اردیبهشت ماه ۱۳۹۲؛ تاریخی که پرسپولیس و سپاهان در فینال جام حذفی به میدان رفتند، روز بسیار تلخ و فراموش نشدنی برای مهدی مهدوی کیا بود.
حس و حال آن روز را فقط پرسپولیسی هایی که در ورزشگاه بودند درک می کنند؛ روزی که مهدوی کیا برای همیشه با فوتبال خداحافظی کرد.
مهدوی‌کیا که در بازی فینال تنها ۵ دقیقه فرصت بازی پیدا کرده بود، بعد از سوت پایان با چشمانی خیس چهارگوشه زمین ورزشگاه آزادی را بوسید و به خبرنگارانی که برای لحظه ای او را رها نمی کردند گفت: حتی اگر هامبورگ را هم بیاورند دیگر بازی نمی‌کنم، این آخرین بازی من برای پرسپولیس بود…
چند دقیقه بعد علی کریمی هم خبر از خداحافظی خود داد تا ۱۵ اردیبهشت آن سال، تبدیل به یکی از بدترین روزهای تاریخ پرسپولیس شود که جام حذفی را از دست داده بود. سرمربی وقت پرسپولیس اما کسی نبود به جز یحیی گل محمدی…
مهدوی کیا با چشمانی اشکبار از فوتبال خداحافظی کرد و پس از آن هم هیچ مسولیتی را در این فوتبال نپذیرفت. کار و بارش شد آکادمی کیا و ادامه زندگی در آلمان؛ تا اینکه همه چیز با حضور فردی بیگانه با فوتبال عوض شد.
مهدوی کیا در انتخابات فدراسیون فوتبال، یار علی کریمی شد؛ کاندیدای نایب رئیسی فدراسیون فوتبال که کریمی او را رفیق قدیمی و چهره پاک فوتبال ایران خطاب می کرد پس از ناکامی در انتخابات با پیشنهاد رئیس جدید فدراسیون فوتبال دوباره برگشت؛ حالا در قامت سرمربی تیم امید ایران.
حکمی که صادر شد اما با سکوت علی کریمی تا این تاریخ مواجه شده است. مهدوی کیا پس از پایان مذاکراه با عزیزی خادم نیز عکسی به یادگار گرفت؛ همه چیز به آینده حواله داده شد تا چهره ای که با دلخوری زیاد از فوتبال ایران رفت با تیم امید، روزنه ای برای فوتبال ناامید و تیم همیشه ناکام امید باز شود…
