پرسپولیس یک نیمه در مشت سپاهان بوده و یک گل هم خورده. برانکوی عصبانی مجبور است دوباره همه چیز را روی وایت‌برد بنویسد و تاکتیک‌هایش را شفاها بازآموزی کند.
مهم‌ترین تصمیم را هم پیش از ترک رختکن می‌گیرد: «علی (علیپور) جای احمد (نوراللهی) بازی می‌کند.»
خوردبین برگه تعویض را می‌نویسد و نوراللهی با بی‌حوصلگی وسایلش را جمع می‌کند تا به قول خودش برای تماشای ادامه بازی برود روی سکو.
خبر فرار او از نیمکت‌نشینی به گوش سرمربی می‌رسد و نمی‌دانیم به توصیه چه کسی اما نوراللهی از نشستن روی سکو هم پشیمان می‌شود و می‌ماند تا بازی را از تلویزیون رختکن ببیند.
بعد از بازی، برانکو با بی‌خبری‌اش همه شایعه‌ها درباره دلخوری و قهر نوراللهی را رد می‌کند و این بازیکن هم در صحبت‌های فردایش با باقری و قنبرپور اشتباهش را می‌پذیرد و از آنها – و نه از برانکو – عذرخواهی می‌کند که پیام عذرخواهی او هم مثل دلخوری‌اش خیلی زود به گوش مرد کروات می‌رسد.
این اما دلیل خوبی نیست برای برانکو که در ترکیب تیمش در نیمه دوم بازی با سپاهان دست ببرد. باز هم نوراللهی را روی نیمکت نشانده و ۲۵ دقیقه مانده به پایان بازی، او را به جای احمدزاده به زمین می‌فرستد تا این بار نقش هافبک راست را برایش بازی کند. انگار که ۶۵ دقیقه نیمکت‌نشینی را برای تنبیه این بازیکن کافی می‌داند.
این را از رفتارش در تمرین‌های پیش از بازی با فولاد می‌توان فهمید وقتی مرتب با نوراللهی حرف می‌زند و با هر حرکت او به فارسی می‌گوید باریکلا.
نوراللهی هم یکی از بازیکنانی است که برای بازی با فولاد گزینش شده و با پرسپولیس به اردو می‌رود. فیکس بودنش قابل تصور است اما تاخیر او در تمرینی که پرسپولیس صبح هر بازی برگزار می‌کند، دوباره همه چیز را به هم می‌ریزد. نوراللهی و طارمی که هم اتاق هستند، ۳ دقیقه دیر می‌رسند و برانکو جز غرولندی زیر لب، واکنشی به این تاخیر نشان نمی‌دهد.
پیش از آغاز بازی با فولاد اما وقتی تیم در رختکن ورزشگاه آزادی خود را برای ورود به زمین آماده می‌کند، برانکو به کریم باقری می‌گوید: «به نوراللهی بگو اگر می‌خواهد به خانه برود، می‌تواند برود. او در لیست این بازی نیست.»
در توجیه این تصمیمش هم تاخیر نوراللهی در تمرین صبح را یادآوری می‌کند. کریم قانع نشده و می‌گوید در این تاخیر طارمی هم شریک بوده و فیکس است اما سرمربی دلیل دارد برای بازی دادن به آقای گل: «در مورد طارمی نمی‌توانم تیمم را تنبیه کنم چون مهاجم ندارم.»
اینگونه به بازیکنانش یادآوری می‌کند که انضباط تیمی برای او مهم‌ترین معیار است اما نوراللهی این بار هم نه از روی سکو، بلکه در رختکن به تماشای بازی پرسپولیس و فولاد می‌نشیند و سپس پیش از رسیدن هم‌تیمی‌هایش به رختکن، با چهره‌ای اخم‌آلود ورزشگاه آزادی را ترک می‌کند.
