*اگرچه اصلاح‌طلبان گزینه نظامی را برای ریاست‌جمهوری مناسب نمی‌دانند و معتقدند چنین گزینه‌ای عموما به انسداد سیاسی و محدودیت‌های مدنی بیشتری می‌انجامد اما هیچ‌گاه حساسیت شدیدی در قبال کاندیداتوری آنها بیش از آنچه در مورد دیگر کاندیداهای رقیب بوده، از خود نشان نداده‌اند. چون دیده شده که کاندیداهای جناح رقیب به لحاظ بینش سیاسی تفاوت چندانی با هم ندارند.

*اما مشکل مهمی که حضور نظامی‌ها در عرصه رقابت‌های سیاسی و ازجمله انتخابات ایجاد می‌کند، کشاندن اختلافات سیاسی به درون نیروهای نظامی است که به لحاظ امنیتی کاری مغایر امنیت ملی است.

*نیروهای نظامی و انتظامی باید از رقابت‌های سیاسی دور بوده و نگاهشان باید فراجناحی باشد تا همه مردم، آنها را از خود بدانند. اما اگر اختلافات جناحی در داخل نیروهای مسلح نفوذ کند، ضربه‌پذیری آنها افزایش پیدا می‌کند. به همین علت است که در همه دنیا از حضور نظامیان در عرصه رقابت‌های سیاسی جلوگیری می‌شود.

*معمولا در فضای بحرانی جامعه و فشارهای اقتصادی، کارشکنی‌ها و مهم‌تر از آنها ضعف مدیریت، خودبه‌خود بعضی نگاه‌ها به سمت ضرورت قاطعیت می‌رود. نظامی‌ها در رابطه با قاطعیت شهره‌اند. اما در دنیا کمتر اتفاق افتاده است که یک نظامی ضمن دارابودن قاطعیت، برنامه همه‌جانبه‌ای را نیز به شکل دموکراتیک به اجرا بگذارد. بعضی از مردم در این شرایط به دلیل فشاری که احساس می‌کنند،‌ عمدتا به قسمت اول بیشتر توجه دارند. اما تجربه ثابت کرده است قسمت دوم به شکل روشن‌تری خود را نشان داده و ضعف مدیریت در دولت‌های نظامی بیشتر است. چنانکه حکومت السیسی در مصر، پرویز مشرف در پاکستان و… نتوانستند مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را حل کنند. اما حضور آنها در قدرت انسداد سیاسی را به ارمغان آورد.

*مردم تابه‌حال به گزینه‌های نظامی اقبال نشان نداده‌اند. بعید می‌دانم در انتخابات ریاست‌جمهوری سیزدهم نیز غیر از این عمل کنند. به‌ویژه اگر اصلاح‌طلبان با گزینه مناسب و برنامه جامع و عملی، مجدانه در انتخابات حضور پیدا کنند.