اما این هم فایده ندارد و برای ورودی و خروجی مسیر ها سربازانی را می گذارند که در نصب شده را باز و بسته کند. هرچند که این هم فایده ای ندارد اما تنها راهی است که به اذهان خطور می کند و چاره ای جز آن نیست. یک توریست آلمانی در میدان فردوسی در گفت وگو با خبرنگار تیترشهر درخصوص همین خط ویژه گفت و گوی کرده بود، وی در بخشی از صحبت هایش گفته بود: جای تعجب است که ایران این همه هزینه برای مانع تراشی خرج می کند، من نرده های بسیار، بلوک های سیمانی و بتونی را حد فاصل چند کیلومتر دیده ام که اگر این در کشور ما بود قطعا با مسئول مربوطه به شدت برخورد می شد و جرم آن هدر دادن سرمایه است.
اما این گردشگر آلمانی بی خبر است از این که در ایران عابرین پیاده از ارتفاع ۲ متری عبور می کنند و به وسط اتوبان می آیند اما حاضر نیستند از پل عابر پیاده گذر کنند. در اتوبان های آلمان تمام شدن بنزین جریمه سنگین دارد زیرا فرد برای یافتن بنزین باید بخشی از راه را پیاده برود و جان خود و دیگران را به خطر می اندازد اما در ایران هیچ مانعی فتح نشدنی نیست و قشری از مردم همتی متعالی دارند تا موانع را مردود کنند.
در خیابان دکتر بهشتی در حدود یک سال است که خط ویژه ای کشیده شده تا اتوبوس های شهری برای عبور از این خیابان در جهت مخلاف از آن استفاده می کند اما متاسفانه خودرو ها به هیچ عنوان به این خط توجهی ندارند به به محض عبور اتوبوس دوباره به داخل محدود خط ویژه آماده و عبور می کنند همین امر به شدت ترافیک را تشدید می کند زیرا خودروها مدام در حال انحراف به لاین موازی خط ویژه هستند.
این این نکته در خیابان ری و حد فاصل سه راه امین حضور به شدت مشهود است و ترافیک سنگینی به همین دلیل ایجاد می شود. هزینه نکردن در امر آموزش میلیاردها تومان هزینه برای دفع یک اشتباه را دارد. متاسفانه مردم اهمیتی به این قوانین نمی دهند و همه چیز را نادیده می گیرند.
بسیاری از ترافیک ها در تهران هیچ علت مشخصی ندارد و همه چیز برخاسته از نبود نظم ترافیکی است به عبارتی همین بی نظمی هزینه گزافی را به ما تحمیل می کند هزینه ای که می توانست در حوزه عمران و آبادانی شهر به کار گرفته شود. هزینه ای که می توانست شهرما را سرسبزتر کند، زیبا تر کند و دهها کار عمرانی به صرفه انجام شود اما همه اش هزینه ساخت بلوک های سیمانی، نرده ها و سازه های بتونی برای جلوگیری از عبور و مرور شده است.
