آنگاه که شکاف کعبه به یمن ولادتت گشوده شد

به چاه می اندیشم و سطح ‍‍ژرفایت، به کعبه می اندیشم و استحکام وجودی که از باد طعن و ‌تنهایی و تهدید به لرزه نیفتاد، اگرچه خار در چشم داشت و استخوان در گلو…
یا علی!
آنگاه که شکاف کعبه به یمن ولادت تو دهان گشود و زنی را که آبستن فاتح خیر و خیبر بود به درون خود راه داد، عرشیان خوب می دانستند چه دری از صدف کعبه برون خواهد آمد تا بر این ولادت به هلهله پردازند: تبرکی بر نسل انسان، نمونه ای از فخر انسانیت…
آری، ولادتت چشمه ای بود جاری شده از سرچشمه نور و حقیقت که از شکاف کعبه بر رگ های انسانیت جاری شد؛‌ چشمه ای که عطش در آن مظهر جستجو و غرقه شدن در او بمعنای وارستگی و رهایی است.
تو را علی نام نهادند: برتر و اعلی؛ زیرا روحی جز تو قادر به حمل بار امامت پس از هجرت رسول مهر و عطوفت در گردباد توطئه ها و فضای سیاه خیانت نبود، زیرا تنها تو بودی که می توانستی نقطه آغازی بر پایان نبوت شوی …
به کوچه های خلوت کوفه فکر می کنم و غربتت میان نخلستانی که به وجودت می بالید، فارغ از طعن و طنین نامردمی های نامردان…
که تو در خانه خاتم رسل بالیده بودی و شایستگی همسری فاطمه(س) را یافتی تا طراوت روح و برتری وجودت را با پاکی و وارستگی یگانه ی بانوان جهان یکی کنی، پس آنگاه نسلی را بر جای گذاری که بی همتاست و بی همتایی اش مایه مباهات…