مصطفی محدثی خراسانی معتقد است، در هیأت‌های مذهبی آثار سخیف و نازلی خوانده می‌شود و باید میان مداحان و شاعران اهل بیت (ع) پیوند بیش‌تری ایجاد شود.
این شاعر درباره‌ی رد پای واقعه‌ی عاشورا در شعر فارسی، گفت: موضوع واقعه‌ی عاشورا هم‌زمان است با تولد شعر فارسی با این سبک و سیاقی که ما امروز به عنوان شعر فارسی می‌شناسیم که به سال ٢۵١ هجری برمی‌گردد. در واقع، در این زمان اولین زمزمه‌های شعر فارسی آغاز می‌شود و اولین شاعران تمام‌عیار فارسی چون کسایی مروزی به این موضوع پرداخته‌اند که ما در اشعار آن‌ها بیش‌تر توصیف واقعه‌ی عاشورا می‌بینیم.
او ادامه داد: ما بعد از کسایی، تقریبا شاعری را نداریم که مستقیم و غیرمستقیم به واقعه عاشورا نپرداخته باشد و همواره موضوع عاشورا در شعر فارسی چشم‌گیر است.
محدثی خراسانی همچنین عنوان کرد: در ابتدا بیان واقعه عاشورا در شعر توصیف بوده و شاعران به مرثیه پرداخته‌اند که این جریان تا زمان محتشم کاشانی به طول انجامیده است. در دوره‌ای هم نگاه به حماسه حسینی، عرفانی شده که در شعر عمان سامانی به اوج رسیده است.
این شاعر نکته مغفول‌مانده در شعر عاشورایی را پرداختن به چرایی حادثه عاشورا خواند و گفت: بحثی که در شعر عاشورایی مورد غفلت واقعه شده، فلسفه قیام امام حسین (ع) و چرایی آن و نقش این قیام در شکل دادن به هویت فرهنگی مسلمان است. در واقع، نقشی که این قیام می‌تواند در امروز و آینده ما داشته باشد، مورد غفلت واقع شده بود که البته با شعر انقلاب به این ابعاد مغفول‌مانده پرداخته شد.
او ادامه داد: پیوند خوردن جریان پیروزی انقلاب و دفاع مقدس با فرهنگ عاشورا سبب شد که در شعر ما به حادثه عاشورا با نگاهی عرفانی و حماسی نگاه شود.
محدثی همچنین بیان کرد: در شعر انقلاب، امام حسین (ع) و یارانش نقش واقعی خود را می‌یابند. حضرت زینب (س) در اشعار گذشته همیشه بانوی قامت‌خمیده و گیسوسفید بود؛ اما جایگاه حضرت زینب (س) در شعر انقلاب این است که کامل شدن قیام امام حسین (ع) و رساندن پیام امام به سایرین معطوف به حضرت زینب (س) می‌شود. این شعر قادر طهماسبی به این موضوع اشاره دارد: «سر نی در نینوا می‌ماند اگر زینب نبود/ کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود».
این شاعر سپس درباره آسیب‌های شعر عاشورایی گفت: بیش‌ترین آسیبی که متوجه شعر عاشوراست، این است که ما جایگاه امام حسین و یارانش را پایین بیاوریم و با آن‌ها درد دل شخصی کنیم. ما همواره باید به این شخصیت‌ها به عنوان سرنوشت‌سازان تاریخ نگاه کنیم. واگویه‌های شخصی به جای خود ارزشمند هستند؛ اما رسالت شعر بالاتر از این‌هاست و شاعران ما باید نسبت به ائمه (ع)، شناخت بیش‌تری پیدا کنند.
محدثی خراسانی با انتقاد از شعرهایی که در هیأت‌های مذهبی خوانده می‌شود، گفت: در هیأت‌های مذهبی آثار سخیفی و نازلی خوانده می‌شود که آدم شرمش می‌شود آن‌ها را بازگو کند. باید میان مداحان و شاعران اهل بیت (ع) پیوند بیش‌تری ایجاد شود. متأسفانه امروز آن‌هایی که می‌خوانند، نه ذوق خوبی دارند، نه شناختی برای دریافت شعر دارند و تنها به توده‌های مردم توجه می‌کنند که طبیعتا مردم نیز با شنیدن نام امام حسین (ع) به گریه می‌افتند و مداحان هم تنها به دنبال تأثیر‌گذاری در مخاطب و گرفتن اشک مردم هستند. آن‌ها سخیف‌ترین توصیفات را برای امام حسین (ع)، حضرت ابوالفضل (ع) و حضرت زینب (س) به کار می‌برند و نهادهای فرهنگی ما باید برای ایجاد این پیوند بین شعر و محافل مراثی تلاش کنند.
