آمریکا در هفته گذشته از پیمان تجاری ترنس- پسفیک هم پا پس کشید. از طرفی سخنرانی‌های سخت ترامپ در خصوص خودروهای وارداتی نیز برای شرکای تجاری این کشور گران تمام شده است. با توجه به این عوامل و مازاد تراز تجاری کلان ژاپن، نخست‌وزیر این کشور این سوال را مطرح کرده که چگونه می‌توان مردم ژاپن را وادار به خرید خودروهای آمریکایی بیشتر کرد؟ و جواب این است: او نمی‌تواند. چرا که ژاپنی‌ها خودروهای آمریکایی را نمی‌خواهند.
به گزارش گروه خودروی عصر ایران به نقل از “جالپ‌نیک”، مشکل خرید خودروهای آمریکایی پیشتر در گزارش‌های منتشر شده در بلومبرگ مشخص شده است. مشخص‌ترین و صحیح‌ترین مشکل شناسایی شده در این زمینه، مازار تراز تجاری بین دو کشور است.
ژاپن دارای چهارمین مازاد تراز تجاری با آمریکا پس از کشورهای چین، مکزیک و آلمان است. این کشور در سال ۲۰۱۵ بیش از ۱٫۶ میلیون خودرو را به آمریکا صادر کرده و در مقابل، آمریکا تنها ۱۹ هزار خودرو را به ژاپن فروخته است.
بلومبرگ در خصوص این ادعای ترامپ که موانع تجاری باعث محدودیت فروش خودروهای آمریکایی به ژاپن می‌شود، بحثی ندارد. این موسسه تحقیقاتی- اقتصادی از دیگر سو ادعای فورد و بسیاری از خودروساز‌ها در خصوص کنترل ارزی کشور آفتاب تابان و رابطه آن با فروش نزدیک به صفر در این کشور را تائید می‌کند.
در ابتدا باید گفت که این موضوع به موانع تجاری ربطی ندارد. در ژاپن هیچ قانون ۲۵ ساله وارداتی، دست‌و پا گیر نیست. این قابلیت برای هر فرد و گروهی وجود دارد که خودروهای امریکایی را وارد و ثبت کند و گروهی نیز به این کار مشغولند که البته تعداد آنها زیاد نیست.
در مرحله دوم، باید از این موضوع سخن گفت که هیچ قانونی مانع تاسیس نمایندگی‌ها و دفاتر خرید و فروش آمریکایی خودرو در ژاپن نمی‌شود. در ژاپن شاهد نمایندگی‌های فروش آمریکایی هستیم که شاید تعداد آنها زیاد نباشد.
با این وجود خودروهای آمریکایی در ژاپن نمی‌فروشند، چرا که خودروهای خارجی حتی آنهایی که ما آنها را لوکس و تجملاتی می‌نامیم- مانند مرسدس بنز و بی ام‌و-، در خرید و فروش مجدد ارزش کمتری در مقایسه با خودروهای ژاپنی در فضای بازار سرزمین آفتاب دارند.
خودروهای خارجی در مقایسه با همتایان ژاپنی ضریب اعتمادپذیری کمتری را از خود نشان می‌دهند که در خصوص انواع آمریکایی ملموس‌تر است. این موضوع پس از فروش شورولت کاوالیر به تویوتا بیشتر نمود پیدا کرد.
این همان چیزی است که بلومبرگ پس از ارائه حجم زیادی از آمار و ارقام در پایان داستان خود به آن اشاره می‌کند، اما به نظر می‌رسد بخش اعظم ماجرا همین است.
کونیهکو میاک دیپلمات سابق ژاپن در جمع اساتید دانشگاه ریتسومیکان در این خصوص گفت: من اهمیتی به راندن خودروهای آمریکایی نمی‌دهم، حتی اگر آنها برای یک سال نیازی به صرف هزینه نداشته باشند. وی افزود: با توجه به هزینه‌های عاقلانه کاربردی و عملیاتی، خودروهای آمریکایی خوب نیستند و این دلیلی است که از خرید آنها اجتناب می‌کنم.
به علاوه خریداران خودروهای آمریکایی با توجه به سایز موتور و سن خودرو مجبور به پرداحت مالیات اضافی روی خودروها هستند که به ازای آن می‌توانند خودرو مطمئن و ارزشمندتری را خریداری کنند.
از طرفی ۴۰ درصد بازار ژاپن در انحصار بخش از خودروهای این کشور است که با نام “کی” kei شناخته می‌شود. خودرو “کی” یک رده ژاپنی جهت معرفی خودروهای سایز کوچک با قدرت موتور پایین و مصرف سوخت کم است. این اصطلاح معادل اصطلاح خودروی شهری در اروپا و خودرو کامپکت در آمریکای شمالی است.
موتور این خودروها معمولا ۶۶۰ سی‌سی است و شامل تخفیف‌های سخاوتمندانه مالیاتی می‌شوند. این خودروها به فضای پارک زیادی نیاز ندارند و بخش بزرگی از بازار ژاپن به حساب می‌آیند. در کنار تولید چنین خودروهایی که ساخت آنها از سوی گروه‌های مختلف تولیدی حمایت می‌شود خودروهای بزرگ و پرمصرف آمریکایی شانس چندانی در این خصوص ندارند.
دلیل آخر کاملا اینکه مردم ژاپن به خودروها و وسایل نقلیه خود افتخار می‌کنند. آنها به عمد و برای ایجاد تفاوت به سراغ متمایزها می‌روند. با این وجود در اکثر مواقع این تفاوت گرایی در ژاپن ناخوشایند و بد محسوب می‌شود. مردم ژاپن به برندهایشان وفاداری قوی نشان می‌دهند.
