آنها هم می توانند رکورد خوب را بزنند و جایگزین ما شوند.
حدود یک ماه است که فدراسیون جدید روی کار آمده است. قطعا بانوان دوومیدانی توقع متفاوت و ویژه تری از رییس فدراسیون دارند. انتظارات شما از مجید کیهانی چیست؟
فصیحی: توقع من و الناز خیلی زیاد است. ما واقعا خوب تمرین می‌کنیم و رکوردهای خوبی هم برجای می گذاریم. انتظار دارم براساس آن زحمتی که می‌کشیم نگاه ویژه‌ای هم به ما داشته باشند. در حال حاضر تنها کسانی که ما را حمایت می‌کنند پدر و مادرمان هستند. من و الناز خارج از تهران هستیم و امکانات زیادی نداریم. حتی مربیان ما هم نمی‌توانند به راحتی بالای سرمان باشند. امکانات برای ما خیلی ناچیز است و اگر بتوانند کاری کنند که امکانات حداقلی در اختیارمان باشد ما راضی هستیم.
کمپانی: من و فرزانه نمی‌گوییم که به مانند بقیه به ما اهمیت بدهند اما کمترین‌ها را برای ما فراهم کنند و حداقل حقوقی را به ما بدهند. جابه‌جایی رکوردها یک پاداش تعیین شده دارد و این مبلغ را به ما بدهند. با توجه به اینکه هیچ اولویت بندی برای توجه به ملی‌پوشان و دوومیدانی کاران وجود ندارد بنابراین باید به کسانی که در حال حاضر مدال آور هستند و نتایج خوبی می‌گیرند توجه شود.
طوسی: فدراسیون باید سطح بندی مناسبی در این‌باره داشته باشد و کسانی که مدال آور هستند و رکورد خوبی دارند در اولویت حقوق قرار بگیرند. در بخش بانوان به این شکل نیست که تا یک نفر رکوردش خوب می‌شود می‌گویند ماهیانه این مقدار به او پول بدهیم. پس چرا درباره ما اینگونه نبود؟ ما تا به مراحل بالا نرسیدیم هیچ کس توجهی به ما انجام نداد.
یکی از عواملی که مسئولان ورزش کشور در رابطه با عدم توجه کافی به ورزش بانوان به آن اشاره می‌کنند این است که خود بانوان به مقوله ورزش نگاه حرفه ای ندارند و خیلی جدی به این موضوع نگاه نمی‌کنند.
طوسی: ما بارها همه جا اعلام کردیم که به ورزش مانند یک شغل نگاه می‌کنیم اما هیچ کس ما را جدی نمی‌گیرد. حدود ۱۲ سال است که در این رشته فعالیت می‌کنم. اگر من این مدت در جای دیگری کار می‌کردم و حتی نصف این زمان را بیمه بودم، ۱۰ سال دیگر بازنشسته می‌شدم و آینده بهتری داشتم. بنابراین نگاه من و همه ما کاملا حرفه ای است.
با این شرایط و آسیب‌هایی که من در تمرین و مسابقه ها دیده‌ام تا دو سال آینده باید با عصا راه بروم. نه می‌توانم کاری انجام بدهم و نه می‌توانم ورزش کنم. چندماه پیش دکتر به من اعلام کرد که زانوی تو بمانند یک پیرزن ۶۰ ساله است. باید این سوال را بپرسم که زمانی که من ۶۰ ساله شدم چه بلایی سرم می‌آید؟ البته اگر به این سن برسم. بنابراین اینکه گفته می‌شود ما نگاه جدی نداریم اصلا درست نیست.
بعد از بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی که مدال گرفتم برای اولین بار عکس یکی از ورزشکاران زن ایران را جلوی در کمیته ملی المپیک نصب کرده بودند. به این دلیل که برای نخستین بار یک ورزشکار زن ایرانی با پرچم ایران در کاروان اعزامی دو مدال طلا گرفته بود. من وقتی این عکس را دیدم بسیار ذوق‌زده شدم که بالاخره عکس یک خانم با حجاب جلوی در کمیته نصب شده است. زمانی که داشتم از این رقابت‌ها برمی‌گشتم، با تیم ملی والیبال در یک پرواز بودم و آنها می‌گفتند ما این همه جمعیت آمده‌ایم یک طلا و این خانم یک نفره دو طلا گرفته است. آیا این موفقیت هابرای اثبات جدی بودن ما در ورزش کفایت نمی‌کند؟
انتظار شما از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک چگونه است؟
طوسی: از زمانی که خانم شهریان به وزارت ورزش آمده رابطه ما خیلی نزدیک تر شده است. ما می خواهیم حمایت‌ها از دختران بیشتر باشد. دختران در این مدت نشان داده‌اند که توانایی خوبی دارند و می توانند در بهترین جایگاه قرار بگیرند. ما همیشه در کنار پسران جزو مدال آوران بوده‌ایم در حالی که باید دو برابر آنها تلاش کنیم چرا که پسران برخی مشکلات ما را ندارند. دختران ما مدال گرفتند و باید امکانات را هم در اختیارمان قرار بدهند تا مثل پسران پرچم ایران را بالا ببریم چرا که همه ما مثل یک سرباز وطن در حال تلاش هستیم.
چند بانوی ورزشکار ایران بعد از آغاز زندگی مشترک و بچه دار شدن ورزش را کنار گذاشتند آیا شما به این گروه از بانوان می‌پیوندید و یا اینکه اگر هم ازدواج کنید ورزش را ادامه می‌دهید؟
طوسی: این مشکلات و مسائل برای بانوان ورزشکار فقط در ایران وجود دارد. ما در مسابقاتی که خارج از کشور می‌رویم می‌بینیم که بسیاری از بانوان ورزشکار به همراه همسران خودشان سرتمرین می‌آیند و حتی کسانی که فرزند هم دارند همسرانشان بچه ها را کنار زمین نگه می‌دارند تا خانم تمرینش را انجام بدهد. متاسفانه فرهنگ بدی در ایران جا افتاده است که وقتی یک خانم ورزشکار ازدواج می‌کند همه چیز تمام می‌شود اما نباید اینگونه باشد. اگر قبل از ازدواج این مسائل حل شود قطعا مشکلی پیش نمی‌آید. منِ نوعی اگر کسی وارد زندگی ام شود نمی تواند بگوید که از این به بعد نمی‌خواهم تو ورزش کنی چرا که از قبل شرایط من را می‌دانسته است. ما به مانند پسران برای نام ایران می‌جنگیم و فقط نسبت به خودمان مسئولیت نداریم و نسبت به ایران هم مسئولیت داریم بنابراین هیچ کس اجازه ندارد این جایگاه را از ما بگیرد.
فصیحی،توکلی ، کمپانی: همه ما با حرف مریم موافق هستیم و نمی‌گذاریم این شرایط از ما گرفته شود.
حرف پایانی.
توکلی: توقع همه ما از فدراسیون جدید و مسئولان این است که همه مشکلات و کمبودهایی را که در گذشته داشتیم جبران کنند و به ورزش بانوان که در مسیر پیشرفت قرار دارد اهمیت بیشتری بدهند.
فصیحی: من تقاضا دارم که به بانوان بها بدهند نه فقط به دوومیدانی بلکه همه رشته‌ها. ما قابلیت‌های بیشتری داریم و حیف است که از این استعدادهای موجود استفاده نشود. دختران ایران می‌توانند جایگاه بهتری داشته باشند و قطعا اگر دید برخی افراد عوض شود می توانیم بهتر باشیم.
طوسی: توقع من از فدراسیون جدید این است که دیدش نسبت به بانوان ویژه‌تر شود و تلاش‌هایی که بانوان انجام می‌دهند را ببینند. همه بچه ها تلاش می‌کنند تا پیشرفت کنند و مدال بیاورند. مدال‌های دوومیدانی در میادین بین المللی خیلی زیاد است و بانوان ایران هم می‌توانند از این مدال‌ها سهم داشته باشند. امیدوارم این نگاه ویژه در اردوها، اعزام‌ها، مسائل مالی و همه موضوع ها وجود داشته باشد.
کمپانی: نظر همه بچه ها درست است. من توقع دارم دختران و پسران را نه فقط در دوومیدانی بلکه در همه میادین یکی بدانند. هم از نظر حقوق و هم از نظر اعزام تفاوتی میان ما وجود نداشته باشد و این نکته را هم در نظر بگیرند که بانوان شرایط دشوارتری دارند.
گفتگو از خبرنگار ایسنا، شبنم روحی
