به گزارش افق نیوز به نقل از پایگاه خبری “الخلیج الجدید” با درخشیدن ستاه شبکه الجزیره قطر در بین مخاطبان عرب و جذب مخاطبان غیرعرب عربستان برای اینکه از این قافله عقب نماند، به فکر چاره جویی برآمد اما باید پرسید برای تحقق این هدف به چه راههایی متوسل شد و چقدر موفق عمل کرد؟
سال ۱۹۹۶ که ستاره شبکه تلویزنی الجزیره قطر در حال درخشیدن بود و به اولین شبکه ماهواره ای عرب زبان در پوشش اخبار سیاسی تبدیل شد، سوال مراجع تصمیم گیر سعودی این بود: چطور با برتری الجزیره مقابله کنیم؟
این سوال عملا به مدت ۱۶ سال بی پاسخ ماند تا اینکه “ولید بن ابراهیم آل ابراهیم” داماد فهد بن عبدالعزیز پادشاه متوفی سعودی شبکه العربیه را در سال ۲۰۱۲ تاسیس کرد زیرا در آن سال پوشش گسترده انقلاب های عربی موسوم به بهار عربی در شبکه الجزیره موجب نگرانی مراجع تصمیم گیر سعودی شده و آن را تهدید راهبردی برای خود می دانستند که باید متوقف می شد.
“جیمز دورسی” نویسنده مطالب مرتبط با خلیج فارس در گزارشی که ماهنامه ” دیپلماسی مدرن” منتشر کرد، دلیل عقب افتادگی عربستان را در نوع ارتباط حکومت پادشاهی مطلق با رسانه ها دانست که مانع از این شد که به عوامل پیشرفت یک رسانه پی ببرد .
محدودیت های سران سعودی علیه رسانه ها
این وضعیت به طور ملموس در آغاز حمله صدام به کویت مشاهده شد به این معنی که رسانه های سعودی از اعلام این خبر منع شدند و سه روز بعد سران سعودی مجبور شدند این ممنوعیت را بردارند زیرا شاهد بودند که رسانه های غربی به ویژه “سی. ان. ان” به منبع اصلی اطلاعات و خبر شهروندان سعودی تبدیل شده اند.
با اینهمه باید پرسید آیا العربیه توانست مانع برتری الجزیره شود؟
به عقیده دورسی پاسخ منفی است، به ویژه اینکه این شبکه قطری با گذشت زمان به یک شبکه جهانی تبدیل شد که غیرعرب زبان ها را نیز در برگرفت، چیزی که العربیه به میزان زیادی فاقد آن است.
پس از آن بر اساس اسنادی که در سال ۲۰۱۵ درز کرد، نقشه عربستان تمرکز بر پایگاهها و شبکه های خبری در اروپا و خاورمیانه بود تا وجهه خوبی از عربستان جدید به رهبری محمد بن سلمان ولیعهد سعودی عرضه کند و در این زمینه یک قرارداد مشارکت بین گروه تحقیقات و بازاریابی سعودی با انتشارات روزنامه ایندیپندنت انگلیس امضا شد که به موجب آن چهار خدمات خبری جدید اینترنتی عرضه می شد.
با این توضیحات فرصت برای مشارکت با این موسسه کهنه کار و قدیمی انگلیسی فراهم شد و باتوجه به نقش این گروه، ریاست آن در سال ۲۰۱۵ به بدر بن عبدالله بن فرحان آل سعود واگذار شد و سپس وی به عنوان وزیر فرهنگ عربستان منصوب شد و خبر مربوط به پرداخت ۴۵۰ میلیون دلار برای خرید یک تابلو از لئوناردو داوینچی موجب شد نامش سال گذشته درصدر اخبار روزنامه های غربی قرار بگیرد که البته شاهزاده بدر در این خصوص نماینده و وکیل محمد بن سلمان بود.
اما مشارکت عربستان با ایندیپندنت مبتنی بر سرازیر کردن پول به رسانه ها از یک سو و خرید هزاران اشتراک از سوی دیگر است.
بر اساس قرارداد شراکت با این روزنامه انگلیسی قرار است بخش اصلی تولیدات بر عهده روزنامه گاران وابسته به گروه تحقیقات و بازاریابی سعودی در لندن، اسلام آباد، استانبول، نیویورک باشد و ایندیپندنت نیز فقط در مقالاتی که از سایت آن به انگلیسی ترجمه می شود، شرکت داشته باشد.
با این توضیحات یک سوال دیگر مطرح است و آن اینکه آیا برنامه عربستان برای جذب ایندیپندنت و ملحق کردن آن به بازوهای رسانه ای خود موفق خواهد شد یا کار حرفه ای این موسسه با سابقه، برتری خود را بر پول های سعودی حفظ خواهد کرد؟
