عصر ایران، پرناز صدیق – انتخابات فدراسیون فوتبال تا پایان سال جاری برگزار می شود. علی کفاشیان پیش از این اعلام کرده بود که انتخابات در فروردین یا اردیبهشت سال بعد برگزار خواهد شد ولی فشار مخالفان سرانجام موجب شد زمان برگزاری انتخابات به پایان سال جاری بیفتد.
فارغ از کیفیت اصلاح اساسنامه فدراسیون فوتبال و کیستی رئیس بعدی این فدراسیون، آنچه اکنون برای افکار عمومی محل سئوال است، چرایی ریاست مجدد کفاشیان بر فدراسیون فوتبال ایران است.
کفاشیان البته پیش از این با قاطعیت اعلام کرده بود که کاندیدای ریاست فدراسیون فوتبال خواهد شد اما در آخرین اظهار نظرش در این باره، کاندیداتوری اش را نیازمند مطالعه بیشتر دانست.
اما سئوال اساسی این است که کفاشیان چرا می خواهد مجدداً رئیس فدراسیون شود؟
علی کفاشیان در دوران زمامداری اش در فوتبال ایران، دو ویژگی اساسی از خود به نمایش گذاشت که یکی مثبت و دیگری منفی بود. نخست اینکه، کفاشیان آشکارا نشان داد که تحمل انتقاد را دارد. او در برابر انتقاد منتقدین از کوره درنمی رفت و با صبوری و خونسردی به منتقدان پاسخ می داد. بسیاری از مربیان لیگ برتر، که در قیاس با کفاشیان در معرض انتقاداتی بسیار جزئی تر هستند، واکنش هایی به شدت عصبی به منتقدان نشان می دهند. علی کفاشیان هر عیبی که داشته باشد، باب گفتگو را با موضعی خشونت آلود نمی بندد.
اما نقطه ضعف اساسی کفاشیان، بی ارادگی و آلت دست بودن اوست. امروز دیگر بر همگان آشکار است که کفاشیان در قصه انتخاب مربی تیم ملی، حرف آخر را نمی زند و گوش به فرمان مقامات غیرمسئول بالاتر است.
اما از این نقاط ضعف و قوت آشکار که بگذریم، باید گفت که کفاشیان احتمالاً به خوبی می داند وجهه یک مدیر مقتدر و کارآمد را در افکار عمومی فوتبالدوستان ایرانی ندارد. جامعه فوتبال ایران، کفاشیان را چنانکه باید قبول ندارد. این نکته از سخنان انتقادی منتقدان به خوبی پیداست.
از سوی دیگر، مردم نیز دیگر رغبتی به ادامه ریاست کفاشیان در فدراسیون فوتبال ندارند. آنها نه کارنامه کفاشیان را موفق می دانند و نه دیگر توان تحمل خنده های او را دارند! کارنامه کفاشیان ناموفق است زیرا در وران مدیریت او، تیم ملی ایران نه به جام جهانی صعود کرد و نه حتی به نیمه نهایی جام ملتهای آسیا رسید. رفتارش نیز برای مردم حساسیت برانگیز شده است؛ زیرا باور عمومی درباره کفاشیان این است که او مدیری است که به خشم مردم از ناکامی هایش می خندد!
شاید خنده بیش از حد کفاشیان علل ژنتیک داشته باشد؛ ولی هر چه هست دیری است که این خنده پایان ناپذیر اعصاب مردم ناراضی از فوتبال ایران را پیاده رو خودش کرده است!
علی کفاشیان در دوران مدیریتش بر فوتبال ایران، مانند روسای قبلی فدراسیون فوتبال، هر چه در چنته داشت بر آفتاب افکند و به سهم خودش خدماتی هم به فوتبال ایران کرد. وضع فوتبال ایران، اگر او یک دوره دیگر نیز رئیس فدراسیون باشد، کمابیش همین خواهد بود. پس چه بهتر که کفاشیان به سودای حفظ پست و مقام نیز بخندد و به آسانی از قدرت کناره گیری کند.
کاندیداتوری دوباره کفاشیان معنایی جز این ندارد که آقای همیشه خندان، که همه چیز را سهل می گیرد، نسبت به حفظ مقام و موقعیت خودش آسان اندیش نیست.
شاید رئیس بعدی فدراسیون فوتبال نیز مثل کفاشیان کار زیادی از دستش برنیاید اما کناررفتن کفاشیان لااقل این حسن را دارد که او به خواسته مردم احترام گذاشته است. وقتی مردم کسی را نمی خواهند، آن فرد باید کنار برود.
تحمل کفاشیان در شنیدن انتقاد مخالفان، ویژگی ای دموکراتیک در شخصیت اوست. او باید تسلیم شد در برابر خواسته اکثریت جامعه را نیز به ویژگی های دموکراتیک شخصیتش اضافه کند و از قدرت کنار برود. مدیر دموکرات ( ولو ناکارآمد ) مستعفی به مراتب بهتر از مدیر غیردموکرات ( و ناکارآمد ) چسبیده به قدرت است.
