بازگشت او پس از تصادف خطرناک رانندگی، تخیلی به نظر می‌رسید اما وودز در طول زندگی حرفه‌ای خود محدودیت‌ها را زیر پا گذاشته است.

اولین خاطره واقعی تایگر وودز از مسترز، تماشای بازی جک نیکلاوس در یکشنبه ۱۹۸۶ است. وودز ۱۰ ساله بود و آن روز صبح همراه پدرش گلف بازی می‌کرد اما به موقع جلوی تلویزیون برگشتند تا بازی نیکلاوس، که آن زمان ۴۶ سال داشت، را در یکی از معروف‌ترین بازی‌های تاریخ گلف ببینند. او پیروز شد و با همان روشی که هر دو مشتش را برای جشن گرفتن در هوا بلند کرد این پیروزی را جشن گرفت.

سی و شش سال بعد، وودز خودش ۴۶ سال دارد؛ یک ماه بزرگ‌تر از نیکلاوس که آن زمان پیرترین مردی بود که برنده مسابقات شد. و البته در حال برنامه‌ریزی برای شکستن این رکورد است.

آن تصادف تلخ

هیچ‌کس، حتی خود وودز، پس از تصادف اتومبیل در فوریه گذشته، که کنترل SUV خود را با دو برابر سرعت مجاز در یک جاده کوهستانی خارج از لس‌آنجلس از دست داد، شانسی برای این کار نمی‌دید. هیچ‌‎کس حتی فکرش را نمی‌کرد که او امسال به اینجا برسد. «من به مدت ۳ ماه تخت بیمارستان را ترک نکردم.» پس از آن، ماه‌ها روی ویلچر، و با عصا راه می‌رفت و جراحی‌های متفاوت انجام داد، در حالی که پایش را با میله‌ها، پلاک‌ها و پیچ‌ها به هم وصل کرده بودند. «آن زمان گفتن اینکه قرار است اینجا باشم و بازی کنم، خیلی بعید به نظر می‌رسید.»

آن موقع به احتمال ۵۰-۵۰ امکان داشت پایش را قطع کنند. در عوض، وودز یک مرحله در بهبودی پیش رفت. او مانند نیکلاوس هر روز کارهایی را انجام می‌دهد که باید انجام دهد تا در موقعیتی قرار بگیرد که بتواند یک بار دیگر مسترز را برد. او متقاعد شده که می‌تواند این کار را نیز انجام دهد. او تایگر وودز است، چه کسی می‌تواند بگوید که او نمی‌تواند؟

از دست دادن کنترل حرفه

وودز هنوز تحرک زیادی ندارد، و انتظار هم ندارد که هرگز بتواند مانند قبل بشود. به گفته خودش هرروز و هر لحظه درد دارد. اما به هر حال او اینجاست. وودز توضیح می‌دهد: «موضوع این است که بدنم فردا چه کاری می‌تواند انجام بدهد و چقدر قرار است بهبود پیدا کند. قسمت سختش همین است. عذاب‌آور است برای اینکه کارهای ساده‌ام معمولاً چند ساعت طول می‌کشد. تحمل همه این دردها به من بستگی دارد. اینکه چگونه می‌خواهم تمام ورم‌ها را از بین ببرم و برای روز بعد بهبود پیدا کنم.» تیم پزشکی به او در مدیریت توانبخشی کمک می‌کند.

وودز ادامه می‌دهد: «اما احساس می‌؟کنم هنوز می‌توانم این کار را انجام بدهم، و هنوز دستهایم به خوبی کار می‌کنند.» این مردی است که در سال ۲۰۰۸ قهرمانی مسابقات آزاد آمریکا را در حالی به‌دست آورد که دو شکستگی و پارگی رباط صلیبی داشت، و دو سال پس از انجام عمل جراحی فیوژن ستون فقرات، قهرمان مسابقات مسترز ۲۰۱۹ شد. وودز یک بار گفت که پیروزی او در سال ۲۰۱۹ مانند فتح اورست بود و با یک بار صعود به آن نیازی به انجام دوباره نداشت. جراحات به او کوه دیگری برای صعود و دلیل جدیدی برای تلاش داد.

وودز آن شب فقط کنترل ماشینش را از دست نداد. او کنترل حرفه خود را نیز از دست داد، و برای مدتی این سؤال که آیا او هرگز قادر به بازی کردن، رقابت کردن، برنده شدن دوباره است یا خیر، دست از سرش برنداشت. کاری که برای هر کسی سخت خواهد بود، اما برای مردی که تمام زندگی خود را صرف نادیده گرفتن محدودیت‌هایی کرده که دیگران سعی کرده‌اند برای او بگذارند، غیرقابل تحمل بوده است. او یک بار گفت: «نمی‌دانم چند سال دیگر هنوز می‌توانم این کار را انجام دهم». اما تا جایی که بتواند بازی خواهد کرد، هر چقدر هم که درد داشته باشد.