آنان این شبهه را طرح کردند که طبق اصل فلان قانون اساسی دادن هرگونه پایگاه به نیروهای نظامی خارجی ممنوع است و سخن دوم اینکه ایران مشکل نیروی انسانی ندارد که از خارج کمک گرفته‌اید.

از رسانه‌های دشمن که بگذریم داخلی‌ها همه‌چیز را دقیقاً می‌دانند، اما دست به تغافل زدند. اگر حشدالشعبی عراق یک تشکل نظامی است، اکثریت نمایندگان مجلس و وزرای دولت ما که مدعای بسیجی بودن دارند هم نظامی‌اند. پس در پست‌های سیاسی چه می‌کنند؟ دوم اینکه مگر ادوات نظامی وارد کشور شده است و حشدالشعبی خواستار استقرار پایگاه نظامی بوده‌اند؟ آیا حشدالشعبی مأموریت نظامی در داخل ایران برای خود تعریف کرده‌است؟ یونیفرم نظامی و سلاح دارند؟ و اصولاً نیروی نظامی وارد کشور شده است؟

همگان می‌دانند که آنچه وارد کشور شده علاوه بر چادر و وسایل موکب‌های عراقی، امکانات مهندسی بود که می‌توانست با ایجاد سیل‌بندهای موقت یا کانال‌ها بخشی از مشکل سیل‌زدگان را حل کند. ورود امکانات فنی مهندسی از عراق به خوزستان طبیعتاً سریع‌تر و کم‌هزینه‌تر خواهد بود، زیرا از نقاط دیگر ایران برای ورود به خوزستان باید حتماً عرض رشته کوه زاگرس طی شود که زمان بیشتر و خطر بیشتری را به‌همراه داشت.
از حدود ۲۵ کشور به سیل‌زدگان کمک انسانی شد، اما فقط بر حشدالشعبی متمرکز شدند. چرا؟ تا دیروز روشنفکران و تجدیدنظرطلبان جمهوری اسلامی را عامل دشمنی با همسایگان می‌دانستند و امروز که همسایگان در اوج دوستی به کمک می‌آیند، ساز دیگری را کوک می‌کنند. عراقی ها، لبنانی‌ها و… مترصد زمانی بودند تا در مقابل نجات‌دهندگان کشورشان از شر تروریسم امریکایی، ادای دین نمایند.
آنان با خلوص آمده بودند تا به مردم خوزستان بگویند: آن روز که از مرزهای عراق به شهرها و روستاهای شما حمله می‌شد گذشته است. امروز از همان مرزها مردانی به کمک شما می‌آیند که احساس یگانگی می‌کنند و این یگانگی، ملت و مرز و جغرافیا نمی‌شناسد. تحقیر و تهمت به چنین مردانی نه از یک مسلمان بلکه از یک ایرانی نیز متصور نیست الا اینکه مصادیق آن را فی قلوبهم مرض… بدانیم و همسویی با امریکا را قطعی اعلام نماییم. برخورد غریبه‌وار برخی تجدیدنظرطلبان و اصلاح‌طلبان با تصمیمات اینگونه مسبوق به سابقه است؛ همانگونه که موسوی-که یکی از افراد اصلی نظام بود- غریبه‌وار آن طرف جوی ایستاد و مردم را مقابل نظام کشاند، اینجا نیز همانگونه عمل شد.