در تمام ادیان آسمانی هم، توجه به رعایت اخلاق در مناسبات انسانی مورد تأکید قرار گرفته، تا آن جا که محمد مصطفی(ص) هدف اصلی بعثت خود را گسترش مکارم اخلاق (و نه تنها خود اخلاق) بیان می‌فرماید.
اگر می‌خواهیم رشته‌های محبت و دوستی در جامعه استحکام یابد؛ اختلافات کم رنگ و نوعدوستی پر رنگ شود؛ راهی جز نیک اندیشی نداریم؛ من، تو و همه ما. صداقت در رفتار، ملایمت در برخورد با دیگران، تواضع و فروتنی، پرهیز از خود برتر بینی و تحقیر دیگران، بخشی مهم از این راه است.
یادمان نرود روزی و روزگاری در این دیار، رفاقت معنای حرمت و شرافت داشت. اگر کسی قسم یاد می‌کرد، بدون هیچ قید و شرطی پذیرفته می‌شد؛ مردم با مرام‌شان سنجیده می‌شدند و حرف ها و عمل ها یکی بود.
حالا اما نه می‌توان با خیالی آسوده به قول‌ها دل خوش کرد و نه بر ظاهر افراد اعتماد؛ گویی از بد روزگار، خشکسالی نه فقط رودها را خشک و زمین را عطشان کرده، که به مرام و مروت برخی از ما هم زده است.
بگذریم!
دیروز سالگرد عروج سید شهیدان اهل قلم «مرتضی آوینی» بود و امروز سالروز در خون غلتیدن سپهبد «علی صیاد شیرازی» است. دو یار «با مرام» که سعادت دوستی با آنها نصیبم شد؛ اخلاق، گوهر وجودشان و خدمت به مردم دغدغه زندگی‌شان بود. یاد و خاطره این دو دوست گران‌قدر و همه شهیدان والامقام این دیار را گرامی میدارم.
آنها نشان دادند که «مرام» و «معرفت» مرتبه ای بالاتر از اخلاق و صد البته گرایش فکری و سلیقه سیاسی است. «مرام» مهمترین گمشده وجود و هویت جمعی ماست؛ که اگر بازش یابیم، گره از مشکلات ریز و درشت مان به سرعت گشوده خواهد شد. به امید آن روز.
ارادتمند همه انسانهای با مرام.”
