صور اسرافیل نوجوانی، دری از در ها

نمی‌خوام راجع به این توضیح بدم که چقدر براش تلاش کردم،کردی و کردند!
نمی‌خوام درباره آزمونی بگم که مثلاّ برقرار کننده عدالت آموزشیه، اما در واقع، تبعیض دهنده نابرابریه. درباره آزمونی که خیلی‌ها حس میکنن مقیاس اندازه گیریِ هوش افراده.
می‌خوام درباره نتیجه ای بگم که از هفته پیش، تو سایت سازمان سنجش قرار گرفته. نتیجه ای که مثل صور اسرافیل، افراد و فامیل های دور و نزدیک رو برات حاضر می‌کنه. اشخاصی که نمی‌دونستی قبل این قضیه، وجود خارجی دارن یا نه! نتیجه ای که صغیر و کبیر رو با هم جمع می‌کنه، سوپری سر کوچه و میوه فروشی کوچه بالایی رو هم جمع می‌کنه و نهایتا همه ازت، یه سوال دارن : رتبت چند شد؟ و بعد از اون،بدون درک شرایط، قضاوت میشی. درباره نتیجه ای که دل خیلی‌ها رو شاد و دل خیلی‌ها رو خون کرده. درباره نتیجه ای که گویی آخر دنیاست.  گویی مهر پایان و معین کننده لیاقت در ادامه تحصیل و یا عدم ادامه تحصیل!
اگر اینطوری نگاه کنیم،دنیامون همین‌قدر کوچک،همین‌قدر بیمار، به این اندازه پراسترس و نهایتا پر از افرادی میشه که دنبال این هستن که چطوری پول به جیب بزنن. دنیایی سرد، پوسیده، تاریک ،هیچ و پوچ!
اما نه!!! کنکور خط پایان نیست، تعیین کننده ادامه تحصیل نیست، تازه شروعه! یه مرحله و یه دری از در های زندگیه که امتحانش کردیم!این دنیا بزرگتر از دنیای قبلیه! آرومه، شاده، رنگیه.دنیایی که قشنگ تره.و امیده که مایه رشد این دنیای بزرگه. به قول اون بزرگی که میگه: آدمی‌زاد به امید زنده است…