با توجه به اینکه پرسپولیسِ برانکو خیلی متکی به سانتر نیست و بیشتر گل‌هایش را از فرار به عمق و روی زمین می‌زند، شریفی خیلی به کار این تیم می‌آید. دو تا از سه گل فصل پیش شریفی برای سپاهان، باز کردن دروازه خالی بود. البته این گل‌ها نه از روی شانس، بلکه از تیزهوشی شریفی در جایگیری‌ها و پیگیری توپ است که انقدر خوب خودش را در موقعیت گلزنی قرار می‌دهد. شریفی دیگر گل‌اش را هم با ضربه سر به ثمر رساند تا نشان دهد در صورت نیاز به ارسال توپ‌های هوایی هم این بازیکن قدرت بالایی در ضربات سر دارد. مهدی شریفی فصل قبل به طور میانگین در هر بازی ۱،۵ نبردهوایی موفق داشت؛ یعنی آماری بهتر از علی علیپور.
از دیگر توانایی‌های شریفی، بازی کردن در پست‌های مختلف است. این بازیکن فصل قبل ۴ مرتبه در هافبک و وینگر راست برای سپاهان بازی کرد. بیشترین بازدهی شریفی حضور در پست سکند استریکر (second striker) یا همان مهاجم سایه است. جایی که مهاجم باید به عقب برگردد و از هافبک‌ها توپ بگیرد. اتفاقی که جنب‌وجوش را به خط حمله پرسپولیس برمی‌گرداند. شریفی در پنج مسابقه‌ای که در فصل گذشته این پست را تجربه کرد، ۲ گل زد و ۲ پاس‌گل داد. یعنی دو سوم تاثیر مستقیم شریفی روی گل‌های سپاهان زمانی به دست آمد که مهدی شریفی مهاجم سایه بود و خیالش از بابت یارگیری مدافعان حریف آسوده بود.
مهدی شریفی از شوت زدن هم واهمه‌ای ندارد. اتفاقی که جذابیت را به پرسپولیسِ برانکو برمی‌گرداند. طبق آمار متریکا، شریفی در هر نود دقیقه از لیگ هفدهم به طور متوسط بیش از دو بار دروازه حریف را با شوت تهدید می‌کرد. ضعف شریفی گل نشدن شوت‌هایش است که باید روی دقت ضربات‌اش تمرکز کند. این بازیکن سابقه ۱۲ گل در طول یک فصل را هم دارد. مهدی شریفی در لیگ سیزدهم این آمار را از خودش به جای گذاشت. آماری که حالا فصل‌هاست درصدد تکرار آن است ولی به آن نزدیک هم نمی‌شود.
بازیکنی که آقای گل لیگ امیدها هم شده بود و با نظر کارلوس کی‌روش پیراهن تیم ملی را هم پوشید، حالا امیدوار است که در پرسپولیس روزهای خوب‌اش را تکرار کند. البته اگر به بلای هم‌تیمی فصل قبل‌اش یعنی ساسان انصاری دچار نشود و نیمکت‌نشینی‌های احتمالی‌اش در شروع فصل انگیزه‌اش را از بین نبرد.
