در طول ۲۰ سال گذشته، خروجی اقتصادی در سیلیکون ولی تا ۷۴ درصد افزایش داشته است، اما دستمزدها با در نظر گرفتن نرخ تورم در ۹۰ درصد مشاغل کاهش داشته اند.
سیلیکون ولی را یک نیروگاه اقتصادی می دانند که تمام جهان را اغوا می کند تا آن را به عنوان یک مدل رشد اقتصادی به کار گیرند. با این حال نابرابری ثروت ها بین کارگران سطوح مهارتی پایین، متوسط و بالا بسیار بیشتر از ده دهه پیش شده است. بدتر آنکه بر اساس مطالعه جدیدی که به تازگی منتشر شده، تاثیر اقتصادی صنعت فناوری در سیلیکون ولی، ثروتمندان را ثروتمندتر و فقرا را فقیرتر کرده است.
این گزارش با عنوان «همچنان راه رفتن روی طناب برای تمام عمر: فناوری، عدم امنیت و آینده مشاغل»، چگونگی توزیع ثروت و منافع اقتصادی را از سوی شرکت های بزرگ فناوری در سیلیکون ولی مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. این گزارش مکمل گزارشی است که از روی مطالعه ای مشابه در اواخر دهه ۱۹۹۰ با عنوان «راه رفتن روی طناب برای تمام عمر: کار همراه با چانه زنی در اقتصاد جدید» نوشته شده که توسط همین نویسنده دکتر کریس بنر در میانه بحث و گفتگوهای آن زمان پیرامون اینکه فناوری یک «اقتصاد جدید» را شکل داده انجام شده بود.
بنر که استاد دانشگاه و مدیر برنامه اورت برای فناوری و تغییرات اجتماعی در دانشگاه سانتا کروز و نویسنده اصلی این مطالعه است، به سالون می گوید که از مشاهده یافته های آخرین مطالعه این بار شگفت زده شده و به نظر هشدار دهنده می آید که اقتصاد سیلیکون ولی در صورت نسخه برداری از سوی دیگران، می تواند به نابرابری ثروت ها در سطح جهان دامن بزند.
بنر به سالون می گوید: «ما از این نتایج شگفت زده و غافلگیر شدیم. ما انتظار داشتیم که شاهد رشد نابرابری باشیم، ولی انتظار نداشتیم شاهد سطح دستمزدهای در حال تنزل در توزیع درآمدها و کاهش میزان بهره مند شدن نیروی کار از بازده این صنعت باشیم.»
تنزلی که بنر و همکارانش یافته اند بسیار حائز اهمیت است. به خصوص آنکه این مطالعه دریافته است که در طول ۲۰ سال گذشته، خروجی اقتصادی در سیلیکون ولی تا ۷۴ درصد افزایش داشته است، اما دستمزدها با در نظر گرفتن نرخ تورم در ۹۰ درصد مشاغل کاهش داشته اند. از هر ۱۰ شغل در سیلیکون ولی در ۹ شغل دستمزدی کمتر از آنچه که در اواخر دهه ۱۹۹۰ دریافت می کردند پرداخت می شود. در خلاصه ای از این گزارش آمده است: «در واقع اگر سهم نیروی کار در تولید ناخالص ملی در سال ۲۰۱۶ همان باشد که در سال ۲۰۰۱ بوده، میانگین دستمزدی که یک کارگر سیلکون ولی باید دریافت کند ۸۴۸۰ دلار بعلاوه مزایای تنها همان سال است.»
بنر می گوید: «مالکان موسسات فناوری پیشرفته و سرمایه گذاران در طول ۲۰ سال گذشته سودهای هنگفتی به دست آورده اند.»
به عنوان یکی از نتایج این وضعیت، این نابرابری موجب ایجاد گرایشی در رشد مشاغل دستمزد پایین در سیلیکون ولی شده است و کارگران فناوری بالای ۵۰ سال می توانند آسیب پذیرترین افراد در برابر این گرایش باشند. همچنان که در این گزارش تاکید می کند: «رشد خالص مشاغل در ۲۰ سال گذشته به شکل بی تناسبی در مشاغل دستمزد پایین صورت گرفته است و سهم کارگران در مشاغل دستمزد پایین تا ۲۵ درصد افزایش داشته است، در حالی که سهم کارگران در مشاغل دستمزد متوسط و بالا تنزل داشته است…چالش های کارگران سالمندتر در این صنعت در این منطقه بیشتر از پیش شده است. در اواسط دهه ۱۹۹۰ کارگرانی که بیشترین دستمزدها را درصنعت فناوری پیشرفته داشتند به طور میانگین ۵۱ سال سن داشتند؛ امروز این سن میانگین به ۴۸ سال کاهش یافته است. کارگران صنعت فناوری پیشرفته با سن بیشتر از ۴۸ سال به طور میانگین کمتر از کارگران جوان تر مزد می گیرند.»
هرچند که نویسندگان این گزارش فناوری را در این امر مقصر نمی دانند بلکه آنها نتیجه می گیرند که نابرابری و گرایش به دستمزدهای نگران کننده یکی از نتایج فقدان سیاست های عمومی است.
این گزارش خاطرنشان می کند: «توصیه هایی که ما ۲۰ سال پیش کرده بودیم هنوز به عنوان سیاستگذاری های عمومی منطقی به نظر می آیند، اما درخواست برای تغییرات ملی در موسسات و سیاست های بازار کار دیگر کفایت نمی کند. به خصوص در فضای سیاسی فعلی ما به پیگیری راه حل ها در سطوح محلی، منطقه ای و ایالتی برای این مشکلات نیازمندیم. چنین ابتکاراتی بعلاوه حمایت از کارگران در سیلیکون ولی و کالیفرنیا می تواند به عنوان مدلی برای سیاست های ملی در آینده عمل کند.»
بنر می گوید سیاست هایی نظیر افزایش حداقل دستمزدها، ایجاد مسکن های ارزان قیمت و پایین آوردن هزینه های زندگی در کاستن از شکاف ثروت ها ضرورت دارد، به خصوص از آنجا که این کارگران پیمانی صنعت فناوری هستند که بیشتر از هزینه های بالای زندگی در رنج هستند. این گروه شامل دربان ها، کارگران بوفه ها و نگهبانان امنیتی می شوند.
درکا مهرانز مدیر اجرایی «مشارکت کاری آمریکا» – که در تحقیقات این گزارش همکاری داشته – در بیانیه ای می گوید که این گرایش در سیلیکون ولی می تواند مشکل آفرین باشد، به خصوص به این دلیل که دیگر شهرها تلاش دارند از روی آن الگوبرداری کنند.
مهرانز می گوید: «شهرهایی درسراسر کشور به دنبال الگوبرداری دقیق از شکوفایی سیلیکون ولی هستند، اما در واقعیت این مدل های کسب و کار در فناوری به این معناست که از هر ۱۰ کارگر ۹ نفر در اینجا از منافع موجود سهمی نمی برند و تنها مجبوربه پرداخت هزینه های سرسام آور مسکن و ترافیک در هم تنیده این شهرها می شوند. روشن است که این مدل های کسب و کار باید تغییر کنند، به گونه ای که کارگران و اجتماعاتی که موفقیت صنعت فناوری را امکان پذیر کرده اند، بازده عادلانه کار و تلاش خود را در دستمزدهایشان مشاهده کنند.»
نویسنده: نیکول کارلیس (Nicole Karlis) از نویسندگان سایت سالون
منبع: yon.ir/8cekg
