عکس از: سندیپ کومر/Flicker
سالانه ده‌ها هزار مسافر هندی جرئت می‌کنند و این سفر خطرناک روی پل دریا را به جان می‌خرند تا احترام خود را به راما به‌جای آورند. طبق افسانه‌ها گفته می‌شود راما خدایی است که این پل سنگی معلق را روی دریا ساخت تا همسر خود سیتا را از دست پادشاه شیطانی شروری به نام راوانا نجات دهد.
بیشتر جمعیت این جزیره در دو شهر به نام‌های پامبان و رامسوارام زندگی می‌کنند. این شهرها در انتهای شمال غربی جزیره و نزدیک به شبه‌جزیره هند قرار گرفته‌اند. البته نیم‌قرن پیش انتهای دیگر جزیره که به ظاهر باریکه‌ای از ماسه روی دریاست نیز به اندازه انتهای شمال غربی جمعیت داشت. شهر زانوشکودی واقع در جنوب شرقی جزیره پامبان زمانی یک شهر تجاری فعال بود که از نظر اندازه و جمعیت با رامسوارام قابل مقایسه بود و بیش از ۶۰۰ خانه، مدرسه،کلیسا و بیمارستان و یک ایستگاه راه‌آهن داشت. زانوشکودی که تنها حدود ۳۰ کیلومتر از جزیره مانار در سریلانکا فاصله داشت، یک نقطه ارتباطی مهم بین دو کشور هند و سریلانکا بود و به‌طور منظم خدمات حمل‌ونقل در آن برای جابه‌جایی مسافران و تجار ارائه می‌شدند.
حدود پنجاه سال پیش این شهر در اثر یک گردباد وحشتناک از نقشه محو شد.
زانوشکودی در موقعیت مکانی بسیار آسیب‌پذیری قرار گرفته است. از آنجایی‌که خلیج بنگال در یک طرف و اقیانوس هند در طرف دیگر آن واقع شده‌اند، این جزیره پی‌درپی در معرض طوفان‌ها و گردبادها و امواج طوفانی قرار می‌گیرد. در واقع چیزی کمتر از یک کیلومتر شن ناپایدار خلیج بنگال و اقیانوس هند را از هم جدا می‌کند.
شب بعد از ۲۲ و قبل از ۲۳ دسامبر سال ۱۹۶۴ میلادی، یک اَبَرگردباد که از قدرتمندترین طوفان‌های سریلانکا و ساحل هند بود، با سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت جزیره پامبان را از هم فروپاشید. این باد شدید موج طوفانی‌ای را به ارتفاع ۸ متر بلند کرد که تمام شهر زانوشکودی را از بین برد و هر ساختمان و سازه بلندی را به خاک نشاند. قطاری که با ۱۱۵ نفر مسافر حرکت می‌کرد از ریل خارج شد و تمام مسافران و خدمه آن کشته شدند. حداقل ۸۰۰ نفر در زانوشکودی مردند و مجموع تعداد کشته‌های جزیره پامبان به ۱۸۰۰ نفر رسید.
پس‌ازاین گردباد، دولت هند اعلام کرد که این جزیره برای زندگی شهروندان مناسب نیست و کسانی را که از سانحه جان سالم به در برده بودند به رامسوارام و دیگر نقاط منتقل کرد.
امروزه خرابه‌های متروک شهر زانوشکودی بر جای خود باقی مانده‌اند. طی این سال‌ها ماهیگیران سعی کردند تا به زانوشکودی بازگردند و این شهر مخروبه را به خانه خود تبدیل کنند. آن‌ها در خانه‌های حصیری موقتی زندگی می‌کنند و با دست‌های خالی در دل شن و ماسه چاه می‌کنند تا آب آشامیدنی پیدا کنند. هیچ برق یا امکانات دیگری در شهر نیست. دولت از ماهیگیران تقاضا کرده است تا زندگی خود را جای دیگری بسازند، اما این ۵۰۰ ماهیگیر بر تصمیم خود اصرار دارند.
در سال ۲۰۱۷ جاده‌ای برای متصل کردن زانوشکودی به رامسوارام ساخته شد تا شهر مرده بتواند به‌عنوان مقصدی برای گردشگری قد علم کند.
کلبه ماهیگیران در زانوشکودی.
آوارهای ایستگاه راه‌آهن قدیمی زانوشکودی
خرابه‌های شهر زانوشکودی.
خرابه‌های ساحل زانوشکودی.
کلیسای مخروبه زانوشکودی که محراب آن هنوز قابل‌مشاهده است.
منبع: amusingplanet.com
