عجایب هفتگانه جدید طرحی بود که در آن برای به روز رسانی عجایب هفتگانه جهان باستان تلاش شد. یک نظرسنجی برای تعیین میزان رواج و محبوبیت این عجایب و انتخاب برترین‌ها توسط برنارد وبر تدارک دیده شد و توسط بنیاد نیو ۷ واندرزNew 7 Wonders) ) که یک بنیاد سوئیسی است، سازمان یافت. در نهایت عجایب جدید در تاریخ ۷ ژوئیه سال ۲۰۰۷ در لیسبون اعلام شدند. هفت اثر برجسته به عنوان عجایب هفتگانه جدید انتخاب شدند. این آثار عبارتند از: چیچن ایتزا در مکزیک، مجسمه مسیح در برزیل، کلوسیوم در ایتالیا، دیوار بزرگ چین در چین، ماچو پیچو در پرو، شهر باستانی پترا در اردن و تاج محل در هند.
دیوار چین:
دیوار چین که یکی از هفت اعجاز جهان شمرده می شود، در جهان به لحاظ زمان ساخت طولانی ترین و بزرگترین مهندسی تدافعی نظامی در قدیم است. این دیوار در نقشه جغرافیایی چین ۷۰۰۰ کیلومتر امتداد یافته است. تاریخ ساخت دیوار چین به قرن ۹ قبل از میلاد باز می گردد. حکومت وقت چین برای جلوگیری از حملات ملیت های شمالی، برجهای آتش برای خبر رسانی و یا قلعه‌های مرزی برای حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با دیوار و بر روی آن ایجاد کرد. در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار و پاییز، میان فرمانروایان محلی جنگ بر پا شد و این حکومت های محلی با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند تا اینکه در سال ۲۲۱ قبل از میلاد، امپراتور شی هوانگ تی پس از به وحدت رساندن چین، دیوارهای قبلی را به هم متصل کرد تا به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها درآمد. او می خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند. در این زمان طول دیوار چین به ۵۰۰۰ کیلومتر می رسید. در سلسله های بعدی حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین ادامه دادند تا اینکه طول دیوار به ۵۰ هزار کیلومتر رسید. این میزان معادل گردش به دور کره زمین است. دیواری که اکنون مردم مشاهده می کنند، دیوار متعلق به سلسله مینگ (سال ۱۳۶۸ – سال ۱۶۴۴ ) است. این دیوار نمادی قابل توجه از فرهنگ مردم چین به شمار می‌رود. در این دیوار ترکیبی از سمبل‌های مردمی و اسطوره‌های چین به چشم می‌خورد. دیوار چین تجسم درایت و رنج و زحمت میلیونها چینی در دوره چین باستان است. این اثر پس از هزاران سال از بین نرفته و دارای دلربایی فناناپذیر و سمبل روحیه ملیت چین است. سال ۱۹۸۷ میلادی دیوار چین به عنوان “سمبل ملیت چین” در فهرست میراث جهانی ثبت شد.
چیچن ایتزا:
اسم مایانی چیچن ایتزا به معنی دهانه ی چشمه ی ایتزا (مردم) است. این شهر معبدی مشهور، مرکز سیاسی و اقتصادی تمدن مایان بوده است. حدود سال ۹۸۷، یک پادشاه تولتک به نام کوتزاکواتی با ارتش خود از مکزیک به این شهر وارد شد و با هم پیمانان مایانی خود، چیچن ایتزا را پایتخت خود قرار داد. هنر و معماری این دوره ترکیبی از دو شیوه مایانی و تولتک است، مانند معبد جنگاوران که مذبحی به نام چاک مول را به نمایش می گذارد. در مرکز چیچن ایتزا، معبد کوکولکان است که اغلب ال کاستیلو ( قلعه) خوانده می شود. این معبد یک هرم پله ای است، با تراس های مکعبی و پلکانهایی که در هر چهار جهت هرم تا بالا کشیده شده اند. مجسمه سازان بزرگ شاه چیچن ایتزا، کار پلکان شمالی را معلق گذاردند، چون به نظر می رسید که فرو افتادن سایه ها، در نقطه های اعتدال شب و روز از بهار و پاییز متغیر هستند. در داخل هرم، بازدیدکنندگان می توانند وارد معبد دیگری شوند و تا بالاترین اتاق هرم صعود کنند که تخت پلنگی سنگی شاه کوکولکان با خالهای یشمی ـ سبز در آنجا واقع است. زمین وسیعی نیز در چیچن ایتزا واقع است که برای نمایش گذاشتن بازی ای به نام «پوک تا پوک» طراحی شده بود و به نظر می رسد که یک بازی پرتاپ توپ در حلقه ای به ارتفاع ۷ متر از زمین بوده است. سرپرست هر تیم که زودتر امتیازی بدست می آورد به عنوان یک قربانی برای خدایان سر بریده می شد، البته با این تفکر که مستقیم به بهشت صعود می کند. در حدود سال ۱۲۲۱، یک شورش و جنگ شهری به وقوع پیوست که حاصل آن سوختن سقف چوبی بازار بزرگ و معبد جنگاوران بود. چیچن ایتزا، قدرتش را از دست داد و بعد از آن، مایاپن فرمانروایی را در دست گرفت.
ماچوپیچو:
ماچو پیچو به معنی قله قدیمی، از آثار دوره اینکاها است که در ارتفاع ۲۴۳۰ متری از سطح دریا در دامنه کوه در بالای دره اوروباما در کشور پرو قرار گرفته‌است که از آن به‌عنوان شهر گمشده اینکاها یاد می‌شود. ماچو پیچو شناخته شده‌ترین نماد امپراتوری اینکاها است، این شهر در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی ساخته‌شده و صدها سال پیش در زمان فتح اینکاها توسط اسپانیایی‌ها متروک شده است. ماچو پیچو برای قرن‌ها فراموش شده بود و به جز عده‌ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است، اما این اثر در سال ۱۹۱۱ میلادی توسط هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی در یک سخنرانی در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او به وسیله راهنمایی محلیانی که گهگاه به سایت مراجعه می‌کردند به آنجا هدایت شد و مطالعات باستان‌شناسی را انجام داد و تحقیقاتش را درباره آن محل کامل کرد و آن را شهر گمشده اینکاها که نام اولین کتابش نیز بود، نامید. اما سیمون ویسبارد، کاوشگر قدیمی کوسکو، مدعی است که انریک پالما، گابینو سانچز و آگوستین لیزاراگا که اسامی‌شان بر روی یکی از صخره‌ها در آنجا در تاریخ ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۰۱ میلادی حک شده است قبل از بینگهام آنجا را کشف کرده بودند همچنین در سال ۱۹۰۴ میلادی یک مهندس به نام فرانکلین ظاهرا اشاره‌ای به خرابه‌ها از فاصله دور داشته‌است. پس از آن ماچو پیچو به یکی از مناطق جذب توریست تبدیل شد و در سال ۱۹۸۱ میلادی در فهرست آثار کشور پرو و در سال ۱۹۸۳ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید و این منطقه یک شاهکار خالص معماری و نشانه‌ای منحصر به فرد از تمدن اینکاها نامیده شد.
