به گزارش افق نیوز، روزنامه صهیونیستی معاریف در شماره روز ۲۴ آگوست ۲۰۰۶ (آخرین روز جنگ) به قلم «نوریت تسور» یکی از منتقدان جدی اولمرت نخست وزیر رودان جنگ ۳۳ روزه نوشت:
در شش سال گذشته به عنوان مشاور سیاسی و رسانه ای اعضای بلندپایه کنست (پارلمان اسراییل) فعالیت می کردم. در ماه جاری برای ادامه تحصیل به انگلیس رفتم. اما با این وجود نمی توانم نسبت به وقایع اسرائیل بی تفاوت باشم. باید به صراحت بگویم که «رفتار رهبران ما در حین جنگ در سطحی جدید از حقارت و خواری است.»
آنچه در عرصه سیاسی رخ می دهد نفرت بار است. من هر روز وارد اینترنت می شوم و مطبوعات و تلویزیون ها را مرور می کنم. چیزی که سابقه ندارد رخ می دهد؛ یعنی جنگ میان دولتمردان و ژنرال ها. اولمرت مانع از سفر لیونی-وزیر خارجه- به سازمان ملل می شود تا به دلیل آتش بس مورد ستایش قرار نگیرد.
بیرتس راه را برای تشکیل کمیته تحقیق مهیا می سازد تا مسئولیت ناکامی هایش را به دوش دیگران بیاندازد و خود و نیمی از فرماندهان ستاد کل ارتش را تبرئه نماید. نخست وزیر عزیز ما تصمیمی دشوار می گیرد: یورش زمینی گسترده به لبنان و پس از آن با بهانه های واهی مانع از تحقق اهداف می شود. تمامی این مسائل به دلیل اختلافات او با وزیر دفاع صورت می گیرد.
بریده باد دست شما…! در اینجا چه روی می دهد؟… اینها چه کسانی هستند؟… آیا همان هایی هستند که ما انتخابشان کردیم.؟ مگر به ما وعده ندادند که قدرت اداره جنگ و مذاکرات را دارند؟ … مگر قول ندادند که می توانند با همکاری یکدیگر امور را به پیش ببرند؟ اگر در این جنگ پیروز نشدیم، علت آن صلابت کم جبهه داخلی (افکار عمومی) نیست، بلکه شیوه های به کارگرفته شده در کانال های قدرت عامل آنها هستند.
در حالیکه شهروندان اسرائیلی در پرتو این جنگ با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند، می بینیم که رهبران ما به امور سیاسی خرد سرگرم شده اند (درگیری های درون رهبری سیاسی).
*ای احمق…این یک جنگ نیست !! این سیاست است
من شما اعضای محترم دولت را خوب می شناسم. هیچ یک از شما بی گناه و مبرا نخواهید بود. … درست است که مردم هم اکنون منسجم و یکپارچه هستند اما پس از جنگ شما را مبرا نخواهند دانست. مردم احمق نیستند. بلکه در یک کلمه باید گفت مردم صبورند.
باید اعضای دولت که خود را به عنوان رهبران آینده احزاب خود و مردم می دانند، مسئولیت وقایع جاری را به عهده بگیرند و با عنایت به وضعیت ما در خاورمیانه و چه بسا که برای بقای خود، رفتار مناسب و شایسته ای داشته باشند تا در میان مردم اثر مثبتی داشته باشد و به دشمن وانمود کنند که اختلافی میان آنان نیست و همه در این نبرد یک صدا هستند. در مورد نخست وزیر پیشین، آریل شارون حرف های زیادی می توان زد که هیچ یک تعارف نیستند، وی به گونه ای رفتار می کرد که مردم می فهمیدند که وی بر اوضاع تسلط دارد، به طوری که حتی برای یک لحظه اجازه نمی داد اعضای کابینه اش از کنترل وی خارج شوند.
برجسته ترین مثال ها درباره توان شارون برای رویارویی با فشارهای سیاسی در داخل، مشکلات بنیامین نتانیاهو بود. همچنین برجسته ترین مثال برای توانایی وی در رویارویی با مشکلات سیاست خارجی را می توان عملیات “السور الواقی” بر شمرد. در شرایط فعلی هیچ گونه کنترل و تسلطی بر اوضاع دیده نمی شود. صلابت و یا صبر لازم وجود ندارد. نخست وزیر که باید بداند چگونه احساس امنیت و ثبات را در میان عموم مردم منتشر سازد، خود در این دو حوزه دچار کمبود است. ویژگی مهم دیگری که باید نخست وزیر داشته باشد و با کمال تأسف باید گفت که اولمرت از آن محروم است، شهامت و شرافت است.
چرا مانع از سفر لیونی به سازمان ملل شد؟ سفری که در راستای دستیابی به آتش بس صورت می گرفت. گفته های نزدیکان اولمرت خنده دار و نسبت به مردم توهین آمیز است. رئیس جمهور سابق امریکا بیل کلینتون، شعاری مناسب برای انتخابات برگزید که در عین حال شعاری کاملاً واقعی بود. وی می گوید: «این یک اقتصاد است ای احمق…!!!» وی این شعار را برای مشکلات امریکا در اداره امور اقتصادی به کار برد.
می توان از این شعار برای واقعیت موجود در اسرائیل نیز استفاده کرد و گفت: «ای احمق…این یک جنگ نیست !! این سیاست است» یا بگوییم «ای کودن…!!!این خودخواهی و استبداد است» به همین اندازه بسنده می کنیم.
