پرسپولیس برای دومین فصل متوالی قهرمان لیگ برتر شد.
به گزارش افق نیوز، به قول ژان ژاک روسو، نباید از سختی ها ترسید؛ سختی ها آدم ها را سرسخت می کند. اگر دقت کنید میخهایی در دیوار محکم تر هستند که ضربات سخت تری را تحمل کرده باشند. تا بوده همین بوده و تا هست همین هست.
اما بعد. پرسپولیس برای دومین فصل متوالی با اقتدار به عنوان قهرمانی رقابت های لیگ برتر دست پیدا کرد تا تنها سپاهان با سه قهرمانی متوالی از این حیث، بالاتر از آنها جای بگیرد. تیم برانکو اگر در لیگ پانزدهم کمی زودتر به خودش آمده بود حالا جشن هت تریک برپا می کرد و در کنار طلایی پوشان پرافتخارین تیم تاریخ لیگ برتر بود.
سرخپوشان برای دیدن این روزهای طلایی، برای مزمزه کردن طعم شیرین اقتدار، برای بازگشت به دوران طلایی دهه هفتاد و برای بازگرداندن غرور خدشه دار شده هوادارانش سختی های زیادی را تحمل کرد و سال ها دندان را به روی جگر گذاشت. آنها قهرمانی های سپاهان و استقلال و فولاد را دیدند و کاری از دستشان برنمی آمد. دو قهرمانی حذفی با علی دایی ماحصل کار تیمی بود که یک دهه قبل، بدون باخت قهرمان لیگ می شد.
با این حال این روزها سپری شد. سرخ ها قعرنشین هم شدند و از تیمهای درجه دو و سه لیگ، ۴ گل خوردند اما مشخص بود اوضاع این گونه باقی نمی ماند. معلوم بود این روزها سخت رفتنی هستند. برانکو آمد. ۲۷ فروردین ۹۴ بود که برای اولین بار روی نیمکت تیمی به غیر از ایران، در ایران جلوس کرد. همه چیز با باخت به سپاهان آغاز شد. آغازی تلخ که آینده اش مبهم بود و ابری.
لیگ پانزدهم هم خوب آغاز نشد اما نشانه ها، حکایت از بازگشت می داد. آمار و ارقام هم گواه بر همین مساله بود. ناگهان کاپیتان شبانه بار سفر را بست و رفت. یک مصیبت بزرگ برای تیمی که تازه می خواست پا بگیرد. روزهای بی هادی سخت بود و وعده هواداران با عزیز سفر کرده، یک دقیقه تشویق در دقیقه ۲۴ بود. پرسپولیس روی دور برد افتاد اما نهایتا قهرمانی با تفاضل از کف‌شان پرید و وعده هدیه قهرمانی به هادی عملی نشد. برای فصل جدید سرخ ها از همان ابتدا با قدرت آغاز کردند. برد پشت برد. کلین شیت پشت کلین شیت. دیگر مشکل گل خوردن رفع شده بود. طارمی و رضاییان هوای خارج به سرشان زد و به ناگاه در ترکیه دیده شدند. همه در شوک بودند که دو ستاره مذکور پس از کش و قوس های فراوان پشیمان شده و برگشتند. طارمی بخشیده شد اما دل پروفسور هیچگاه با رامین صاف نشد و در انتهای فصل هم جدایی از راه رسید. پرسپولیس با وجود شکست در دربی هشتاد و چهارم، قهرمانی را مال خود کرد و بعد از سال ها قهرمانی لیگ برتر شد. با این حال بعد از این فتح الفتوح بزرگ، خیلی ها از کار سخت برانکو در فصل آتی گفتند و اینکه تکرار قهرمانی از خود قهرمانی سخت تر است.
لیگ هفدهم شروع شد در حالی که سروش هم رفته بود. با این حال سرخپوشان بازهم رقبایشان را یک به یک از پیش رو برمی داشتند. شوک بعدی در راه بود. محرومیت از پنجره نقل و انتقالات. محرومیت ۴ ماه مهدی طارمی و حذف از مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا. شماره ۹ جنجالی سرانجام جدا شد. پرسپولیس با کمبود مهره مواجه شده بود اما فاصله مطمئن با تیم های پشت سرش، خیال آنها را بابت قهرمانی در لیگ تقریبا مطمئن کرده بود. در این شیش و بش، داستان فصل قبل رضاییان برای مسلمان رخ داد. برانکو او را از لیست ذهنی اش پاک کرد و دیسیپلین خود را به ضعف فنی تیم ارجح دانست. سرانجام هفته بیست و هفتم بود که پرسپولیس قهرمانی را قطعی کرد و برای دومین فصل پیاپی آقایی خود بر فوتبال ایران را یادآوری کرد. شیرین ترین اتفاق اما بالا رفتن جام توسط یادگار کاپیتان فقید بود. اتفاقی که حلاوتش می ارزید به همه تلخی های این سال ها.
دشواریهای زیادی تحمل شد اما این تیم صیغل یافته با این دردها در برابر تمام ناخوشی ها و مشکلات صبر کرد و تلاش. آنها به مقصود خود رسیده اند و هواداران ازشان راضی هستند. پرسپولیسی ها شب تاریک را دست به دست هم سپری کردند و حالا از سپیده صبح، در کنار هم لذت می برند.
