امیر محبیان کارشناس مسائل سیاسی و استاد دانشگاه با اشاره به بیاتات مقام معظم رهبری و در پاسخ به سوالی درباره قوائد اخلاقی در چارچوب کلی حکمرانی مقام معظم رهبری، گفت: مدل حکمرانی رهبری روشن است؛ امنیت کشور برای ایشان اولویت دارد زیرا اساساً هر اتفاق مثبتی فقط در بستر جامعه امن رخ می‌دهد.مهمترین وظیفه ابتدایی حکومت‌ها هم حفظ امنیت است.
وی گفت: حال تصور کنید دولتی ولو مورد انتقاد، بجای نقد و اصلاح هدف حملاتی قرار گیرد که ساقط شود؛ در شرایط فعلی؛ زندگی مردم با اثرات منفی تر ناشی از بی دولتی مواجه خواهد شد؛ روشن است که در این شرایط رهبری مداخله می کنند. پیش از این هم در شرایطی مشابه رهبری بر ادامه فعالیت دولت ها تا پایان دوره تاکید کرده بودند. منطق جانبی دیگری هم این دخالت رهبری را توجیه می‌کند.
محبیان در ادامه با بیان اینکه مقام معظم رهبری همواره نقد را آزاد و توهین را نفی کرده‌اند، تصریح کرد: سخنان رهبری در دفاع از ادامه فعالیت دولت و نقد توهین و تخریب به معنای نفی نقد نیست؛ نقد وظیفه عقلانی و حتی شرعی هر فعال سیاسی است که دغدغه وضع مردم را دارد. اما اصولی هست که نباید نادیده انگاشت مهمترین آن مصالح ملت مثل امنیت و آزادی و استقلال کشور و مهمتر از همه اخلاق اجتماعی است.
وی گفت: تصور کنید نقد هایی که ولو بحق باشد امنیت کشور را هدف بگیرد طبعا عقل حکم می کند نقد در زمان مناسب تر صورت گیرد یا نقدی باعث محدود سازی آزادی های قانونی مردم شود.بعضا الان نقدهایی هست که عملا مانع اظهار نظر یا فعالیت مشروع و قانونی می شود ودر تعارض با قانون است. این ها نقد نیست نفی حقوق قانونی مردم است. یا نقد هایی ممکن است موجب تخریب وحدت ملی یا استقلال کشور شود. این ها عقلا نادرست است.
محبیان افزود: فراتر از این ها، هر نقدی باید در چارچوب اخلاق و ادب اجتماعی و قانون صورت گیرد. این نقد نیست که باب بی اخلاقی و بی ادبی را برای نیل به اهداف سیاسی و منافع پنهان اقتصادی بگشایند و بر آن نام دفاع از ارزش ها یا اعتقادات یا گرایش های سیاسی خاصی بگذارند. مردم به سرعت اخلاص و نیت منتقدان را می فهمند اما منتقدان منتقم معمولا شعور مردم را اندک می‌گیرند.
وی افزود: گمان بعضی آنست که انقلابی گری معادل افراطی گری و فریاد زدن شعارهای تند نابخردانه و در برابر خواست مردم است. اینان دقیقا رصد می‌کنند که مردم چه چیزی را دوست دارند سپس علیه آن موضع تند می‌گیرند؛ اینان خواسته یا ناخواسته مایلند که انقلاب و ارزش های آن از قلب مردم بیرون رفته و جای آن را نفرت و کینه بگیرد.
محبیان گفت: باید انقلابی‌گری مجدد در جامعه و فضای سیاسی ما تعریف گردد؛ انقلابی باید معادل خدمتگزاری بی منت، ساده زیستی، مردم گرایی، آزادیخواهی و آزادگی، از جان گذشتگی در راه دین و مردم و کشور، خردگرایی و هوشمندی و نیز غیرتمندی باشد. اگر فردی را دیدیم که شعارهای تند نابخردانه می‌دهد در برابر مردم می‌ایستد رفتاری نامهربانانه و خشن با مردم دارد، در او قدرت طلبی و مقام پرستی دیده می شود، در زندگی افراطی‌ها، فساد و ناپاکی و تکبر وجود دارد او انقلابی نیست، ولو هر چه بلندتر شعار انقلابی بودن دهد.
