استقلال اصولا از تجربه هایش درس نمی گیرد و از یک سوراخ هزاران بار گزیده می شود. درس عبرت در استقلال در واقع یک درس بی معنی است؛
به گزارش افق نیوز/ از همان روز که به رضا عنایتی لقب مشمئزکننده دندان پوسیده دادند تا روزی که به کاوه رضایی گفتند مهاجم اروپا ندیده… دقیقا به موازات چنین روزهایی بود که متوجه نشدند در استقلال نباید بازیکنان را تحقیر کرد؛
این حقارت ها برای خود باشگاه خوب نیست. باشگاهی که در آن ناصر حجازی ها و منصور پورحیدری ها پرورش یافته اند حیف است که چنین لقب هایی به بازیکنانش بدهد.
شان استقلال بالاتر از این حرف هاست. فراموش نکنیم رفتارهای امروز را با مجتبی جباری. هیچ وقت استقلال تکلیف این بازیکن را روشن نکرد؛
نه گفته شد که خطای او چه بود،نه گفته می شود که جباری باید چه کند و چه راهی را برود. این قبیل رفتارها آیا در شان باشگاه استقلال است؟
استقلال به کوچکی تیم هایی نیست که میهمان امروز و فردای فوتبال ما هستند.آنهایی که در استقلال مدیریت می کنند هم نباید به کوچک بودن خود فکر کنند؛
آنها اگر لحظه ای به بزرگی و عظمت این تیم بیاندیشند آن گاه با خود خواهند گفت ستاره ها را نباید لگدمال کرد.
برخورد انضباطی چرا؛ محرومیت و جریمه چرا اما لگدمال کردن به هیچ وجه… در دنیای امروز فوتبال،تیم های اروپایی تولد بازیکنان ایرانی را تبریک می گویند.
یعنی قدر بازیکنانی که در این تیم ها بازی کرده اند را می دانند اما در اینجا ما چه می کنیم؟ این رفتارها نشانه کدام فرهنگ غلط است؟
