نام اربعین که به میان می‌آید دلهای عاشقان اهل‌بیت(ع) روانه بارگاه ملکوتی حضرت اباعبدلله الحسین(ع) و حضرت ابوالفضل العباس(س) می‌شود. از کربلای معلی دوریم اما حتما در بین‌الحرمین غوغا بپا گشته، حتما میلیون‌ها نفر جمعیت به پا بوسی اباعبدالله مشرف شده‌اند، حتما پیر و جوان، بزرگ و کوچک پای پیاده خود را به بین‌الحرمین رسانده‌اند اما کسی از حسرت مدافعان حرم برای حضور در این اجتماع عظیم آگاه نیست.
نام حسین(ع) که به میان بیاید دیگر کربلا و سوریه و شام معنا ندارد نام زینب(س) و اسیران حسین(ع) که ذکر شود دیگر مسجد و حسینه و سنگر فرقی ندارد دلی که با نام حسین(ع) از سینه جدا می‌شود و به پرواز درمی‌آید برایش فرقی ندارد کجا باشد او به هر شکلی خود را به صحنه‌های روز عاشورا می‌رساند و دل عاشقش را پرواز می‌دهد.
امسال مدافعان پرشور حرم حضرت زینب(س) در شرایط سخت جنگی، عاشقانه اربعین حسینی را برگزار کردند، ازیک مجلس ساده و بی‌ریا روضه‌خوانی و سینه‌زنی که با کمترین امکانات برگزار شد تا ایجاد موکب در کنار خیابان‌های اطراف حلب برای توزیع میوه و چای برای اهل محل و رانندگان عبوری از جاده.
کاری بسیار ساده اما عاشقانه که مشخص می‌کند شیعه و عاشقان حسین(ع) هر کجا که باشند و در هر شرایطی دلشان با حسین(ع) است حال با گذاشتن چند پرچم و چند سبد میوه در کنار خیابان یا در سنگر رزم و پشت خاکریز رو در رو با دشمن این خاندان.
از جاده‌ای با فاصله کم تا خط مقدم عبور می‌کردیم تا به محل برگزاری مراسم عزاداری ساده رزمنگان مقاوت برسیم که دو طرف خیابان با پرچم یا زهرا(س) و یا حسین(ع) که از دور نمایان بود روبرو شدیم. چند متر جلوتر که رفتیم پرچم‌های سیاه محرم و زرد فاطمیون توجه‌مان را جلب کرد و رزمندگانی که جلو ماشین‌ها را می‌گرفتند و برایشان چای و میوه تعارف می‌کردند، کاری که دیدنش در این مناطق دور از ذهن است.
پیاده شدیم و با بچه ها وارد صحبت، می‌گفتند درست است امسال قسمتمان نبود راهی کربلا شویم اما اینجا هم کربلاست، دیگری می‌گفت نذر برای حسین هرجا که باشد نذر است امیدوارم امام حسین(ع) قبول کند از ما. با چند دقیقه رانندگی رسیدیم به محل برگزاری مراسم روز اربعین، سالن مدرسه‌ای بدون هیچ امکاناتی حتی پنجره و شیشه که محافظ سرما باشد . چند پتویی انداخته بودند و روحانی برایشان از حسین(ع) و کربلا و اسیران کربلا و حضرت زینب(س) می‌گفت.
نوحه خوان، نوحه می‌خواند و رزمندگان عاشقانه سینه می‌زنند و از گرمای عشق حسین گرم بودند دار آن سرمای طاقت فرسا.
