به‌خصوص آنهایی که مثل عابدزاده برای خودشان یلی بودند، وقتی به خیلی از فوتبالیست‌های متوسط امروزی نگاه می‌کنند بیشتر دل‌شان می‌گیرد که بد وقتی آمدند و رفتند. اینها باور نمی‌کنند که تاج سلطنت را برای چنین میراث‌دارانی به جا گذاشته باشند، اما به هر حال زندگی همین است و کاری‌اش هم نمی‌شود کرد. آدم‌ها می‌آیند و می‌روند. عابدزاده اگر هم امروز به دنیا می‌آمد، باز ۱۵سال دیگر که فوتبالش تمام می‌شد غصه می‌خورد که چرا دیرتر به دنیا نیامده.
با این همه اما، در مورد نوادری مثل خود احمدرضا عابدزاده باید گفت چه خوب که همان روزها به دنیا آمدند و افسانه وجودشان از گزند آفت‌های جامعه امروزی دور ماند. شاید احمدرضا پول میلیاردی نگرفت (هرچند دریافتی همان نسل هم در قیاس با معدل جامعه خیره‌کننده بود) اما حداقل خال به گوشه عظمتش هم نیفتاد. راستش نه او و نه خیلی از ستاره‌های آن دوره، آدم تلگرام و اینستاگرام و این داستان‌ها نبودند. همه چیز برای این جماعت در همان استادیوم می‌گذشت. اگر توهینی وجود داشت، از چهار تا سکو می‌آمد و به این طرف نرسیده تمام می‌شد. دنیای امروز اما غیرقابل تحمل است. اینکه اگر هر طفل ۱۵ساله‌ای از تو خوشش نیامد چهار تا پیج علیه‌ات درست کند و چوب به آبرو و اعتبارت بزند خیلی تلخ است و چه خوب که احمدرضای باشکوه ما به چنین نسلی اصابت نکرد.
او مرد حماسه ملبورن بود؛ مرد خندیدن و خم نشدن. چقدر قبای بداخلاقی‌های امروز به تن او گشاد به نظر می‌رسد. حتی تصورش هم سخت است که مثلا چهارتا بچه مخالف‌خوان عکس عقاب را توی صفحه‌شان بگذارند و فقط به بهانه اینکه تیمش را دوست ندارند، هجوش کنند. آدم امروز وقتی می‌بیند گاهی با امثال علی دایی و علی کریمی که هنوز کنار فوتبال هستند چه برخوردی می‌شود، از خودش و از این جامعه برزخی می‌ترسد. پس چه بهتر که یکی از دانه‌درشت‌ترین جواهرهای‌مان دور از این گزندها ماند و به خاطره‌ای باشکوه، کنج ذهن و قلب همه ما تبدیل شد. نه احمد آقا؛ همه آن میلیاردهایی که نگرفتی فدای سرت؛ شما ستاره نسل تلگرام نبودی. این دوره کج‌مدار لامروت را بگذار برای آدم‌های خودش. تو همان افسانه ما باش عقاب جانان!
روزنامه گل
