علی عابدیان ــ دَم و یک نفس عمیق, شمارش مکعوس برای ثانیه‌ها, نفس در سینه حبس تا موعد بازدم فرا برسد, اینجاست که ۶ دُونگ حواس‌‌ها به ذره ذره هوایی که از ریه خارج می‌شود جمع است. یک حس عجیب, چیزی شبیه به نگرانی خود‌نمایی می‌کند تا بازخورد از یک دم و بازدم چند‌ثانیه‌ای معلوم شود، این یک آزمایش معمولی است که حالا خیلی‌ها روزی چند بار امتحان می‌کنند تا بفهمند کرونا دارند یا خیر. در همان ۱۰ ثانیه‌ای که می‌گویند باید نفس‌ها را برای این تست در سینه حبس کرد, سال‌ها زندگی از مقابل چشم می‌گذر‌د, دلبستگی و نگرانی‌های روز‌مره مرور می‌شوند, آمیخته با یک آرزو یا چیزی شبیه به توکل و دعا. جواب تست اما هرچه باشد, زیر لب گفته می‌شود: «این دیگر چه بلایی بود که سرمان آمده است؟».
این یک مقدمه برای یادآوری دورانی که مردم می‌گذرانند, بود. این روز‌ها بیشتر از هر زمان دیگری سلامتی برای همه مهم شده است، وضعیتی که می‌توان از خلوتی خیابان‌ها, چهره‌های ماسک‌زده و دست‌های حفاظت‌شده به آن پی برد. ایران و ۵۰ و چند کشور دیگر دنیا تقریباً همین وضع را دارند, برخی کمتر و برخی بیشتر, یا بهتر است بگوییم برخی عادی‌تر و برخی بحرانی‌تر.
در ایران اما گزارش‌ها نشان از روند رو به رشد شیوع کرونا و قربانیانش می‌دهد، مسئله‌ای که کنار اعمال دیگر محدودیت‌های اجتماعی به ورزش هم رسیده است. در حالی که مدت‌هاست اخطار‌ها برای لغو رویداد‌های ورزشی و عدم حضور تماشاگران داده می‌شود, امروز ستاد مقابله با کرونا در ورزش اطلاعیه شماره ۴ خود را هم اعلام کرد؛
«با اعلام ستاد ملی مقابله با کرونا و نظر به شرایط ویژه هفته پیشِ‌ِرو، برای حفظ سلامت جامعه ورزش، کلیه مسابقات باشگاه‌های ورزشی (غیر از فوتبال), سالن‌های ورزشی و استخرها به‌مدت صرفاً یک هفته از امروز (شنبه) تعطیل خواهند بود. بدیهی است لیگ برتر و لیگ‌های یک، دو و سه فوتبال همچنان بدون حضور تماشاگر برگزار خواهد شد.»
درست دیدید, در بیانیه فوق هر چیزی که به ورزش مرتبط باشد, ممنوع شده است, به‌جز فوتبال! لیگ برتر فوتبال هفته گذشته هم بدون حضور تماشاگران برگزار شد, آن هم در حالی که سایر رشته‌ها مسابقات‌شان را به‌طور کلی لغو کرده بودند. این موضوع واکنش‌های منفی را در پی داشت. مدیران, مربیان, پزشکان و بازیکنان فوتبال از برگزاری مسابقات در این شرایط گله داشتند و معتقد بودند که باید مسابقات لغو شود اما با این اطلاعیه مشخص شد که بازی‌های هفته بعد هم باید برگزار شود.
اخیراً غلامرضا نوروزی رئیس پیشین فدراسیون پزشکی ورزشی در این باره به تسنیم گفته بود: این ویروس (کرونا) در اجتماعات بیشتر گسترش پیدا می‌کند، این در حالی است که در یک مسابقه فوتبال بازیکنان برخورد‌های مشترک با یکدیگر, توپ و دیگر وسایل دارند، علاوه بر این بیشتر از ۲۰ بازیکن و عوامل تیم پیش از بازی و بین نیمه در یک فضای کوچک (رختکن) جمع می‌شوند. پیش از آغاز بازی جلسات هماهنگی و خیلی تجمعات دیگر هم شکل می‌گیرد. جلسه‌ای در فدراسیون والیبال برگزار و قرار شد لیگ را نیمه‌تمام اعلام کنند و حتی قید حضور در آسیا را هم زدند, حالا فوتبال که تافته جدابافته نیست.
لغو تمامی مسابقات ورزشی به‌جز فوتبال ما را یاد مغازه‌ای انداخت که روی سردرش نوشته بود: «مکانیکی برادران مظفری به‌جز کریم». اگر شیوع ویروس کرونا الآن وضعیتی خطرناک دارد که باید همه آحاد جامعه برای دوری از آن نکات بهداشتی و اقدامات لازم را رعایت کنند, باید پرسید چرا این لازمه نباید در فوتبال وجود داشته باشد، آن هم در حالی که مسابقات فوتبال در خیلی از کشور‌های دنیا از جمله ایتالیا و ژاپن لغو شده و برخی بازی‌های لیگ قهرمانان آسیا هم به تعویق افتاده است, حتی مسابقات فوتبال بانوان و تیم‌های پایه هم در همین فوتبال لغو شده است اما برای لیگ‌های آقایان خیر! تا الآن از بین فوتبالی‌ها هرکس به یک نوع مخالفتش را با برگزاری مسابقات در ایران نشان داده اما باز هم تصمیم بر این است که چراغ لیگ روشن بماند, حتی به‌قیمت خاموش شدن چراغ زندگی؛ در ایران تحت هر شرایطی فوتبال جریان خواهد داشت؛ حتی برای مُرده‌ها.
