پیشتر که تیم ملی ایران برای سفر به روسیه – جام جهانی ۲۰۱۸ – آماده می شد، نتایجی که در بازی با تیم های اسپانیا و پرتغال پیش بینی می شد فاجعه بار بود؛ گویی بعضی ها تیم ملی را کیسه بوکس قهرمانان جهان می دانستند و هرگز تصور یک بازی آبرومند و کسب نتیجه تساوی مقابل پرتغال به ذهش آنها خطور نمی کرد.باز هم می گوییم بگذریم و بگذارید نکته ای را صادقانه خدمت شما عرض کنیم؛ دوباره به یک تورنمنت حساس دیگر رسیده ایم که صدای ارکستر فوتبال ایران ناهماهنگ شده است.در موسیقی صدای خیلی ها، ذره ای آرامش را نمی شود حس کرد. نمی دانیم با هم بودن و برای فوتبال ایران جنگیدن این قدر کار سختی است که از آن امتناع می کنیم؟کی روش نه هر مربی دیگری هم که در تیم ملی مسولیت داشته باشد با این فضای پر از سوء تفاهم و در حالی که تعداد زیادی برای زمین خوردن این تیم در جام ملت ها لحظه شماری می کنند کاری از دستش بر نمی آید.
در شرایطی که ما با بولیوی و ونزوئلا بازی می کنیم و عربستان و عراق به مصاف برزیل و آرژانتین می روند، یک جنگ نابرابر تدارکاتی را شاهد هستیم. حتی اگر قیافه کی روش برای بعضی ها غیر قابل تحمل باشد این حقایق را که نمی توانیم نادیده بگیریم، می توانیم؟
آن چه امروز در قالب حمله به تیم ملی می بینیم متاسفانه خیریتی در اندرونش مشاهده نمی شود. یک جنگ پارتیزانی و نامنظم است که در نهایت منافع تیم ملی را هدف قرار می دهد.
نمی دانیم چه بگوییم؛ یعنی اگر کی روش برود بعضی ها آرام می گیرند؟ باز بعید می دانیم!
خبر ورزشی
