اگر چه زنان در اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ میلادی، به سمت موهای کوتاه روی آورند تا آزادی خودشان را به مردان ثابت کنند، اما برعکس این اتفاق برای آقایان افتاد. یعنی آقایان موهایشان را بلند کردند و این مدل تبدیل به یک ترند در میان آقایان شد. در حقیقت مو و ریش بلند در آن زمان نشانه‌ای از قدرت و مردانگی برای آقایان به حساب می‌آمد. اگر به نقش فرانک سرپیکو آل پاچینو در فیلم «سرپیکو» نگاهی بیاندازید، می‌بینید که او ریش و موهای بلندی دارد. این استایل مردانه آنقدر مورد توجه مردم قرار گرفت که حتی تا سال‌ها پس از اتمام فیلم نیز ترند برتر کوچه و خیابان‌ها بود.

چهره بدون آرایش زنان

در اوایل دهه ۷۰ میلادی، زنان فعالیت‌های فمنیستی خود را آغاز کردند. این حرکت حتی در فیلم‌های آن‌ها نیز تاثیر گذاشت. فیلم «Wanda» که در سال ۱۹۷۰ منتشر شد، در مورد زنی از طبقه کارگر جامعه است که توانست خودش را از شر ازدواج ناموفق اش نجات دهد. این فیلم مثال خوبی از جامعه آن زمان است که به عنوان یک شاهکار هنری به خوبی توانست شرایط بد جامعه آن زمان را به نمایش درآورد. اگر به شخصیت اصلی این فیلم نگاهی بیاندازید، زنی را می‌بینید با ظاهری ساده و بدون آرایش. این استایل روی صنعت مد آن زمان نیز تاثیر زیادی گذاشت، به طوری که زنان چهره طبیعی و بدون آرایش خود را بیشتر قبول داشتند. در واقع آن‌ها به این اعتقاد رسیدند که برای زیبایی، به خصوص در مقابل مردان، نیازی به آرایش نیست و آن‌ها باید چهره طبیعی خودشان را دوست بدارند.

لباس‌های مردانه

دهه ۷۰ زمانی بود که زنان بسیاری از لاک خود بیرون آمدند و برای اثبات استقلال خود، در ظاهرشان تغییرات اساسی بوجود آوردند. در همان سال، مقاله‌ای در مورد «تاثیر فمنیسم بر مد» منتشر شد که نشان می‌داد چگونه زنان شجاعت لازم را برای بیان فردیت خویش به دست آوردند و چطور این حرکت فمنیستی آن‌ها بر صنعت مد و فشن تاثیر گذاشت. دیگر زنان مجبور نبودند که با دامن‌ها تنگ و کوتاه راه روند و به سختی قدم بردارند. در واقع آن‌ها هر طور که دلشان می‌خواست، لباس می‌پوشیدند. طراحان لباس‌های زنانه در اوایل دهه ۷۰ میلادی، بیش از آن که به زیبایی اهمیت دهند، به راحتی اهمیت می‌داند؛ بنابراین زنان لباس‌های مردانه را جایگزین لباس‌های زنانه کردند تا بتوانند با استایلی کژوال‌تر و راحت تر، در جامه حاضر شوند. بازیگرانی، چون داین کیتن یا آنی هال در ترند شدن این استایل بی تاثیر نبودند.

اندام لاغر

یکی از ترندهای دهه ۶۰ میلادی، اندام بسیار باریک و ترکه‌ای برای زنان بود. بازیگرانی، چون باربارا هرشی، کاترین دنو و جکلین بیسیت از ستاره‌هایی بودند که اندام لاغر را به عنوان ترند سال رواج دادند. البته در آن زمان ها، زنان اراده‌ای از خود نداشتند و تحت فرمان آقایان بودند. از این رو می‌توان گفت که این ترند تحت تاثیر خواسته و علاقه آقایان بود. اگرچه این ترند مورد علاقه آقایان بود، اما در نهایت به ضرر زنان تمام شد، به طوری که آن‌ها پس از مدتی دچار اختلالات غذا خوردن مانند بی اشتهایی عصبی شدند.

پوست برنزه

یکی دیگر از ترندهای دهه‌های ۷۰ میلادی، پوست برنزه بود. اما این مد از کجا آمد؟ حتما می‌دانید که ستاره‌ها یکی از منابع الهام مردم جامعه هستند. برای پوست برنزه نیز بازیگران و خواننده‌های هالیوودی بودند که این مد را رواج دادند. زمانی که ستاره‌هایی سینما، چون راکل ولچ، شارون تیت و خواننده هایی، چون شر با پوستی برنزه روی صحنه ظاهر شدند، چشم‌های زیادی را به سمت خود جذب کردند. همین باعث شد که زنان دیگر به رنگ پوست طبیعی خود راضی نباشند و برای تیره‌تر کردن پوست شان، ساعت‌های زیادی را زیر آفتاب بگذرانند.

مد بی قانونی

اواخر دهه ۶۰ تا اوایل دهه ۷۰ دوره قانون شکنی بود. اگر به ظاهر زنان آن دوران نگاهی بیاندازید، می‌بینید که با دوره‌های قبل از خود زمین تا آسمان تفاوت دارند. اگر بخواهیم به طور کلی بگوییم، در این دوران هیچ قانون خاصی برای مد و فشن وجود نداشت. برندهایی، چون کریستین دیور و ایو سن لوران به جای تولید یک سبک خاص، سعی می‌کردند که لباس‌هایی کژوال‌تر و کاربردی‌تر را طراحی کنند. در واقع آنچه در این دوران در لباس‌ها اهمیت داشت، تنها راحتی لباس بود نه زیبایی آن.