روستای چمه بن در منطقه چلاو آمل، روستایی خوش منظر با استقرار خانه های خوش نشین و بیشتر مجلل بوده ولی دارای دبستانی چندپایه است.
این دبستان تنها دارای شش دانش آموز دختر و پسر است که به امید فردایی بهتر و خدمت به آیندگان سختی های بزرگ را در دل کوچک خود جای داده اند.
این مدرسه قدیمی با بلوکی که مصالح آن از کاه گل و جوب بوده، دارای قدمتی سی الی ۴۰ سال رقومی بوده ولی ظاهر آن بیش از ۵۰ سال را در ذهن هر بیننده ای متبادر می سازد.
موضوعی که در ابتدای ورود به این مدرسه توجه هر بیننده ای را جلب می کند، تابلوی مدرسه بوده که تأسیس آن سال ۶۲ شمسی را در ذهن متبادر می کند، ولی درون دبستان، حکایت از تأسیس مدرسه مربوط به دهه ۳۰ یا ۴۰ شمسی دارد.
روزی که برای تهیه گزارش به آن منطقه رفته بودم، اگرچه آفتابی بود ولی سوز هوا به دلیل کوهستانی بودن منطقه مجال دور شدن دانش آموزان از بخاری نفتی قدیمی که جایگزین بخاری نفتی چکه ای قرار گرفته بود نمی داد.
نگاهم در همان آغاین گام، به سقف پاره پاره کلاس افتاد و دلیل موضوع را از معلم کلاس پرسدیم و گفت: سالها پیش بخاری نفتی چکه ای موجب آتش سوزی می شد که بجای آن این بخاری استوانه ای را قرار دادند، هرچند این بخاری توان گرم کردن کلاس ۱۲ متر مربعی را در روز های پاییز و زمستان ندارد.
عدم استحکام بنا و نامناسب بودن سیستم گرمایشی این دبستان مرا به واقعه آتش سوزی یکی از مدارس در استان فارس انداخت و لزوم دیدن تا شرح این وقایع را اعلام کردم.
جاده آسفالته روستایی با خانه های زیبای اطراف شاید بهانه هایی است که مدرسه محروم و کوچک چمه بن فراموش شود؛ اما حادثه های تلخ برای مردم آن منطقه چه بومی و چه خوش نشین هیچ موقع از یاد نمی رود.
به این فکر می کردم که سلامت این بچه ها برای مملکت ما آنقدر مهم است تا شاید این آینده سازان بزرگان ما شوند.
بنده برای تهیه سوژه اثرگذار اجتماعی در مورد مدرسه های قدیمی به چندین مدرسه شهرستان آمل و شهرهای همجوار رفته ولی ممانعت مسئولان مدارس و آموزش و پرورش، اجازه اطلاع رسانی تصویری و خبری را از طریق این خبرگزاری برای مسئولان امر به ما نداده است/مهر
